ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
Σήμερα είναι η έκτη μέρα συμμετοχής μου στον Διεθνή Μαραθώνιο Ποίησης, όπου με προσκάλεσε ο φίλος μου ποιητής Μιχάλης Μελαχρινούδης, τον οποίο ευχαριστώ θερμά. Θα πρέπει, λοιπόν, να δημοσιεύω μαζί με τη φωτογραφία μου κάθε μέρα και για 8 συνεχόμενες μέρες 1 ποίημά μου και να προσκαλέσω με τη σειρά μου έναν ή περισσότερους ποιητές για να συμμετάσχουν σε αυτήν την αλυσίδα της ποίησης #PeetMeNotLeave
Με τη σειρά μου καλώ τoν ποιητή/συγγραφέα Βασίλη Παχουνδάκη να συμμετάσχει, αν το επιθυμεί.
Τα ποιήματα όλων θα μεταφράζονται και στην Αγγλική γλώσσα ενώ θα δημοσιευθούν και στο Ρωσικό Ημερολόγιο Almanac.
Ακολουθεί το έκτο ποίημά μου με τίτλο «ΑΠΟΓΡΑΦΗ»:
ΑΠΟΓΡΑΦΗ
Εποχή της ενδοσκόπησης
της χαλαρής μνήμης
της μακρινής συνάντησης
Εγκλωβισμένος στο δωμάτιο του μυαλού
το πραγματικό μέσα σου αναμοχλεύεις
αυτό που μένει κρυφό στο χάιδεμα του ήλιου
Ανταριασμένες στιγμές σημαδεμένες
και μια ηλιαχτίδα φως στο κενό
παρόρμηση και ξέσπασμα
αυτό που προσδιορίζει το αύριο σου
Σε πολιορκούν χαμένες στιγμές
ο ήλιος στάθηκε στο δειλινό
και πνιγμένες ιαχές δέντρων
Αχιλλέας Φιστουρής
(Από την ανέκδοτη ποιητική μου συλλογή ΑΠΟΓΕΙΑ ΑΥΡΑ)

#PeetMeNotLeave

DAY 6

Advertisement

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
Σήμερα είναι η πέμπτη μέρα συμμετοχής μου στον Διεθνή Μαραθώνιο Ποίησης, όπου με προσκάλεσε ο φίλος μου ποιητής Μιχάλης Μελαχρινούδης, τον οποίο ευχαριστώ θερμά. Θα πρέπει, λοιπόν, να δημοσιεύω μαζί με τη φωτογραφία μου κάθε μέρα και για 8 συνεχόμενες μέρες 1 ποίημά μου και να προσκαλέσω με τη σειρά μου έναν ή περισσότερους ποιητές για να συμμετάσχουν σε αυτήν την αλυσίδα της ποίησης #PeetMeNotLeave
Με τη σειρά μου καλώ τoν ποιητή/συγγραφέα Tilemachos Tsardakas να συμμετάσχει, αν το επιθυμεί.
Τα ποιήματα όλων θα μεταφράζονται και στην Αγγλική γλώσσα ενώ θα δημοσιευθούν και στο Ρωσικό Ημερολόγιο Almanac.
Ακολουθεί το πέμπτο ποίημά μου με τίτλο «ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ»:
ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ
Στη στροφή κοιτάζω το βλέμμα σου.
Πήγαινε κι ερχόταν και μας κοίταζε
πότε ριγμένο καταγής ,πότε απόμακρο.
Ένα βλέμμα ατσάλινο , αιωρούμενο
στη δροσιά του πρωινού πάνω στο άνθος.
Ένα αλλόκοτο βότσαλο, που μιλούσε
σε γνώριμα μονοπάτια της ψυχής μας.

Το βλέμμα σου δεν έμοιαζε με τ’ άλλα.
Περνούσε αργά ανάμεσα στα γεγονότα,
που μας άνοιγαν δρόμο για τα θέλω μας.
Να σημάνει πως το τέλος είναι κοντά
και δεν αρκεί να φύγουμε αβίαστα.

