«Με φεγγαριού τους κύκλους»

🌿 «Με φεγγαριού τους κύκλους»

Πηγές διψασμένες
ξοδεμένα ποτάμια
πηγάδια στεγνά
φλέβες που γεύονται θάλασσα
στου φεγγαριού τους κύκλους
ανεμοζάλη και βροχή
ονειρεύονται

Άγγελος Ερατεινός
Εικόνα: «Επαρχιακός Δρόμος στην Προβηγκία τη Νύχτα», Βίνσεντ βαν Γκογκ.

Η ΣΙΩΠΗ ΜΟΥ

Η ΣΙΩΠΗ ΜΟΥ

Στον Πέτρο Δήμα

Οι πρώτοι φθόγγοι που άκουσα στη ζωή μου, οι πρώτες λέξεις

δεν ήταν το νανούρισμα της μάνας μου και το κελάηδισμα της σιταρήθρας.

Πάνω απ’ το λίκνο μου άρθρωνε ρήματα το γαλάζιο

κι έμπαζε μέσ’ απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο η σιωπή

ένα ποτάμι υπέροχα λόγια. Μιας θαυμαστής

γλώσσας το χρυσό αλφάβητο διακλαδίζονταν μέσα μου.

Περνώντας μέσ’ από κοιτάσματα χρυσαφιού

στα βάθη μου εξακολουθεί το θείο αυτό ποτάμι

να ρέει, σιγά, σαν τα νερά των βυθισμένων ποταμιών,

που τρέχαν μ’ ένα βούισμα μελισσιών κάτω απ’ τους βράχους

του Ταΰγετου, όταν οι ωραίες νύχτες τον νανούριζαν

σαν ένα βρέφος κι ο λαγός όρθιος άκουγε το άπειρο!

Ό,τι καλύτερο άκουσα στον κόσμο αυτό δεν ήταν

παρά τα δάκρυα των απλών ανθρώπων κι η σιωπή.

Ακούστε το παλλόμενο πρωινό χαμόγελό μου!

Είμαι μια τόσο φλύαρη ψυχή! Ω, μη μου λέτε

πως δε μιλώ. Ούτε στιγμή δε σταματά η φωνή μου.

Σύννεφο εντός μου υψώνονται του θέρου οι σιταρήθρες

όταν σιωπώντας σας κοιτώ στα μάτια. Ένα μελτέμι

που βγαίνει μέσ’ από χρυσά φλάουτα είναι η σιωπή μου.

Η κάθε λέξη της σιωπής μου ανθίζει άγραφα χρώματα

κι είναι στημένα μέσα μου άπειρα ουράνια τόξα

που βρέχουνε χρωματιστές λέξεις μες στη σιωπή μου.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

October Sunlight από τον ιμπρεσιονιστή Robert Julian Onderdonk -1911

Σαρλ Μπωντλαίρ, «Ένα ημισφαίριο στα μαλλιά»

Άσε με ν’ αναπνεύσω ώρα πολλή, πολλή, το μύρο των μαλλιών σου, να βυθίσω όλο το πρόσωπό μου σαν άνθρωπος λουσμένος στα νερά κάποιας πηγής, αναταράζοντάς τα με τα χέρια μου σαν ένα μαντίλι μοσκοβολημένο, διαλύοντας τις αναμνήσεις στον αέρα. Αν ήξερες όλα όσα βλέπω, όλα όσα νιώθω, όλα όσα ακούω μέσα απ’ τα μαλλιά σου. Η ψυχή μου πλέει πάνω στο μόσκο όπως των άλλων πλέει πάνω στη μουσική. Τα μαλλιά σου κλείνουν ένα καθολικό όνειρο γεμάτο κατάρτια και πανιά, μεγάλες θάλασσες με θερμούς άνεμους ωθώντας με σε κλίματα ιλαρά, εκεί όπου το διάστημα βασιλεύει βαθύτερο και γαλανότερο, όπου η ατμόσφαιρα πάλλεται αρωματική μαζί με φύλλα με καρπούς και δέρμα ανθρώπινο. Στο πέλαο των μαλλιών σου το μάτι μου ξεκρίνει ένα λιμάνι πρησμένο με τραγούδια μελαγχολικά, στιβαρούς άντρες κάθε τόπου, πλεούμενα κάθε λογής, διαγράφοντας την πλέον περίπλοκη, λεπτοφυέστατη αρχιτεκτονική τους στο φόντο ενός απέραντου ουρανού όπου κυριαρχεί αέναη θερμότητα. Μέσα στα χάδια των μαλλιών σου ξαναβρίσκω τη νωχέλεια των αργόσυρτων ωρών πάνω σε ένα ανάκλιντρο μες στην καμπίνα κάποιου ωραίου καραβιού, βαυκαλισμένος από το ανεπαίσθητο λίκνισμα των νερών του λιμανιού, ανάμεσα σε γλάστρες και στάμνες με δροσερό νερό.
Μες στο σπινθηροβόλο τζάκι των μαλλιών σου, ανασαίνω τη μυρουδιά καπνού ανακατωμένου με όπιο και ζάχαρη. Μέσα στη νύχτα των μαλλιών σου βλέπω να λάμπει το άπειρο του τροπικού
κυανού.
Μέσα στις χαμηλές αμμουδιές των μαλλιών σου, μεθώ από τις διάχυτες οσμές του μόσχου, της πίσσας, και του κακαόλαδου.
Άσε με να δαγκάσω ώρα πολλή, πολλή, τις μελανές, βαριές πλεξούδες σου. Σαν τραγανίζω τα μαλλιά σου, ελαστικά και επαναστατικά, θαρρώ ότι μασώ τις αναμνήσεις.

