Το κορίτσι μου σιχαίνεται τους αποχαιρετισμούς

Το κορίτσι μου σιχαίνεται τους αποχαιρετισμούς

Λέξεις σκαλωμένες στο στόμα
μπερδεμένες στη γλώσσα
δε βγαίνουν όσο κι αν πιέζω το στήθος.
Λέξεις για σένα
δικές σου και δικές μου ταυτόχρονα
σαν πετονιές μπλεγμένες
δε βγαίνουν όσο κι αν στραγγίζω την καρδιά.
Δεν ξεμπερδεύουμε με τίποτα εμείς,
κορίτσι που κοιμάσαι ήσυχη σαν χορτασμένο ζώο,
γυναίκα που στο όνειρό μου γεννάς ένα παιδί,
θαλασσινό νερό τρέχει ανάμεσα στα πόδια σου,
με κοιτάς με απορία και με φόβο
λες και ξέρω εγώ πως ζούνε οι άνθρωποι.
Αίμα σταγόνες μικρές
κόκκινες φακίδες στα μάγουλα.
Λέξεις δικές σου που προσπαθώ να καταλάβω.
Λέξεις αγκίστρια παλιά δεμένες με παράμαλλα καινούργια
τις παλεύω με τα δάχτυλα
με τρυπάνε παντού
δεν γίνεται να μην αγκιστρωθώ
μια δύναμη με τραβάει πολύ μεγαλύτερη από μένα
από τα χείλη από την πλάτη από τα χέρια
προς τα πάνω, έξω απ’ το βυθό, στην επιφάνεια,
εκεί που ζουν οι κανονικοί άνθρωποι τις κανονικές ζωές τους,
εκεί που βρίσκεσαι εσύ, πάλι εσύ, πάντα εσύ
ένας τρυφερός γίγαντας με λευκά χεράκια,
αυτά που αρνήθηκες να σηκώσεις για να με αποχαιρετίσεις – θυμάσαι; –
με κρατάς για λίγο ψηλά ενώ σπαρταράω
– λέξεις σπαράγματα, φθόγγοι, σπασμοί –
και μετά γελάς και με πετάς
πίσω στη θάλασσα.
[Τηλέμαχος Τσαρδάκας]
painting:
The evening gown\1954_Rene Magritte

Advertisement

Επίγραμμα

Επίγραμμα

Η αξιοπρέπεια και το φιλότιμο
ούτε αγοράζονται, ούτε πωλούνται.
Κάποια πράγματα στη ζωή
δεν είναι (κατ)αναλώσιμα προϊόντα.
[Μαρία Θωμάδη]
*photo: May Day Parade\Gorki Street_William Klein
{Moscow 1961}

Η Αθώα Κατσίκα

Η Αθώα Κατσίκα

Ένιωσα ένα άγγιγμα
πεταλούδα,
βουτυρώδης όμορφη.
Το φάντασμα ήταν ακόμα
κοιτάζοντας με.
Ένα φάντασμα μιας κατσίκας:
η κατσίκα που ήταν καταραμένη
και μετά μας έβρισε όλους
Για το καλό.
*
Shadow Girl ~
Το κορίτσι των σκιών.
Mundane;
Κάτω από τον γαλάζιο ουρανό
τίποτα δεν χρειάζεται να εξηγηθεί.
Είναι ίδια με εμένα.
Με διαφορετικό τρόπο
θα καταλάβει.