Όσο κι αν παλεύουμε να ορθοποδήσουμε
κι αν γαντζωνόμαστε σφικτά σε άλλα χέρια
κι αν ενώνουμε τη θέρμη μας, με τη θέρμη
του υπέρτατου όντος
κι αν σβήσανε όλα γύρω μας,
μένει μόνο η βαθιά πεποίθηση να ομονοήσουμε
μέσα στην κοσμοχαλασιά.

#PeetMeNotLeave
(Δημοσιευμένο στο «http://xn--kxafa1aluf7a.net/«,στις 29/9/20)
Αχιλλέας Φιστουρής

DAY 5

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
Σήμερα είναι η τέταρτη μέρα συμμετοχής μου στον Διεθνή Μαραθώνιο Ποίησης, όπου με προσκάλεσε ο φίλος μου ποιητής Μιχάλης Μελαχρινούδης, τον οποίο ευχαριστώ θερμά. Θα πρέπει, λοιπόν, να δημοσιεύω μαζί με τη φωτογραφία μου κάθε μέρα και για 8 συνεχόμενες μέρες 1 ποίημά μου και να προσκαλέσω με τη σειρά μου έναν ή περισσότερους ποιητές για να συμμετάσχουν σε αυτήν την αλυσίδα της ποίησης #PeetMeNotLeave.
Με τη σειρά μου καλώ τoν ποιητή/συγγραφέα Theodoros Taliadoros να συμμετάσχει, αν το επιθυμεί.
Τα ποιήματα όλων θα μεταφράζονται και στην Αγγλική γλώσσα ενώ θα δημοσιευθούν και στο Ρωσικό Ημερολόγιο Almanac.
Ακολουθεί το τέταρτο ποίημά μου με τίτλο «ΑΝΕΣΠΕΡΟ ΦΩΣ»:

ΑΝΕΣΠΕΡΟ ΦΩΣ

Βλέμμα στατικό γεμάτο έκπληξη
στα χνάρια της ανατολής.

Βλέμμα ανήσυχο στη θέα της έρημης γειτονιάς.
Η φωνή του μανάβη πρωινό άνοιξης
και το αγιάζι της νύχτας καθισμένο στο γιασεμί.
Ακόμα και το απαλό φτερούγισμα του σπουργίτη
ανάμεσα στα χρωματιστά γεράνια τσιμπολογώντας,
προδιαθέτει το καλημέρισμα.

Βλέμμα ατάραχο δημιουργία εντύπωσης
στην εναλλαγή των χρωμάτων ζωηρόχρωμης υφής.
Όταν τα παράθυρα ανοίγουν λούζεται ο διάδρομος
ακόμα κι αν οι πίνακες διαχέουν στο πρώτο φως
το γαλήνιο της θάλασσας, έτσι ώστε τα έπιπλα
να συμμετέχουν στην πανδαισία της γιορτής των θνητών.

Βλέμμα παρακλητικό στο υπέρτατο ον,
να μη χαθεί το φως των ελπίδων.
Ο ήλιος έγειρε όλα πια βαραίνουν
και σε μια αποστροφή το βλέμμα,
δεν έχει πλέον να κρατήσει τίποτα.
(Δημοσιευμένο στο BOOKSITTING ιστότοπος για τα βιβλία, τις τέχνες και τις ιδέες ,στις 9/9/20)
Αχιλλέας Φιστουρής

#PeetMeNotLeave.

DAY 4

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
Σήμερα είναι η τρίτη μέρα συμμετοχής μου στον Διεθνή Μαραθώνιο Ποίησης, όπου με προσκάλεσε ο φίλος μου ποιητής Μιχάλης Μελαχρινούδης, τον οποίο ευχαριστώ θερμά. Θα πρέπει, λοιπόν, να δημοσιεύω μαζί με τη φωτογραφία μου κάθε μέρα και για 8 συνεχόμενες μέρες 1 ποίημά μου και να προσκαλέσω με τη σειρά μου έναν ή περισσότερους ποιητές για να συμμετάσχουν σε αυτήν την αλυσίδα της ποίησης #PeetMeNotLeave.
Με τη σειρά μου καλώ τoν ποιητή Aris Arionas να συμμετάσχει, αν το επιθυμεί.
Τα ποιήματα όλων θα μεταφράζονται και στην Αγγλική γλώσσα ενώ θα δημοσιευθούν και στο Ρωσικό Ημερολόγιο Almanac.
Ακολουθεί το τρίτο ποίημά μου με τίτλο «ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ»:
ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ

Περπατώ πολύ συχνά , μόνος,
απορροφημένος στις σκέψεις μου.
Όλα γύρω μου γυρίζουν κινηματογραφικά.
Το τέλος του δρόμου ξαφνικά σα να έγινε αρχή,
παρατώντας μισοτελειωμένες τις σκέψεις μου.

