Μαλακάσα

Μαλακάσα

Θα μπορούσα να μην έχω ένα κρεβάτι
Θα μπορούσα να μην έχω στόμα ούτε μάτι
Θα μπορούσα να μην έχω φαγητό ούτε γλυκό νερό
Θα μπορούσα να έχω κρυοπαγήματα στα πόδια και να ζω σε μια σκηνή κάπου που δε θα ενοχλώ

Θα μπορούσα να γεννάω τα παιδιά μου σε κάποια άκρη της παγκόσμιας αυλίτσας
Για να μην ταράζω τα νερά της τυφλής νοικοκυρίτσας
Θα μπορούσα να μην γεννάω καν
Να μη φοβάμαι αν θα ζήσουν ή τι θα φαν

Θα μπορούσα να πνιγώ σε μια βαρκούλα
Να φτιάξω βιολογική τροφή από την ίδια μου σαρκούλα
Θα μπορούσα να μην προσπαθήσω ούτε να σωθώ
Να μείνω πίσω και να διαμελιστώ
Θα μπορούσα να κοιμάμαι το βράδυ με το ένα μάτι ανοιχτό
΄Η να μην κοιμάμαι καθόλου για να βεβαιωθώ πως επιζώ

Ίσως να μπορούσα να ανοίξω μία τρύπα στο χώμα και να εξαφανιστώ
Καλή ιδέα δε μπορώ να πω
Μέσα στη γη
Δεν έχεις μέλλον
Ούτε φοβάσαι ούτε εισπράττεις την οργή

Καλά είμαι πολύ μαλάκας
Τόσες λύσεις και εγώ πιάστηκα στην άκρη της φάκας
Πολύ μ’ αρέσει η κοινωνία
Στην ταφόπλακά μου να σκαλίσετε «δημοκρατία».
{ Μαριάννα Τσούχλη }
*photo:
‘Europa Europa’ project _Γιώργος Μουτάφης ^2016

Advertisement

ΦΩΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ

ΦΩΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ

Όλα ξυπνούν στο λευκό του κύματος
δροσοσταλίδες αρμύρας διάχυτες

Χαρούμενες φωνές στροβιλίζονται
αντικατοπτρισμός ψυχής

Τα κύματα σβήνουν στο ξάνθισμα της ακτής
αγέρωχη ορθώνεται η μελωδία της αύρας

Στο φρύδι του κύματος
λίκνισμα χορού πρωτόβαλτου

Στο βάθος του ορίζοντα η ζωή αποτραβιέται
σε χρώματα ματωμένου δειλινού

Στ’ αυτιά μας ηχεί παιχνίδισμα δελφινιού
και το ψιθύρισμα του μπάτη

Η θάλασσα διαφεντεύει το ταξίδι της
αναθαρρεί στα σημάδια των καιρών

Αχιλλέας Φιστουρής

«ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ» Λεύκωμα Συλλογικής Γραφής, (αφιέρωμα στο καλοκαίρι) περιοδικό ΥΔΡΑΝΗ

Φωτογραφία: Αχιλλέας Φιστουρής ( Αγία φωτεινή )

Φιμώσατε
την μέρα
και την νύχτα
την χτίσατε
με νάιλον
παραπετάσματα.
Κωσταλέξια
και Σπυριδούλες
ήταν η ανεμελιά
που μας χαρίζατε.
Κρουνοί σύνθλιψης
το γέλιο μας
και αντίσταση
κατά της αρχής
των γενομένων
η αδιαλλαξία σας
Υπηρετήσαμε
τα άθλια χρόνια
που μεσολάβησαν
και ανεβήκαμε
στην κλίμακα
της τροφικής αλυσίδας.
μια απορία
έμεινε
στα χείλη μας
καθώς
παλεύαμε
ανυπεράσπιστοι.
{ Βασίλης Παχουνδάκης }
*painting:
Der Schrei der Natur (The Scream)_ Edvard Munch ^1893

Πέντε χαϊκού για το καλοκαίρι

Πέντε χαϊκού για το καλοκαίρι

Ένα δελφίνι
στο φρύδι του κύματος,
άρωμα θέρους.

Θεαματικά!
Καλοκαίρι η πλάση,
κεντά με ήλιους.

Κύματα θωρώ
γαλανή μου θάλασσα,
ανέμους φυσάς.

Αστραποβολείς
θωρώντας στο γαλάζιο,
χρυσές ακτίνες.

Η ηλιαχτίδα!
Πρωί στην ανατολή,
βράδυ στη δύση.

