ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ ΤΟΠΙΟΥ

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ ΤΟΠΙΟΥ

Καθώς κολυμπάς σ’ άπατα νερά,
από τα έλη να καθαριστείς,
σε νιώθω απόκρυφη προσταγή.
Άφατο  προεόρτιο σ’ αφουγκράζομαι
της άνθησης στιγμής,
να κυλήσει  φαντάζεται,να αποφορτιστεί, να απλωθεί στο νερό.

Αυτή η αίσθηση του σκηνικού, να μην αλλοιωθεί
ανάλαφρα στη διαδρομή  σου, αέναα.

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement

ΜΑΖΙ ΣΟΥ

ΜΑΖΙ ΣΟΥ

Ταξιδεύω το κύμα σαν αρμύρα
δοσμένο γαλάζιο ,εκστατικό
πλημμυρισμένο ψιθύρους υπόκωφους,
μα και χαμόγελα χωρίς ουσία
αραχνοΰφαντος της θάλασσας σκοπός.

Οδοιπόρος γεμάτος σκόνη,
λουλούδι  ανάλαφρης απομάκρυνσης,
απόμερος σύντροφος  και σκεπτικός,
τον λιώνουν συνειδητά  οι ευθύνες
και συχνά εμφανίζεται να με θωρεί.

Απόμακρος σύντροφος  των παιδικών χρόνων
 φουσκώνει τα πανιά μου,
υποχωρεί στα θέλω μου
κι αναμνήσεις  ξυπνά μακρινές
στο σύννεφο , το ρόδινο του ουρανού.

Αχιλλέας Φιστουρής

Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Γοργά κύλησε η Ζωή

με δεμένες σφικτά τις στιγμές

στην αγκαλιά του ονείρου,

σκορπίζοντας άδικες λύπες

κρατώντας τις άδολες χαρές.

Ταξίδεψε πάνω σε κύμα ,

πάνω σε γαλανό ορίζοντα,

στο χρώμα του ουράνιου τόξου.

Κι εκεί στη στροφή του δρόμου

τη συνάντησα καθώς γυρνούσε,

στητή , αέρινη προκλητική,

να με καλεί  ωμά απροκάλυπτα.

Να με δελεάζει

για τις χαμένες ευκαιρίες

και τις φρούδες ελπίδες  που έφυγαν

στης νιότης το ξέσπασμα.

Για τους ανεκπλήρωτους έρωτες

με πάθος στου κύκλου τα γυρίσματα.

Δε με πτόησε  συνέχισα,

να περπατώ ανάλαφρα,

κοιτάζοντας μέσα μου.

Γιατί απλά, είχα κάνει το χρέος μου

Την έζησα!

Ιανουάριος 2018

Αχιλλέας Φιστουρής

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Έρχονται στιγμές, που σκέφτομαι κι αναπολώ, λόγια εικόνες και θέλω να τα κοινοποιήσω με παραλήπτη τον άλλο μου εαυτό, εκμυστήρευση των ανασφαλειών μου, δίνω μάχη ανάμεσα σε λύπη  και χαμόγελο να του μεταφέρω την τακτική της ημέρας  και να, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, το δούλεψα καλά μέσα μου, θα του πω για τα σοκάκια  που δεν διάβηκα, για κείνη την αύρα που δε χάιδεψε το μπαλκόνι του προσώπου μου, θα του ξομολογηθώ  για τις προσδοκίες  που φουσκώνουν, που μεστώνουν και λάμπουν στον ορίζοντά μου ,για τις απόκοσμες μουσικές στα πέρατα τούτου του κόσμου  που ’ναι απλωμένες στις γειτονιές των αγγέλων και στροβιλίζονται αισθησιακά στα μάρμαρα, θα του  αναφέρω πώς αναλογίζεται το μέσα  μου κάθε φορά που αλλάζω τρόπο ζωής και ξαφνικά ένα κενό από την ώρα που ταξίδεψες για τον μακρινό προορισμό σου , ότι οι ανταύγειες της κουρτίνας του ορίζοντα  πολλές φορές δείχνουν σαν υπαρκτές, θα του γράψω ότι εδώ που βρίσκομαι τώρα ακόμα κι τα όνειρά μου αλυχτούν, πως στο σκοτάδι οι χτύποι της καρδιάς χορεύουν κι αρχίζουν ένα λικνιστικό χορό της βροχής στο πεζοδρόμιο κι όμως  πήρα το κουράγιο να τον συναντήσω, να του μιλήσω αλλά έχω την υποψία, πως οι σκέψεις θα γυρίσουν πάλι σε μένα.

Aχιλλέας Φιστουρής

ΛΕΥΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

ΛΕΥΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Η παγωνιά  απλώνει την αλλόκοτη ανάσα  της
και ρίχνεται  από το στόμα  των ασπρισμένων ουρανών.
Μια λευκή  λάμψη  που τεντώνεται σε σκοινί,
 ένα ανείπωτο χάλασμα που κατακαθίζει  στους περαστικούς.