Αθόρυβα το σούρουπο ξετυλίγεται ,
αφήνοντας της νύχτας τα πέπλα να περιμένουν,
καμαρώνοντας για τη δύναμη της στιγμής.
Καθώς στο ημίφως , το τέλειωμα της μέρας,
μια απρόβλεπτη , ξεχασμένη ηλιαχτίδα, ξεστράτισε
και πάγωσε το χρόνο.

Της απρόσμενης αυτής εξέλιξης
ένας παράξενος ιστός αναδιπλώθηκε
κι η δύση κοντοστάθηκε,
το δειλινό έλουσε
κι το αιχμαλώτισε.

Τέτοια συνταραχτικά συμβάντα,
Παραμένουν αναξιοποίητα
Καθώς η μοναξιά αιωρείται.

(Συμμετοχή στον 10ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό 2019 στην έντεχνη ποίηση ,προς τιμήν του Διονυσίου Σολωμού Ε.Π.Ο.Κ.)
Αχιλλέας Φιστουρής

#PeetMeNotLeave

DAY 3

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
Σήμερα είναι η δεύτερη μέρα συμμετοχής μου στον Διεθνή Μαραθώνιο Ποίησης, όπου με προσκάλεσε ο φίλος μου ποιητής Μιχάλης Μελαχρινούδης, τον οποίο ευχαριστώ θερμά. Θα πρέπει, λοιπόν, να δημοσιεύω μαζί με τη φωτογραφία μου κάθε μέρα και για 8 συνεχόμενες μέρες 1 ποίημά μου και να προσκαλέσω με τη σειρά μου έναν ή περισσότερους ποιητές για να συμμετάσχουν σε αυτήν την αλυσίδα της ποίησης .#PeetMeNotLeave
Με τη σειρά μου καλώ την ποήτρια Argyro Axioti να συμμετάσχει, αν το επιθυμεί.
Τα ποιήματα όλων θα μεταφράζονται και στην Αγγλική γλώσσα ενώ θα δημοσιευθούν και στο Ρωσικό Ημερολόγιο Almanac.
Ακολουθεί το δεύτερο ποίημά μου με τίτλο «ΕΣΚΥΨΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ»:
ΕΣΚΥΨΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ
Έσκυψα στην ψυχή μου με μουντό ουρανό κι άρωμα
το απόβραδο στα σοκάκια της γειτονιάς
τη στιγμή που η βροχή έγλειφε το πεζοδρόμιο,
σα νυχτερίδα που λούστηκε στο ημίφως.

Τώρα ανοίγω το βήμα μου στην καθημερινότητα
περιδιαβαίνω τη θύμηση στην άλλη διάσταση περνώ ,
τη διάσταση που αναθαρρεί.

Το υπέρτατο ον
που ακολουθεί την πορεία των γεγονότων
άηχο, χωρίς παρισταμένους.

Μοναχικός καβαλάρης αμφιταλαντευόμενος
στις γωνιές της νύχτας
και στην ηλιαχτίδα που χαράζει.
Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος
Φτώχεια, εγκατάλειψη, ορφάνια,
αναγέννηση ,ψυχική ομορφιά.

