ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΗΜΟΥΝ

ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΗΜΟΥΝ

Γαλήνια ακυμάτιστη

μια θάλασσα

απλωμένη

στον ήλιο

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement

ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΣΕΙΣ

ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΣΕΙΣ

Αντάρα να καλύπτει τα μονοπάτια της σκέψης,
αλαφιασμένα τα όνειρα να ζωογονούν τη στιγμή.
Πόσες αναλάμπες της ελπίδας να φωταγωγήσουν
τη φεγγαρόστρατα της νιότης στο πέρασμά της.
Πόσες ψυχές αγναντεύουν στον ουρανό
ψάχνοντας αυτό το επιθυμητό.
Ταξίδεψα σε μακρινά νησιά κι όχθες ποταμών,
χρυσαφένιες αμμουδιές
έγινα συνοδοιπόρος της σκιάς
επαίτης των μύχιων πόθων,
απόμακρος διαβάτης στιγμών.
Τρομάζω στο λυκαυγές της χαραυγής,
στο σκοτάδι που ξεψυχά να τελειώσει.

Αχιλλέας Φιστουρής

Η ΨΥΧΗ

Η ΨΥΧΗ

Βουβή θάλασσα

πρωινή

γλάρων  σαϊτιές

προβάλλει

ο ήλιος

Μεγάλο σθένος

η ψυχή

κι ορθώνεται

στον ουρανό

η πνοή

το έσχατο

εσώψυχο

Αχιλλέας Φιστουρής

Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΣΥΝΝΕΦΟΥ

Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΣΥΝΝΕΦΟΥ

Ο κήπος είναι άδειος ,

οι μαντρότοιχοι είναι γκρίζοι,

τα σύννεφα  τρέχουν από συνήθεια.

Σ’ αναζητώ…

Είναι μια θέα  απόμακρη, σκοτεινή

η θέα των ψυχών.

Το τρέξιμό  τους καθώς χάνονται

σαν φτερά  σε ευνοϊκό  φύσημα.

Κάποιος αφήνει  το σήμερα,

κάποιος  θα τον ακολουθήσει αύριο,

κάποιο αγόρι ξενιτεύεται,

κάποιο κορίτσι μεταναστεύει,

κάποιοι στον κόσμο εξωτερικεύουν τη σκέψη τους.

Σ’ αναζητώ…

Ο ήχος των σύννεφων δεν προδιαθέτει για κάτι.

Αν γινόταν να φτάσει στ’ αυτιά μου,

μπορεί  και να καταλάβαινα την έκφρασή τους

και να συνειδητοποιούσα .

Γιατί έχεις κοινά σημεία με τα σύννεφα.

Αδυνατώ να επικοινωνήσω.

Σ’ αναζητώ…

Αχιλλέας Φιστουρής

Η ΣΙΓΑΛΙΑ

Η ΣΙΓΑΛΙΑ

Όταν χαθεί η σιγαλιά της νύχτας, αφουγκράσου
τι γίνεται στο ξέφωτο . Είναι η στιγμή που
στους δρόμους ακούγεται μια ιδιότυπη μουρμούρα
αυτών που επιστρέφουν κι ο έρωτας καραδοκεί.

Όταν χαθεί η σιγαλιά της νύχτας, φεύγει ο χρόνος.
σκοτεινές βιαστικές φιγούρες διασχίζουν το δρόμο
και των ερώτων οι πόθοι υποκλίνονται
μπρος στις προκλήσεις του άγνωστου.

Όταν χαθεί η σιγαλιά της νύχτας, είναι ξημέρωμα.
Ό,τι  έχει γίνει δεν αντέχεται στην πρώτη ηλιαχτίδα
κι ούτε στα ανοιχτά παράθυρα των σπιτιών.

Το καρτέρεμα να είναι πολύ. Μόλις βεβαιωθείς
πως οι γωνιές του έρωτα άδειασαν, πως οι απόκοσμες
μουσικές έσβησαν στο κατόπι της νύχτας,
ρίξε άπλετο φως  διακριτικά κι αγνάντεψε
το ξύπνημα του ορίζοντα ,μοναδικό φως
και το βουητό της βροχής που κοντοζυγώνει.

Έτσι  αναπάντεχα οι ήχοι σε προδιαθέτουν
κάτι γρήγορο περνά και χάνεται στο ημίφως
ένας ληστής , που τρέχει στο πεζοδρόμιο,
ένας μεθυσμένος , που τρικλίζει τα βήματά του,
ένα ασθενοφόρο, που μεταφέρει τον τραυματία,
μείνε ακόμα μην κλείσεις το άπλετο φως.

Ό,τι πέρασε από μπροστά σου ανήκει στη φαντασία.
Είναι το σκοτεινό κομμάτι της  μεγάλης νύχτας ,
δοσμένο  αλληγορικά, παρανομία, έρωτας, καθήκον.
Που μέρος να κρυφτεί αποζητά τούτη τη στιγμή.

Αποδέξου  την ιδιομορφία αυτή της νύχτας,
με σημείο αναφοράς  το μέσα  σου,
κι αγκάλιασε το σκοτεινό κομμάτι.
Έπειτα σβήσε  πάλι το άπλετο φως αθόρυβα,
πριν ο ήλιος ρίξει τις  δικές του ακτίνες .