Μετάφραση: Νίκος Σπάνιας
Photo : Rishabhad

«Σείστρο»

Την ετήσια εκδήλωση αφιερωμένη στον ποιητικό λόγο οργανώνει και φέτος η Ομάδα Φίλων της Ποίησης στη Χίο «Σείστρο». Ποιήματα μελών της ομάδας θα ακουστούν στον όμορφο χώρο του Αγίου Γεωργίου Φρουρίου την Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου στις 19.00.

Η ομάδα φίλων της ποίησης η οποία εκδίδει το Σείστρο, μοναδικό περιοδικό ποίησης στη Χίο, από το 2020 μέχρι σήμερα (10 τεύχη), οργανώνει σε ετήσια βάση ποιητικές βραδιές με ανάγνωση-απαγγελία ποιημάτων και γνωριμία του κοινού με τον κόσμο της ποίησης. Οι προηγούμενες εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στον αύλειο χώρο της Βιβλιοθήκης Κοραή (2020), στο «Περιβόλι» (2021) και για την Παγκόσμια Μέρα της Ποίησης 2022 στο Μουσείο Μαστίχας.

Ευχαριστίες στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Φρουρίου και στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Χίου για την παραχώρηση του χώρου.

Λουσία Περέζ

Έχω μέσα μου τη γη
Κι έχω μέσα μου τη σελήνη
Κι έχω μέσα μου όλες τις γυναίκες του κόσμου
Την μητέρα μου, την αδερφή μου, την καθαρίστρια και την ταμεία του σούπερ μάρκετ
Έχω μέσα μου τα εργοστάσια με τις υφάντρες
Έχω μέσα μου μια Ρόζα Παρκς και μια Ηλέκτρα Αποστόλου
Και βράζουν σα καζάνι
Κι έχω μέσα μου κι έναν πόθο κι ένα δάκρυ
Είμαι όλες οι γυναίκες του κόσμου
Και ειδικά αυτές που μάτωσαν
Έχω μέσα μου ολάκερη τη δημιουργία
και τη δύναμη και την άπειρη πεμπτουσία του κόσμου
Έχω μέσα μου ολάκερο το μέλλον
Έχω μέσα μου μία τήξη και μια έκρηξη
φυσική γέννα και καταστροφή και αναδημιουργία
Είμαι όλες οι γυναίκες του κόσμου
κι έχω μέσα μου όλα τα παιδιά
Κι αυτοί ξέρουν
Σα θες να ρημάξεις το μέλλον
σκότωσε τη γυναίκα.

{Μαριάννα Ταφ}
*Η αυτοκράτειρα Ελισάβετ της Αυστρίας με τα μαλλιά της να φτάνουν μέχρι τους μηρούς της
το 1865. Πίνακας του Franz Xaver Winterhalter.

ΘΑΛΑΣΣΙΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Χιονοπλασμένοι γλάροι,
πόχουν φτερούγια ατίμητα
και για κανένα ψάρι
τα μάτια τους ακοίμητα,
στα ξάρτια τριγυρίζοντας
ακούραστοι πετούνε
ή με χαρά σφυρίζοντας
στο πέλαγος βουτούνε.