Κι η ποίηση ακουμπά τον ουρανό
με γήινα πόδια.
Aμφιταλαντεύεται στη νύχτα που φεύγει
και στο χάραμα που ορθώνεται.
Έσκυψα στην ψυχή μου με μουντό ουρανό κι άρωμα.
(Δημοσιευμένο στο περιοδικό «Σείστρο» συν-φωνία φίλων της ποίησης στη Χίο ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2020 Τεύχος 2)
Αχιλλέας Φιστουρής

#PeetMeNotLeave

DAY 2

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
Σήμερα είναι η πρώτη μέρα συμμετοχής μου στον Διεθνή Μαραθώνιο Ποίησης, όπου με προσκάλεσε ο φίλος μου ποιητής Μιχάλης Μελαχρινούδης, τον οποίο ευχαριστώ θερμά. Θα πρέπει, λοιπόν, να δημοσιεύω μαζί με τη φωτογραφία μου κάθε μέρα και για 8 συνεχόμενες μέρες 1 ποίημά μου και να προσκαλέσω με τη σειρά μου έναν ή περισσότερους ποιητές για να συμμετάσχουν σε αυτήν την αλυσίδα της ποίησης #PeetMeNotLeave.
Με τη σειρά μου καλώ την ποήτρια Αργυρώ Ψώρα -Θεοδωράτου να συμμετάσχει, αν το επιθυμεί.
Ακολουθεί το πρώτο ποίημά μου με τίτλο «Η ΣΙΓΑΛΙΑ»:

Η ΣΙΓΑΛΙΑ
Όταν χαθεί η σιγαλιά της νύχτας, αφουγκράσου
τι γίνεται στο ξέφωτο . Είναι η στιγμή που
στους δρόμους ακούγεται μια ιδιότυπη μουρμούρα
αυτών που επιστρέφουν κι ο έρωτας καραδοκεί.

Όταν χαθεί η σιγαλιά της νύχτας, φεύγει ο χρόνος.

Σκοτεινές βιαστικές φιγούρες διασχίζουν το δρόμο
και των ερώτων οι πόθοι υποκλίνονται
μπρος στις προκλήσεις του άγνωστου.

Όταν χαθεί η σιγαλιά της νύχτας, είναι ξημέρωμα.
Ό,τι έχει γίνει δεν αντέχεται στην πρώτη ηλιαχτίδα
κι ούτε στα ανοιχτά παράθυρα των σπιτιών.

Το καρτέρεμα να είναι πολύ. Μόλις βεβαιωθείς
πως οι γωνιές του έρωτα άδειασαν, πως οι απόκοσμες
μουσικές έσβησαν στο κατόπι της νύχτας,
ρίξε άπλετο φως διακριτικά κι αγνάντεψε
το ξύπνημα του ορίζοντα , φως μοναδικό
και το βουητό της βροχής που κοντοζυγώνει.

Έτσι αναπάντεχα οι ήχοι σε προδιαθέτουν
πως κάτι γρήγορο περνά και χάνεται στο ημίφως
ένας ληστής , που τρέχει στο πεζοδρόμιο,
ένας μεθυσμένος , που τρικλίζει τα βήματά του,
ένα ασθενοφόρο, που μεταφέρει τον τραυματία,
μείνε ακόμα, μην κλείσεις το άπλετο φως.

Ό,τι πέρασε από μπροστά σου ανήκει στη φαντασία.
Είναι το σκοτεινό κομμάτι της μεγάλης νύχτας ,
δοσμένο αλληγορικά, παρανομία, έρωτας, καθήκον.
Που μέρος να κρυφτεί αποζητά τούτη τη στιγμή.

Αποδέξου την ιδιομορφία αυτή της νύχτας,
με σημείο αναφοράς το μέσα σου,
κι αγκάλιασε το σκοτεινό κομμάτι.
Έπειτα σβήσε πάλι το άπλετο φως αθόρυβα,
πριν ο ήλιος ρίξει τις δικές του ακτίνες.

(Από την ποιητική μου Συλλογή «ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ» Εκδόσεις Α.Π. 2019)
Αχιλλέας Φιστουρής #PeetMeNotLeave.