Όπου το πόδι διαγράφει αποτύπωμα χιονιού παγωμάρα,
είναι η έλλειψη της θαλπωρής που συνεχίζει να ισοπεδώνει.
Ξεπάγιασμα  τεντωμένων χεριών , αποστεωμένων χεριών,
ατέλειωτη εγκατάλειψη  και ξεχασμένο νόσημα .

Κράτος  και καθεστώς απροκάλυπτα, φόρος ανελέητος
και το τελειωτικό  δόσιμο της ματωμένης  λευκότητας.
Γονατίζει , απλώνεται  σαν παρακλητική διάθεση
των πεταγμάτων  και των χαραδρών, της έλλειψης και της παγωνιάς.

Αυτή η καταπίεση ξεχώρισε από την καρδιά της παγωνιάς ,αυτή η ασφυξία. Άχρωμο, σκεπτικό, ανήλιο κι αδύναμο το σώμα,

του πεινασμένου, του παγωμένου. Εγκληματικό και φθαρμένο, σ’ έναν αέναο παραλογισμό, της ανέχειας καθηλωμένο.

Θα εντείνει  τις έχθρες, τις αντιθέσεις, τις καταστροφές,
θα φουρτουνιάσει  τις θάλασσες, θα ματαιώσει  όλες τις ελπίδες,
και εξαλείφοντας  αργά αλλά σταθερά τις αντιστάσεις όλες,
και τους αέρινους ψίθυρους  ,θα μοιράσει θριαμβευτικά  σε αντίθετες φατρίες.

Θα αλλάξω τη ροή του μετάλλου ,στο καλούπι που τώρα τρέχει
στην υψικάμινο  και στην μήτρα  μέχρι να σχηματοποιηθεί
για να οριοθετούν  καταστάσεις  που συνεχώς εκρήγνυνται
με διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις , καταπίεση κι οργή.

Χωρίς υπόβαθρο εμφανίσεις που φαντάζουν γυμνές, όλες
πλαισιωμένες  με απόλυτο κενό  κι ανείπωτη παγωμάρα.
Και πέτρινες ζάρες  για ν’ αποκρούουν τα ατσάλινα βέλη που φτάνουν
σε καταιγιστική  ρότα  με απροκάλυπτη ενίσχυση.

Άυλες  εμφανίσεις για περιοχές  που παραμένουν άηχες
Εδώ, η πιο οδυνηρή  κατάσταση  με τα πρόσωπα,
μιας και τα πρόσωπα  των στοιχειωμένων  είναι κοσμικά φεγγάρια,
ολοκαύτωμα  μες το μυαλό και το κεφάλι.

Οι παγωμένες θύελλες  ορμούν μπροστά  μα τα δέντρα  της ζωής  μένουν όρθια.
Ένας ακήρυχτος πόλεμος . Αφουγκράζομαι τις ψύχρες  πλάι μου
Εκεί ,στο άμορφο  χιόνι, η ψυχή  είναι μαύρη κατάμαυρη.
Αχνίζει το χιόνι, ρίχνει τη λάβα του  στο λευκό αποτύπωμα.

Ο πάγος πήρε μορφή  σκληρή ,σαν κρύσταλλο ,μπλοκ αδιαπέραστο.
Τώρα  μόνο η σπίθα  μπορεί να ανάψει  το έναυσμα της σύγκρουσης,
ν’ αρχίσει η πάλη με πυρωμένα  πρόσωπα και στήθια  ολόγυμνα,
κι όλοι να συντάσσονται   στη θύμηση της παγωμένης λάβας.

Αχιλλέας Φιστουρής

Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ

Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ

Αστέρια  μακρινά των μορφών απ’ το αστροδάσος
με πνοές όπως σβήνουν σε παρέες μελωδιών,
όπου το κενό δεν έχει τόπο και φτάνει κυρίαρχος ο οδηγητής

τ’ αστέρια σαν πυγολαμπίδες  ονείρων,
αψηφώντας , να εδραιώνουν την αγωνία της άλλης μέρας.

Αστέρια διάτονες των ελπίδων νέα μορφή
εκστατική μπορεί να μεταλλάξει το είναι σας,
για να ψηλώσουν οι προσδοκίες από ηχοχρώματα
στο ύψος της καρδιάς  όταν μεσουρανώ και σας καλώ,
αψηφώντας να εδραιώνουν, την αγωνία της άλλης μέρας.

Αστέρια ψυχοφθόρα ,πνοές στο φέγγος απαράμιλλης νιότης
πως μορφοποιείται η μοναξιά της ψυχής,
και τα βουνά πέρα στην παρθένα πλαγιά κυλούν προσδοκίες
λάβρος μια ανεμώνη πικρή και την αναμονή,
αψηφώντας να εδραιώνουν, την αγωνία της άλλης μέρας.

Αχιλλέας Φιστουρής

Η ΘΕΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Η ΘΕΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Βραχοκορφές,
στη θέα της θάλασσας.
Πανοραμικά, το γαλάζιο,
η απαλότητα του φέγγους.

