Σήμερα η μέρα δεν ξημέρωσε… Μη σε ξεγελάει ο ήλιος… Σήμερα νύχτωσε ο ουρανός και κανείς δεν ξέρει για πόσο… Σήμερα αντί για σχολείο και δουλειές, μπαίνουν σε καταφύγια.. Σήμερα ηχούν σειρήνες… Και δεν είναι άσκηση ετοιμότητας… Σήμερα πρέπει να πάρουν μαζί τους λίγα πράγματα στα βιαστικά…μα τι να πρωτοπάρεις; εσύ τι θα προλάβαινες να πάρεις; Σήμερα δεν έχει φως. Έχει μόνο σκοτάδι…σκοτάδι και φόβο… Τούτος ο πόλεμος που έρχεται Δεν είναι ο πρώτος Πριν απ’ αυτόν γίνανε κι άλλοι πόλεμοι Όταν ετέλειωσε ο τελευταίος Υπήρχαν νικητές και νικημένοι Στους νικημένους ο φτωχός λαός Πέθαινε απ’ την πείνα Στους νικητές ο φτωχός λαός Πέθαινε το ίδιο
Άπιαστος Μαγευτική η έκπληξη ένθεο φως το ώπα βήμα λαφρύ του χορευτή που δεν πατά στο χώμα άνεμος σε αγκάλιασε φλόγας ορμή σε πήρε όταν το «ναι εσύ μπορείς» μες στην ματιά μου είδες
Με συναγωνιστές και μ΄ αντιπάλους με τάβλι με καφέ μ΄ εφημερίδες σαν να ήταν πάντοτε παλιόφιλοι όλοι μαζί ασήμαντη περίληψη ζωής σε δήθεν κουλτουριάρικα στέκια έχουν αράξει. Εκείνα τα πειρατικά καράβια που διασχίζαν για χρόνια τα πελάγη των ονείρων τους έχουν σε μια γωνιά σαν γέρικα σκυλιά λουφάξει. Ανοίγουν το ένα μάτι πότε πότε κοιτούν τους καπετάνιους που κομπάζουν για τους αγώνες τους για τρυφερές υπάρξεις για θριάμβους που αν τα προσθέσεις όλα αυτά δυο τρία άδεια τραπεζάκια θα σου μείνουν. Στο μεταξύ καθένας τους κρυφά εκλιπαρεί τον ήλιο να ζεστάνει την πλάτη του που σκέβρωσε απ’ τις αποτυχίες. { Αντώνης Λάρδας } | Painting: Melancholy _ Rumen Sazdov ^2019 |
Σειλινοί, πρίγκιπες, ιερείς, της περηφάνιας γητευτές κοχύλια στις ουρές στις χαίτες κεχριμπάρια προστάτες των πηγών, φύλακες του Διονύσου, του Ήλιου αρματοφόροι να σας φορέσω κεντητά να σας στολίσω φως χρυσές δαντέλες δαχτυλίδια μαέστροι της ελευθερίας, λόγοι να χαίρονται οι Θεοί στη σκιά του πεύκου να σας γλυκοφιλήσω να κάνω το σώμα σκέπασμα πριν φτάσει η παγωνιά του κλαδί και δάκρυ στο βωμό να στρέψει αλλού η μοίρα το φόβο αρματώθηκες και δε μ’ αναγνωρίζεις αγκάλιασέ μου το κορμί και δώσε την ψυχή σου χρυσαλίδα αστραφτερή σ’ ωραίο μαξιλάρι την παίρνω από τη γη τη στέλνω στο φεγγάρι. * Αδάμαστο πυρ στο κατώπι σου βρέθηκες να τρέχεις προς τη ζωή με λύσσα με έναν παλμό που δεν αρμόζει στους ζωντανούς με έναν ρυθμό απ άνθρωπο αντίβιο μα τι σου έπρεπε; να ανοίγει η πόρτα για την ελευθερία να βουτάς ακαταμάχητα στη ζωή σαν ποτέ άλλοτε σα να μην είχες γευτεί ποτέ τον αέρα σα να μην είχες νιώσει ποτέ την ακεραιότητα στης γης το πάτημα να βουτάς να τ’ αρπάξεις καλπάζοντας μα τι σου έπρεπε; να βουτάς σαν ένας τυφλός που βρήκε το φως του σαν ένας διψασμένος που βρήκε όαση στο αχανές πουθενά σαν ένα παιδί που τρέχει γεμάτο επιθυμία προς την απέραντη αγάπη αυτό σου έπρεπε’ τόσο πληθωρικά να σου δίνεται η ζωή σαν κύμα να σε τυλίγει η ευ δαιμονία με χάρη και για χάρη της ύπαρξης σου να παίζουν μουσικές κι εσύ να ορμάς μπροστά να έρχεται η Άνοιξη νωρίτερα να μοσχοβολάνε τα λουλούδια επειδή περπατάς γλείφοντας τη γη σε βάφτισε η απουσία του λόγου μόνο ψεγάδι σου στην πραγμάτωση της τελειότητας δώρο του Τεότλ το χλιμίντρισμα γλώσσα δεν έχεις μα όποιος σε δει δε χρειάζεται γλώσσα Ποία τύφλωσις! λεπίδι και φωτιά στο φονιά της αν υπεράσπιστης ουσίας αυτοί γεννήθηκαν από την μήτρα της καταστροφής για να δοκιμάσουν το φως ή ο θρήνος μου έχει τόση ανάγκη να βρει έναν λόγο φονιάδες, ο ήλιος ξημερώνει χωρίς ανάγκη ο ήλιος δύει χωρίς προσδοκία ολόκληρη η Εδέμ σας δώθηκε κι εσείς παραδώσατε το χρυσάφι για ένα σκήπτρο από άμμο για μια πολυθρόνα βελούδινη με ξέφτια παλιάς δόξας θα σας μαρτυρήσουν τα δέντρα και τα παιδιά των πολέμων τα πουλιά θα σας καταδώσουν στους απανταχού Θεούς ελεύθερε κι αδερφέ, η ελάχιστη φλόγα ενός μικρού κεριού δια περνάει συθέμελα το βαθύ σκοτάδι να σε παραδώσω στον ύπνο γιατί για τον θάνατο δεν έχω ανάστημα.
Αν η τρέλα μπορούσε να σταθεροποιηθεί σε ένα δικό της όριο τότε αυτόματα θα έχανε τη μαγεία της. Κάπως έτσι δεν ξεκινάνε τα ταξίδια; Μέσα σε δόσεις τρέλας που σκιαγραφείται η μαγεία σε κάθε διαδρομή. Σε εκείνο το σακίδιο που κουβαλάμε στην πλάτη θα ήταν προτιμότερο αν το γεμίζαμε αναμνήσεις, όμορφες ιστορίες που κάτι έχουν να μας διδάξουν, όμορφες συγγραφικές εικόνες που θα μας δείχνουν στο τέλος το δικό μας μονοπάτι. Εκείνο που προτιμώ να μοιραστώ μαζί σας μέσα από τα δικά μου μάτια και που με τον τρόπο του θα έχει πάντοτε κάτι να μας πει...
ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ apothalassia.com 