DAY 1

Το καλοκαίρι

Το καλοκαίρι ανήκει στα φρούτα του
φέτες καρπούζι
σε περιπτύξεις με τα μούτρα μας
εκεί που σκάει το κύμα
κι έπειτα
να πλένουμε τα χέρια στη θάλασσα
κάποιος είπε πως δε κάνει
να καταπίνουμε τα κουκούτσια
στα κεράσια που
τρώγαμε μαζί
-ένα εσύ, ένα εγώ –
πρώτα όμως τα φορούσαμε σκουλαρίκια
καμιά φορά ήτανε τρία μαζί
το ‘χαμε για γούρι
ο πατέρας διάλεγε τα πιο μικρά πεπόνια
να τα αδειάζει με το κουταλάκι του γλυκού
ήθελε
τις νεράμπουλες
τις ξινές
τις είχαμε για πυρομαχικά
στης γειτονιάς τον πόλεμο
-αγόρια, κορίτσια –
το φιλί σου μύριζε νεκταρίνι
εκείνα τα καλοκαιρινά πορτοκάλια
ποτέ δεν τα κατάλαβα
πάλι καλοκαιριάζω στην Αθήνα
θα βρω παρηγοριά στη λαϊκή
και στα ώριμα βερύκοκα~
[Αργυρώ Αξιώτη23\6\20] *photo: Καϊ’σια(βερίκοκα)
[καΐσι + -ιά < τουρκική kaysı < οθωμανικά τουρκικά قیصی ]

Ξελευτερία

Ξελευτερία

Άκου τώρα τι φαντάστηκα
στη μέση να ‘μαι
και γύρω γύρω οι φίλοι
ασφαλής και χαρούμενος
17 ξανά, όλη η ζωή μπροστά
να μην σε μέλλει
να ‘ναι το μηχανάκι απέξω
στη μέση παρατώ το φαγητό
και τρέχω χορτασμένος
-μπουφάν να βάλεις έχει ψύχρα-
κι όταν το βράδυ αργά γυρνώ
εκεί το πιάτο σκεπασμένο περιμένει
σ’ εκείνα τα τραπεζάκια τα στρογγυλά
γλυκιά να ‘ναι η βραδιά
μα πιο γλυκά τα πρόσωπα στου φεγγαριού το φως
τίποτα ιδιαίτερο δε λέμε
στην υγειά μας τα ποτήρια
στον τοίχο έχω ακουμπήσει την καρέκλα
απόγευμα καλοκαιριού στη γειτονιά
κρυφτό να παίζουμε ένα τσούρμο
τελευταίος να ‘χω μείνει κι εσύ μαζί
και σε κρυψώνα κατάλληλη και μοναχοί
φιλί να δίνουμε στα χείλη
φτου ξελευτερία, σας γελάσαμε!
[Μιχάλης Μελαχροινούδης]
*photo: From Here to Eternity^1953

Το φουλάρι

Δεν βρίσκω το φουλάρι που σου άρεσε
κόκκινο ήτανε θυμάσαι..
Πέρασαν χρόνια δεν ξαναματώσαμε
στους δρόμους για το δίκηο.
Θα το ΄χει κάπου παραχώσει φαίνεται
η βλάστηση της ταξικής ειρήνης.
Τώρα τ’ ακούω καθαρά.
Έρχεται η ώρα πάλι.
Έτοιμοι είμαστε με δόντια ετοιμόρροπα
να σηκωθούμε απ΄ την νιρβάνα να δαγκώσουμε
αλλά μου λείπει εκείνο το φουλάρι.~
[Αντώνης Λάρδας]
*photo: Kuzma Petrov-Vodkin_Fantasy^1925.