Γεώργιος Δροσίνης

Φωτογραφία από τον χρήστη 

Christian Wilt

Προσφυγοπούλα

🍃 Προσφυγοπούλα :

Ποιο χώμα τρέχει να με βρει
Θάλασσα ν ‘αγκαλιάσει
Ήλιος στο σώμα μου να μπει
Το φόβο να γελάσει
Σε όνειρα περπάτησα
Άφησα το κορμί μου
Πηλός από τα δάκρυα
Έντυσε τη ψυχή μου
Κέντησε φόρεμα πλεκτό
Με πέτρινο στολίδι
Ελπίδα μονοφόρετη
Στης μάνας μου τα χείλη
Δεν έχει η μοίρα μου νερό
Να σκύψετε να πιείτε
Στόμα να το φιλήσετε
Γωνιά να κοιμηθείτε
Ξένη στα μάτια που κοιτώ
Άγνωστη στα δικά μου
Κι όλα τα ρόδα που ακουμπώ
Δικά σας και δικά τους
Θέλω να μείνω στη σκιά
του κόσμου που φυλάτε
Γυρτή αγάπη γνώρισα
Σε μαραμένο φύλλο
Σαν το’ σφιξα στα δάχτυλα
Έκλεισε τη ζωή μου

Νίκος Κουβίδης

Εικόνα: Graça Tirelli, «Βυθισμένη σειρά: προσφυγοπούλα»

» Ενδοχώρας αμάραντα «

» Ενδοχώρας αμάραντα «

Το φεγγάρι σου
σε τόπους γης και ουρανού
αλλάζει μεγέθη
με το περίμενέ με
πάντα στην ώρα του
Με σύμμαχο άνεμο
σύννεφα μάχομαι
στιγμή να μην το κρύψουν

Άγγελος Ερατεινός
Εικόνα: Πίνακας ζωγραφικής του Γεώργιου Σταθόπουλου

NO MERCY

NO MERCY

Αγορασμένα όνειρα σκορπισμένα στο κύμα
χλωμή η όψη του ψαρά
χέρια ξεπρόβαλλαν πριν φτάσουν στη στεριά
κι’ ένα χαμόγελο που πνίγηκε στο αίμα.
Σόδομα η ματιά σου
τα χείλη σου ξερά
παντού το σκοτάδι
ποτίζει τη λύπη.
Δυο γλάροι γνέφουν
κανείς δεν χαιρετά
ψυχρά τα αισθήματα
λαθραία κι η νίκη.

Φώτης Μαυρογιάννης
Ζωγραφική : Salvador Dali

Χωρίς εστίες

🌿 Από την εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα προσφύγων.

‡ Χωρίς εστίες

Χαμόγελα αμηχανίας τα χειμωνιάτικα μεσημέρια
Διωγμένοι από τις όποιες πατρίδες μας μαζευτήκαμε εδώ
Βλέποντας μαύρα σφραγισμένα τρένα στους σταθμούς
Βλέποντας λιμνιασμένα πράσινα νερά κάτω απ’ τα γεφύρια
Κι ανθρωποφύλακες σιδερόφραχτους να μας κοιτάνε
Αν τώρα που μιλάμε, κάποιος μας θυμάται;
Αυταπάτες
Σαν κρυμμένα στη χούφτα τσιγάρα.
Δεν έχουμε δικαίωμα στο όνομά μας, σωπαίνουμε.
Κι αν κάποιος μας φωνάζει στο δρόμο,έχοντας παραγνωρίσει μια ξένη φυσιογνωμία;
Αν κάποιος μας θυμήθηκε στην άκρη του ονείρου του;
Αν μια παλιά αγάπη ψηλάφησε την έσχατη ανάμνηση;
Παραμύθια
Αφού γνωρίζουμε καλά τους άδειους δρόμους της πατρίδας
Τα πεθαμένα μας σπίτια, την καταστροφή, τη σκόνη και τη λήθη
Αφού γνωρίζουμε ότι οι φίλοι δε βγαίνουν πια να μας ψάξουν
Δεν υπάρχουν πια φίλοι , δεν υπάρχουν εστίες
Κι η κάποτε γενναία ρίζα μας έχει νεκρωθεί
Κάπου μακριά φέγγουν κάποιες καθαρτήριες μα ξένες φλόγες

ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΦΕΙΡΗΣ, ΦΕΒ 2020
Φωτογραφία: Alice Aedy