Αχιλλέας Φιστουρής

ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ

ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ

Οι λησμονημένοι παραστέκουν στη γωνιά  γιατί μόνον από κει περνούν

οι ελπίδες που απλόχερα  διασκορπίζονται  μέσα  μας,

τα λόγια ανδρώνονται πάνω σε νύχτες αναπόλησης.

Ξωμάχοι σκάβουν  τα ξένα χωράφια  κι μετά  κοντοστέκονται με λυγμούς.

Κι ο καθένας που περιπλανιέται  στην ξενιτιά  πριν το νόστιμον  ήμαρ , γιατί δεν είναι  σε θέση να συμβιβαστεί με το πεπρωμένο του ,μην αναρωτηθείς ,τίποτα δεν επαναλαμβάνεται.

Ξεχασμένες ψυχές  που παίρνουν το δρόμο της επιστροφής  αδόκητα.

Γλαροπούλια  που χάνουν τη ρότα της επιστροφής στη στεριά.

Κύματα που  έχουν κι αυτά τις κυκλοθυμικές τους στιγμές.

Σκέψεις  αφημένες  στο πέταγμα του ανέμου.

Ο ήλιος των νεκρών καθημερινά στο απόσπασμα.

Ξαναφαίνονται  ένα εκτροφείο άγριων αλόγων ,λευκές σειρές  στα αυλάκια του νερού, λουλούδια για ερωτευμένους.

Εμείς οι λησμονημένοι ,για  μας που ανθίζει το όνειρο στην άκρη του κλαδιού, παρακαταθήκη ,για να περάσουμε στις γειτονιές  του κόσμου.

Αγαπημένη, αγαπημένη…Καρτέρεψε την άνοιξη…

Αχιλλέας Φιστουρής

ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Στο ταξίδι της θάλασσας,
φουσκώνουν τα κύματα
κι οι αύρες χαϊδεύονται  στην αμμουδιά.
Το ταξίδι της θάλασσας
είναι δρόμος χωρίς γυρισμό.
Ρυτιδώνει  το κύμα
αλλάζοντας ρότα,
ξέγνοιαστο,
συγκρούοντας
το ψυχρό με το θερμό, ανέμελα.
Τον προορισμό του διεκπεραιώνει.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΤΟ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ

ΤΟ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ

Όταν νιώσεις  κατηφής

ταξίδεψε σ’  ένα ακρογιάλι.

Το σταθερό, ανοιχτό του άνοιγμα,

το πολύχρωμο βότσαλο , μα κυρίως

το φωτεινό του απαύγασμα, κάτασπρο.

Μπορεί  τότε να αναλογιστείς,

μπορεί και να βιώσεις

πως η θάλασσα αυτή, πράγματι

είναι του ήλιου καλωσόρισμα.

Κι’ όταν το περπατήσεις , την ασύμμετρή του μορφή

θα το νιώσεις , καταδεχτικό, λυτρωτικό.

Ανασκαλίζω απ’ τη μνήμη  μια ανατολή  καλοκαιριού

κι ένα λευκό ιστιοφόρο

με φουσκωμένα πανιά

να χαράσσει τη ρότα του,

με νεανικές φωνές  ν’ αντηχούν ,

διάχυτες , στον ορίζοντα,

κουβαλώντας  μυρωμένο αέρα νησιών.

Στην παραλία τη γνωστή μας,

ο φλοίσβος έγλειφε  στην άκρη τα βότσαλα,

μαύρα κι άσπρα , γυαλιστερά  διάφανα.

Όμως το ακρογιάλι  σταθερό ηλιόφωτο

και αναζωογονημένο.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΤΟ ΑΡΩΜΑ

ΤΟ ΑΡΩΜΑ

Πλησίασε διστακτικά,

ντρεπόταν την  ατονία του

ίσως και μια φυσική του έλλειψη,

αδύναμο  και νωχελικό,

με μια παιδικότητα  στο παραθύρι.

Ξεκίνησε  απ’  τον κήπο , διαδρόμους ,παρτέρια

αλάνες και κρυφές  γωνιές .

Ήτανε άρωμα  αναπάντεχο, με αιφνιδίασε.

Το καλωσόρισα.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ

Το βλέμμα μου είναι ευθύ ίδιο γερακιού.
γοητεύομαι  να προχωρώ στην ακρογιαλιά
παρατηρώντας  ολόγυρα
ακόμα κι αυτά που αφήνω πίσω μου.
Κάθε φορά όλο και κάτι νέο
έρχεται να προστεθεί στα υπάρχοντα,
έχω αυτό το χάρισμα της παρατήρησης.
Μέσα μου τα συναισθήματα πηγαία,
έτσι όπως ενός μικρού παιδιού
πρωτόγνωρα στην πρώτη επαφή με τον κόσμο.
Αισθάνομαι ότι αναγεννιέμαι κάθε στιγμή
νεόφερτος στην πλάση.

Ασπάζομαι την πλάση ,όπως ένα γιασεμί,
Είναι χειροπιαστή. Αλλά την προσπερνώ,
απεχθάνομαι τα ιδεολογήματα, ζω τη στιγμή.
Αν αρέσκομαι στη φύση ,δεν καυχιέμαι
Αλλά επειδή την σέβομαι, την αφουγκράζομαι.

Ο σεβασμός είναι αιώνια αγνότητα,
Και η μόνη αγνότητα  είναι να μην την αθετείς.

Αχιλλέας Φιστουρής