Σκέψεις των καιρών

Σκέψεις των καιρών

Τι να γράψω σε τούτο το χαρτί;
Πώς να μαζέψω τη σκέψη μου
φλόγα που ξεφεύγει από τα δάχτυλα,
παίρνει φόρα και διασχίζει δρόμους,
ανεβαίνει σκάλες τρέχοντας,
συγκρούεται με κάθε εμπόδιο,
παίζει σε μια πόλη με κρυμμένους κατοίκους;
Αφήνομαι,
αρχίζω να περπατώ…
Παρακολουθώ τα βήματά μου
να σαρώνουν αυτή τη γειτονιά.
Μπορώ να γράψω για τις φωνές
των δρόμων που περπάτησα,
να τις ακολουθήσω καθώς ταξιδεύουν
ή να τις περιμένω στο λιμάνι, στο αεροδρόμιο…
Ο τόπος δεν έχει σημασία…
Οι στιγμές μετράνε.
Στιγμές που κόβουν ή κόβονται
με λεπίδα ακριβείας, καλοακονισμένη.
Η καρδιά της πόλης δεν ξεχνάει ποτέ
ούτε μια στιγμή, ούτε μια φωνή.
Χτυπάει και σου δείχνει το δρόμο.
Ναι, μπορώ να βάλω τα βήματα σε στίχους,
να περιπλανηθούν σε σοκάκια
να κρυφτούν σε γωνίες
να βρουν τη ντροπή στα σκουπίδια.
Ναι, μπορώ να γράψω για τους άστεγους
μέχρι να νοιώσω τη μοναξιά τους,
ν΄ αφήσω τα λασπωμένα ρούχα
και να κρυφτώ στο λουτρό μου
αγωνιώντας να βγάλω τη μυρωδιά
του ζώου από τα μαλλιά μου.
Γράφω!
Στ’ αυτιά μου αντηχούν μαύρες φωνές
που ζητούν δικαίωση.
Νοιώθω την αγανάκτηση
να πιέζει την καρδιά μου,
να πιάνει το χέρι μου.
Η πόλη ζητά ν’ ακουστεί η φωνή της.
Οι τόποι, οι γειτονιές κι οι σταθμοί
φωνάζουν τις ιστορίες τους.
Γράφω!
Το μελάνι γίνεται κόκκινο
και μετά με δυσκολία
βγαίνει στο χαρτί.
Το αίμα αλλάζει απόχρωση
μπρος στην αδιαφορία…
Η καρδιά της πόλης μιλά,
μα λέει ιστορίες που ενοχλούν.
Τις βλέπω να γίνονται καπνός.
Καίγονται από υψηλές φιλοδοξίες
και χαμηλά ένστικτα
Γράφω!
Λέξεις που πέφτουν στο κενό
καθώς δοκιμάζονται πύραυλοι με στόχο
η καλοσύνη
να γίνει λέξη ξεχασμένη στα λεξικά.
Η πόλη μιλά για ισότητα
όταν κανένας δεν είναι ίσος,
μα όλοι είναι κομμένοι στο ίδιο καλούπι,
γρανάζια του τροχού που κινεί τον κόσμο,
αποχαυνωμένοι στην ουτοπία τους.
Γράφω!
Γράφω τη λαχτάρα να φωνάξω!
Καίνε οι λέξεις μέσα στο μυαλό μου.
Δροσίζουν στο χέρι μου
την άκρη ενός ποιήματος.
Ανάμεσα στις γραμμές,
ένα μεθυστικό φως με οδηγεί σπίτι
και με βάζει στο κρεβάτι μόνη,
ν’ ακούω την πόλη που αλλάζει πλευρό.
Κοιτώ τον σκοτεινό τοίχο.
Στην άκρη του δρόμου
άνθρωποι έχουν βγει έξω
και ζητούν τα αυτονόητα…
μετά κι άλλοι, κι άλλοι…
Οι δρόμοι της πόλης γίνονται ποτάμι,
ενώ η φωνή της ηχεί άλλοτε σαν γάργαρο νερό,
άλλοτε σαν χείμαρρος ορμητικός.
Θέλω να το ακολουθήσω προς τη θάλασσα
μα ακούω τα κοράκια που πετούν από πάνω…
Τα νοιώθω να τρέχουν στον λαιμό μου,
ψάχνοντας μια διέξοδο.
Φοβάμαι πως για άλλη μια φορά
οι φωνές θα πνιγούν στο ποτάμι.
Ίσως και όχι…
Περιμένω τα ξημερώματα
όταν νηφάλια και ελεύθερη
από το ξόρκι της νύχτας
θα αφήσω πίσω όνειρα κι εφιάλτες,
θα καταπιώ τα λόγια μου ωμά,
θα δω τις σκέψεις μου να πεθαίνουν στο πεζοδρόμιο.
Ίσως να τις θάψω μαζί μ’ αυτές που πέρασαν
κι αυτές που θα ακολουθήσουν…
Το πρωί από τους καναπέδες μας
θα μιλάμε για ταραχές…
[Αγγελική Σούτου]
*photo: George Bellows_New York^1911