Αχιλλέας Φιστουρής
Φωτογραφία Μπάμπης Παντελιάδης (Αγία Δύναμη)

Μαστόροι

Μαστόροι

Πελεκητάδες
με το σφυρί και το καλέμι στα δάχτυλα
δουλευτές της πέτρας
πελεκητά έφτιαχναν στολίδια
σε πορτωσιές ανώφλια, παραστάδες
Πετροχτιστάδες
με αντιγώνια σταθερά
αρχοντικά όρθωναν
αγροτόσπιτα
γεφύρια τοξωτά
καμπαναριά δίλοβα
της πίστης να ακούγονται
μελωδικές καμπάνες
{ Άγγελος Ερατεινός }
*photo:
‘ο Κάμπος’ _Ιωάννης Κωσταρής ^για την σελίδα «Απλωταριά»
~ 4\2016

Πλανεύτρα μέρα του Φλεβάρη

Πλανεύτρα μέρα του Φλεβάρη

Λες και δε μοσχομύρισαν φέτος τα μανταρίνια.
Λες και δεν άνθισαν οι αμυγδαλιές μας.
Λες και έγιναν αγκάθια οι μωβ ανεμώνες.
Λες και βρυχώνται αντί να τραγουδούν οι αέρηδες.
Μόνο φόβος, αγωνία και χειμώνας.
Κι ύστερα,
ήρθε έτσι απλά,
μια πλανεύτρα μέρα του Φλεβάρη,
φωτεινή, γαλήνια και ζεστή
και παραγκώνισε την αίσθηση του χειμώνα.
Ξύπνησε τις αισθήσεις
και υποχρέωσε το φόβο να κρυφτεί,
την αγωνία να ξενιτευτεί
και την ελπίδα για την παλιά μας ζωή να ξεμυτίσει.
Κι έτσι, τα μανταρίνια μοσχομύρισαν,
οι αμυγδαλιές μας άνθισαν,
οι μωβ ανεμώνες έγιναν απαλό μπουκέτο
και οι αέρηδες τραγούδησαν και πάλι.

---

Η γεωγραφία μας

Ήμουν πάντα ανεπίδεκτη μαθήσεως στη γεωγραφία.
Μέχρι που ήρθες εσύ.
Μαζί,
ταξιδέψαμε από το Βόρειο ως το Νότιο πόλο των συναισθημάτων μας,
είδαμε τον ισημερινό της γης μας
και βαφτίσαμε τους ωκεανούς των ονείρων μας.
Έπειτα, ζωγραφίσαμε σημαίες πολλές,
σχεδιάζοντας να φτάσουμε κάποτε στις χώρες τους.
Κι όταν σιγουρεύτηκες πως αγάπησα τη γεωγραφία μας,
μου έμαθες τους ποταμούς της αισιοδοξίας
και τις λίμνες της προσδοκίας,
που δεν ήξερα.
Μου έδειξες τα βουνά των στόχων,
που ποτέ δεν ατένισα
και μου εξήγησες τα σύνορα της διαφορετικότητας,
που πάντα με μπέρδευαν στους ανθρώπους.
Κι έτσι, έγινα και ‘γω με τον καιρό
αριστούχα σε μια γεωγραφία,
τη γεωγραφία μας.

{ Καίτη Σαρρή }

^painting:
Lilies _Walter Crane *1893

Η Μνήμη της Ποίησης

Η Μνήμη της Ποίησης

Η άγνοια γιγαντώνει το άγνωστο.
Τα κύματα που σου γνέφουν,
το άγνωστο που καραδοκεί.
Το σκοτάδι ανασταίνει τους ξεχασμένους.

Καθώς σε αφήνουν όλα,
απομεινάρια μιας ζωής σε καλούν.
Οι μνήμες του παρελθόντος
άφωνες σε συνοδεύουν.

Αυτό που έφυγε
δεν έχει λησμονηθεί.
Ποίηση που συνοδεύει,
αυτούς που δεν πρόλαβαν
της ζωής το ύστερο ταξίδι.

Όλα στη σκέψη μου
ανάκατα δοσμένα.
Μια χούφτα αρμύρας,
ξεπλυμένα όνειρα.
Αυτό δε μοιάζει με πρώιμο σκίρτημα,
δεν είναι σώμα ποίησης.

Καθώς ο χρόνος διαβαίνει
τα πρόσωπα σβήνονται,
Οι σκιές προχωρούν
Το ταξίδι συνεχίζεται.

{ Αχιλλέας Φιστουρής }
*painting:
The Old Guitarist _Pablo Picasso ^1903-4