Είναι στιγμιαία η θέα
στο απέραντο γαλάζιο.
Ξαναγεννιέμαι!
Κοπάδι γλάρων,
ζυγιάζει στα κύματα,
η καταχνιά ξεδιαλύνει.

Τα θέλω μου ,στα σωθικά μου,
πιο μανιασμένα  απ’ τα κύματα
αντιπαλεύουν.
Άδικα  προσδοκούν αγκυροβόλιο
στην όψη της θάλασσας.

Χαϊδεύει η θαλάσσια αύρα,
επιθυμίες άστεγες ,
πάνω από γαλανόλευκο αφρό.
Οι αποχρώσεις του ονείρου ξεθωριάζουν.

Αναζητώ τοπίο εξωτικό

να βάψω πίνακα με πινελιές αισιοδοξίας .

Οι πίνακες ζωντανοί αναφαίνονται,
λευκοί, απροσδιόριστη μάζα,
απόκοσμοι,
καταδικασμένοι σε μιζέρια .

Ανεβαίνει η θέα της θάλασσας
στις βραχοκορφές,
απρόσωπη να δώσει ομορφιά .

Όσο κι αν χαϊδεύει η αύρα
δε δροσίζει  το πέρασμά της,
σαν πνοή αιωρείται
και ξεμακραίνει στο άπειρο.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Η ηλιαχτίδα  χαϊδεύει  το πρωινό.

Η ηλιαχτίδα  με το απαλό χάδι

και τα αέρινα  χέρια.

Η ηλιαχτίδα  που ταξιδεύει,

όταν ο ήλιος  αποσταίνει.

Ανατριχιάζει  το κορμί.

Από τον ουρανό ,ο ήλιος  μας γνέφει,

μάς καλεί θαρρώ να ανεβούμε στη χαίτη του κι εμείς.

Ταξίδι μαγικό!

Δεν είναι η ζωή, στάση στιγμής.

Μα πέταγμα είναι στη φυγή.

Μια σταθερή  και φωτεινή πλοήγηση

σ’ άτια γοργόφτερα

και σε σχηματισμούς  πουλιών.

στο  παχύ στρώμα των σύννεφων,

μιας διαρκούς κίνησης.

Το απύθμενο βάθος ,του είναι μας

χάνεται στο χορό των αναμνήσεων,

καθώς τα γοργόφτερα πόδια μας

συναγωνίζονται το αιώνιο.

Μεταμορφώνεται η έκφρασή μας .

καθώς από την ανθισμένη γη αναβλύζει συνεχώς

η ελπίδα

και σαν αναπνοή διαχέεται ανάμεσά μας .

Μια μεγάλη παρέα όλοι πια είμαστε.

Μια μεγάλη παρέα στη χαραυγή της λύτρωσης.

Το αέναο μας γνέφει.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΟΡΜΗΣΗ

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΟΡΜΗΣΗ

Μακρινή αίσθηση
ανοχύρωτη,
σκιστά  αυλάκια δάκρυα,
κύμα  στριφτό
στα πόδια του βράχου
αγέρωχο,
που το  καταπίνουν
με τις δίνες  τους
η Σκύλα κι η Χάρυβδη
στα στενά περάσματα
του πόντου.

και ξοπίσω
καταβόθρες άπατες
που δε συγχωρούν
το κάθε πλησίασμα.

Αχιλλέας Φιστουρής

« ΕΠΙ ΜΑΤΑΙΩ »

« ΕΠΙ ΜΑΤΑΙΩ »

Ουρανέ  μου δάκρυσες πάλι ερινύες

να μυρίζουν ψυχή .

Λάβρα η αναπνοή τους,

τα λόγια  μου στάχτη

και μια πύλη πυρωμένη,

να βρέχει  εγκατάλειψη.

Πόση απέραντη  σιγαλιά ,

διαλογισμοί ταξιδευτές , χωρίς αναστροφή,

μια δράκα  ελπίδες, διασκορπισμένες  σαν όνειρο ,

ένα αντιφέγγισμα από χνάρια .

Κανένα απ’ αυτά δεν κρύβει

της μέρας τα αστραφτερά ψηλώματα ,

παρά μόνο  ένας κόμπος που κάθεται στο λαιμό.

Κανένα σύννεφο  στην ανεμοζάλη δεν κυνηγιέται  με τόσο πάθος ,

υγρά  πατήματα  στην απόλυτη μοναξιά .

Κάθε καινούργιο πάτημα,

χνάρια  θυμωμένα πεταγμένα  στην αράδα ,

επάνω στου λυγμού

την δακρυσμένη  θύμηση.

Ουρανέ μου, δάκρυσες πάλι ερινύες μέσα μου να δηλητηριάζουν

και κάθε κρίνο   άνοιξης,

αδηφάγα  να καταπατούν.

Καλοκαίρι 2017

Αχιλλέας Φιστουρής