ΑΝΑΤΡΟΦΟΔΟΤΗΣΗ

ΑΝΑΤΡΟΦΟΔΟΤΗΣΗ

Είναι ανατολή

γιατί ο νους ολόδροσος

ταξιδεύοντας σε ηλιαχτίδες αναπολεί.

Νοσταλγικές στιγμές

περνούν βιαστικά,

προσπερνώντας το επιθυμητό.

Γνώριμες φιγούρες στριφογυρίζουν

καθώς η κοσμοχαλασιά καραδοκεί.

Μπορεί ο συνειρμός αυτός να είναι άγνωστος ,

να’ ναι  ανατολές αλλοτινές

από άλλα σημεία καιρών,

άμεσα  ή έμμεσα.

Ζωντανεύουν μες στο μυαλό μας τέτοιες στιγμές,

ίσως από ευθυμία  και ναρκισσισμό.

Στο νου γυροφέρνουν ανατολές

Καθώς λυκαυγές κι ορίζοντας ερωτοτροπούν

να ταξιδεύουν μέσα σ’ αυτό το τοπίο,

με θέρμη κι εμπιστοσύνη.

Ακόμα κι αν η παρόρμηση

είναι νομοτέλεια του λησμονημένου,

εσωτερική αντίσταση στη μοναδικότητα.

Τότε επιβάλλεται να μείνουν  ανατολές

στα σκοτεινά σημεία

για την επαγρύπνηση

της γνώσης, της περισυλλογής

και της πνευματικής δημιουργίας.

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement

Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Εμβαθύνοντας μέσα μου

στης ψυχής μου τα κατάστιχα,

σκέψεις  αδύναμες  θα παραθέσω

αποκομμένες από απροσδόκητες κακοτοπιές,

που άφησαν σημάδια ανεξίτηλα

όταν το φως λιγόστευε το σούρουπο.

Οι σκέψεις αυτές  απλόχερα

θα σας δοθούν αν τις αγγίξετε,

η υστερνή μόνο

κενή θα παραμένει,

αψηφώντας  απαρέγκλιτα

όσες προηγήθηκαν και θα αναπολεί.

Αχιλλέας Φιστουρής

«ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ» ΑΦΙΣΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ

• 

ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ «ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ»

….Κωπηλατώ τη βάρκα των προσδοκιών μου, στα μεγάλα πλάτη να την ταξιδέψω επιθυμώ,
εκεί που απλώνεται το απέραντο γαλάζιο κι όλα ηρεμούν, σημείο μηδέν, απόλυτη νηνεμία, μόνο
οι φανοί αχνοφέγγουν προς αποφυγή σύγκρουσης… οι μόνοι που αγρυπνούν…, τα άλμπουρα
είναι λίγο γερμένα αλλά έχω συνηθίσει στη θέα τους, μια συμμετρία καθώς είναι τα πιο πολλά
γεγονότα στην καθημερινότητά μας, πράγματα που μπορείς κι εσύ να επιβεβαιώσεις, δένω πάνω
τους καμιά φορά ένα λεπτό σκοινί, ένα διακριτικό, κι άλλα που ενίοτε γίνονται χρηστικά και
τους δίνω μια άλλη διάσταση, το κατάστρωμα σχεδόν άθικτο, δεν έχω καθίσει πότε στην θέση
του τιμονιέρη, ακυβέρνητη ήταν η βάρκα μου και οι προσδοκίες μου ριγμένες κάτω στο αμπάρι
ήταν, σαν σκόρπιες σκέψεις αραδιασμένες σ’ ένα χαρτί ή σαν φορτίο που το μεταφέρεις από
λιμάνι σε λιμάνι και από τόπο σε τόπο με τις ετικέτες, ανέπαφες, νέος θαλασσοπόρος είμαι
όπως αντιλαμβάνεσαι, για καιρό παιδευόμουν, μπέρδευα τα σινιάλα, έδινα προτεραιότητα από
αριστερά εκεί που οι άλλοι μου ερχόταν από δεξιά, γι’ αυτό με κοιτάζεις τώρα ανορθόδοξα, να
θέλω να ανοίξω τα πρυμιά πανιά και να την αφήσω να ορθοδρομήσει στην κοσμοχαλασιά με
ταχύτητα τυφώνα…..

ΦΕΓΓΑΡΟΠΕΤΡΑ

ΦΕΓΓΑΡΟΠΕΤΡΑ

Επιστρέφω πάλι, γνώριμοι τόποι,

των στιγμών τις αναλαμπές αναπολώ

κι εμβαθύνω  τις υφές τους,

το πέρασμά τους ψηλαφώ, εκστασιάζομαι,

αχνοφαίνεσαι, ψάχνω τη μορφή σου.

Περιδιαβαίνω τα μονοπάτια της συνείδησης

στο φως του φεγγαριού άναρχα

κι εσύ κοντοστέκεσαι αλαφιασμένη,

σαν τη θάλασσα που φεύγει κι έρχεται.