• Nick Jordan –
  Ζωγραφική _ Marc Chagall ^
  ′′ Το μπλε τσίρκο ′′ | 1950

«Σείστρο»

Με το τρίτο τεύχος (φθιν.2020) το ‘’Σείστρο’’, μία ποιητική απόπειρα της Ομάδας φίλων της ποίησης στη Χίο, συνεχίζει το ταξίδι του.
Στο τρίτο τεύχος που μόλις κυκλοφόρησε και διανέμεται δωρεάν την ποιητική τους συμβολή καταθέτουν:
Κώστας Αμπανούδης
Αργυρώ Αξιώτη
Σταματία Γεωργούλη
Άγγελος Ερατεινός
Μαρουκλιώ Ζαννίκου
Κώστας Ζαφείρης
Μαρία Θωμάδη
Μαρία Κλειδά
Αντώνης Λάρδας
Μιχάλης Μελαχροινούδης
Μαρία Μπριλή – Καλουτά
Βασίλης Παχουνδάκης
Δήμητρα Σκανδάλη
Αγγελική Σούτου
Τηλέμαχος Τσαρδάκας
Μαριάννα Τσούχλη
Άννα Φιλίππου
Αχιλλέας Φιστουρής
Αργυρώ Ψώρα – Θεοδωράτου
Επιμέλεια: Γιάννης Βούλγαρης
Εκδοτική επιμέλεια – εκτύπωση: Εκδόσεις «άλφα πι»
Το Σείστρο διανέμεται από το Βιβλιοπωλείο Πάπυρος (Απλωταριάς 42).
Για επικοινωνία: seistroxios@gmail.com

ΜΕ ΤΟ ΓΛΑΡΟ ΣΕΙΣΤΡΟ Φθινόπωρο 2020

Με το γλάρο
Της ελπίδας μου
Ταξιδεύω

Με της ζωντάνιας μου
Το κοχύλι
Οι ελπίδες μας ψυχορραγούν

Καθώς η νύχτα
Καθώς ο ύπνος
Καραδοκούν

Σαν τις ερινύες
Στις γωνίες των δρόμων
Ξαποσταίνουν

Ανοίγω τα μάτια μου
Σε κάλεσμα γιορτινό
Μιας άλλης εποχής

Αχιλλέας Φιστουρής

Σπαράγματα καλοκαιριού

Σπαράγματα καλοκαιριού

«e la notte si fa’ scivolosa e profonda»
Fabrizio de Andre

Έδιωξες τη μέρα από τα μάτια σου Σε μακρινούς αστερισμούς Σε απώτατους γαλαξίες Έμεινε εδώ αυτό το σούρουπο Ενθύμιο μιας εποχής που φθίνει

Σε νάρκη νομίζεις έπεσαν οι αισθήσεις Που ανίχνευσαν μέσα μου το θέρος Σπαράγματα συλλέγω Αποσταγμένα στον ανθό Των ημερών που έχουν περάσει

Το ξύπνημα απ’ τα τζιτζίκια μια ζεστή μέρα Η άσπρη γραμμή που πίσω το κύμα αφήνει αναχωρώντας Οι γυμνές κνήμες που σκάβουν τρέχοντας την άμμο Το ίχνος που αφήνουν τα σώματα γέρνοντας Η σάρκα που ευωδιάζει αιφνιδίως ανθισμένη Τα ανοιχτά παράθυρα κι η λιγοστή δροσιά Που συγκεντρώνεις προσεχτικά Ο απόπλους κι ο κατάπλους κάθε βράδυ Το παγωμένο νερό που μέσα του τα βάσανα καταλαγιάζουν Οι ιδρωμένες επιθυμίες που εξατμίζονται τα μεσημέρια Κι η καταπράσινη επιστροφή όταν περνάει η ώρα Το τσιγάρο που ανάβεις αντιπαλεύοντας το μελτέμι Κι η προσδοκία που κυματίζει σημαία στον αέρα Η λέξη που έπεσε κι άφησε σημάδια στο κύμα Η καληνύχτα που αγκαλιάζει την αυριανή συνάντηση Και το ξενύχτι που έσβησε στο πρώτο βήμα του ήλιου

Η εφήμερη ακινησία που απολαμβάνεις Λίγο πριν μια καινούργια μέρα μας ξαναβγάλει στους δρόμους

Η πρώτη νύχτα που λείπεις Κι η εξόριστη μέρα που μου στέλνεις.

[Κώστας Ζαφείρης] *photo: ΜορφήΓιάννης Μόραλης^1951