Στα μάτια μου φαντάζεις  σαν το άνθος,

στα μάτια μου σαν κυπαρίσσι στητό,

όπως τον άνεμο ορμάς με βία.

Το κοίταγμά σου σπιθοβόλο, στα μάτια μου είναι

η οπτασία σου ένα αραχνοΰφαντο μυστικό,

η πλάση αναθαρρεί βλέποντάς σε

καθώς λικνίζεσαι ιεροτελεστικά ,

όλα μετουσιώνονται.

Κι όταν τα κορμιά  γείρουν στο χώμα

αστέρια στον ουρανό ερωτοτροπούν,

τα πουλιά γοργοπερνούν, το φεγγάρι είναι

φως μόνο και σιωπή, το φεγγάρι μονάχα

ασημένιο να ρίχνει τη φεγγαρόστρατα.

Φουρτουνιάζει το κύμα ,

ξανοίγεται στο πέλαγος ,η ψυχή ταξιδεύει,

γινόμαστε απρόσωποι, συγκυριακά.

Πλέουμε αντιπαλεύουμε στη χρήση των χρωμάτων,

ολόκληρη στιγμή  απόλυτο κενό,

μόνο το θρόισμα των φύλλων.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΣ

ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΣ

Κάπως  πάλι εντός μου

η μαστίχα  Χίου

δακρύζει απ΄ το γερτό κορμό

στο νοτισμένο χώμα  να απλωθεί,

περιμένοντας το βοριά να δροσίσει

στο  χάραμα του Αιγαίου.

Απ’ το  μονοπάτι  στην έξοδο του χωριού

που τα δέντρα  απλώνουν χέρια,

προσπερνώ  χωρίς διόδια  ανέμελα

τις προσδοκίες στην τσέπη μετρώντας

με τα πετράδια  μονολογώντας ,

για αναζητήσεις  σε τόπους  του θυμικού.

Ούτε διαβάτης  ούτε συνοδοιπόρος

ο εαυτός  σου σε αντικατοπτρισμό

σε παιχνιδίζει στο ξεγέλασμα  της ελπίδας

με συμπεριφορά που αναβλύζει  μαστίχα

κι ομορφαίνει το σήμερα.

Απ΄ το παράθυρο  ένα μουρμουρητό

ψιθύρους  ζοφερούς  αναπαράγει,

μέχρι  το συρτάρι του μυαλού  κιτρινισμένες

αναμνήσεις κι απόκοσμες μουσικές

ανασύρει  ευλαβικά.

Αχιλλέας Φιστουρής

Ο ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ

Ο ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ

Συναντήθηκα ξανά,

μ’ αυτόν  που πάντα

αποζητούσα.

Δεν ήταν αυτός που διασχίζει μοναχικές θάλασσες,

κύματα χωρίς επιστροφή

ελπίδες χωρίς καταγωγή,

καταχνιά.

Καταχνιά απ’ αυτήν που έσπειρε ένα χέρι.

Κάποτε επώνυμο,

Κάποτε ονειροπόλο,

Κάποτε ολομέτωπο.

Δεν ήταν αυτός που κουβαλούσε θανατικό

στο σώμα και την ψυχή.

Αυτός που αναζητούσα.

Ελεύθερος να σχίζει τον αέρα.

Ελεύθερος  να στριφογυρίσει στα δέντρα.

Ελεύθερος να δημιουργεί.

Αυτός που μιλούσε μέσα μου

άηχος συνοδοιπόρος.

Έτσι λοιπόν απλόχερα, χωρίς ανταλλάγματα,

να χαράξει μέσα μου μια ηλιαχτίδα ανέσπερου φωτός

να ψιθυρίσει μέσα στ’ αυτί μου το αύριο.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΝΕΙΠΩΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

ΑΝΕΙΠΩΤΑ  ΚΥΜΑΤΑ

Τα κύματα μέσα απ΄ τη θάλασσα

απλώνονται  μόλις  αφεθούν

αφρισμένα λευκά, γαλάζια , πράσινα

ορθοποδώντας  στα βότσαλα .

Αδυναμία επιλογής

ανάμεσα  στη συνύπαρξη των εικόνων

τη ξεχωριστή που σε εκφράζει,

παραβλέποντας  όλες τις άλλες

που σε περιτριγυρίζουν,

επιδιώκοντας κομμάτι  προσοχής.

Όμως  τα ανείπωτα κύματα

που αργοσβήνουν σε μοναχικές πορείες

 που δε φτάνουν ποτέ στην ακτή,

που πνίγονται πριν καν γεννηθούν στο φως

σαν αποπαίδια παρατημένα στον κυκεώνα

που τόσα ήθελαν να μας σηματοδοτήσουν,

κείτονται απλωμένα στα βότσαλα.

Σημασία έχει η προσπάθεια

που αυτό που έχουμε μέσα μας

να οριοθετεί την ύπαρξη μας.

Αχιλλέας Φιστουρής