Ζωές στην κόλαση

🌿 Από την εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα προσφύγων.

Το μάθαμε από μικρά παιδιά
Η ιστορία λέγαν επαναλαμβάνεται.
Δεν ξέραμε ακριβώς τι εννοούσαν
μέχρι που ήρθε η ώρα εμείς κι αυτή
μετωπικά να συγκρουσθούμε
όπως ερχόταν φορτωμένη θάνατο
από τα πέρατα της γης.
Ξερνούσε σε χωράφια και ακτές
άρρωστες μέρες ανθρωπόμορφα κουρέλια
με μάτια αμίλητα από τον τρόμο αδειανά
χωρίς σταλαγματιά κουράγιου
διωγμένα από ιδιόκτητο ουρανό
πανάρχαιη πατρώα στέγη.
Τα πρόσωπα μια τραγωδία ολοζώντανη
σπίτια ερείπια τα ίδια τα κορμιά τους.
Σέρναν μαζί ετοιμοθάνατα παιδιά
μια δυό φωτογραφίες ακατοίκητες
από την τόση οδύνη ξεβαμμένες.
Απελπισμένα σφάγια κρέμονταν
στα σουβλερά τσιγγέλια των φονιάδων
που μακελέψαν τη ζωή και την ειρήνη τους
Κανίβαλοι χορεύουν πάνω στα κουφάρια τους
κι από κοντά το βοηθητικό προσωπικό
οι ΜΚΟ κι οι επαγγελματίες της συμπόνοιας
γέμιζαν όλοι τα πιθάρια τους
τις τράπεζες τα εργοστάσια θανάτου
χρήμα που μίσος βρώμαγε απ τη μια
και απληστία απ την μεριά την άλλη.
Σε μια Καινή του μέλλοντος Διαθήκη
νέος προφήτης θα κομπάζει πάνσοφος
πως γίνεται κρασί το αίμα.
Εμείς τουλάχιστον να λέμε στα παιδιά
ολόκληρη τη φράση όχι μισόλογα
Η ιστορία θα ξανάρχεται και θάναι
πάντοτε βουτηγμένη μες το αίμα.

Αντώνης Λάρδας
Εικόνα: Amr Fahed

Advertisement

Αχιλλέας Φιστουρής | 5 χαϊκού για το καλοκαίρι

1
Όψη αμμουδιάς
το βλέμμα σου έμπλεο
ξανθό κι υγρό
2
Μια υγρασία
από το ροδάκινο
στα χείλη ωμή
3
Στο μακρύ δρόμο
η βουκαμβίλια ανθεί
τα μάτια γλαρά
4
Το καλοκαίρι
ο αντικατοπτρισμός
στα μάγουλά σου
5
Τα μάτια υγρά
να ρουφώ τη μορφή σου
να με χορταίνει

BOOKSITTING
 ιστότοπος για τα βιβλία, τις τέχνες και τις ιδέες

«Τα άγρια και τα ήμερα»

🌿 Από την εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα προσφύγων.
Συμμετοχή της Άννας Φιλίππου:
Απόσπασμα από «Τα άγρια και τα ήμερα» του Μιχάλη Γκανά.
IV
Πέτρα που φέγγει μέσα μου τις νύχτες. Εδώ ξαπόστασαν γυναίκες φορτωμένες, εδώ ραμφίσαν τα πουλιά σιωπές όταν συννέφιαζε, δεν έβρεχε κι όλοι κρατούσαν την ανάσα τους. Χαμήλωνε το σύννεφο, ώσπου ακουμπούσε τις σκεπές, έγλειφε ως τα θέμελα τους τοίχους, λαλούσαν οι σφαγμένοι πετεινοί κι αρμένιζε το κάθε σπίτι μοναχό του, ενώ ακινητούσε το χωριό.
Ξενιτεμένοι κουνούσαν τότε τα μαντίλια τους. Από πολύ μακριά. Μπορεί κι από τον κάτω κόσμο.

Εικόνα: «Μαύρο πλαίσιο», Wassily Kandinsky

Ποιήματα για τις λέξεις που αντιστέκονται, τη μοναξιάo της καθημερινότητας το θλιμμένο γύρω, τον έρωτα που διαφεύγει και τον χρόνο που γλιστράo τα παιδιά που μεγαλώνουν, και τον πρόσφυγα που ψάχνει να βρει το όνομά του στη γλώσσα μαςo τους φίλους, τη γειτονιά, το ποδήλατο, την ελευθερία, το καλοκαίρι, τις ρώγες σταφυλιούo τη μάνα, τη νοσταλγία, τα ερωτήματα της ύπαρξης, το άδηλο αύριοo με λοξό, απρόοπτο και πολύσημο λόγο -ποιητικό. (ΙΑΝΟΣ)

Ποίημα για την ημέρα του πρόσφυγα

🌿 Από την εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα προσφύγων.

Ποίημα για την ημέρα του πρόσφυγα

Μια βάρκα περιμένει στο γιαλό παράμερα κουλουριασμένη στα σχοινιά της, στις δέστρες τις αναμένει αυτούς που θα τους μεταφέρει σε μια άλλη γη περιμένει εκεί ανάμεσα στις ψαρόβαρκες κι είναι μια βάρκα όχι σαν τις άλλες είναι μια βάρκα πλαστική γκρίζα και μουντή δεν έχει τίποτα να προσφέρει αλλά κλείνει μέσα της τα όνειρα της Αισε του Μοχαμεντ του Σαπρυ και της Χάναν εκεί στον ξυλινο πάτο της θα καθίσουν τα κορμιά και θα σκύψουν το κεφάλι βαθιά μέσα στην πραμάτεια τους από μουχλιασμένα ρούχα και τροφές θα είναι σκυμμένοι μέχρι να δουν την απέναντι ακτή, μόνο τότε θα σηκώσουν το κεφάλι ψηλά και το σώμα θα πάρει μια άλλη στάση και το πρόσωπο θα αρχίσει να συσπάται

Μέχρι να βγει από τα τρίσβαθα των πνευμόνων μια κραυγή, μόλις η καρίνα της βάρκας σταματήσει στην βοτσαλωτή ακροθαλασσιά, εκεί θα σκύψει ξανά ένας Αχμέντ και θα φιλήσει το χώμα και την γη που τον δέχτηκε μια Χαντιτζα θα αγκαλιάσει το βρεμένο μωρό της και θα παρακαλέσει έναν αόρατο θεό να τους κρατήσει ζεστούς κι ένας Ράφι ένας αποδεκατισμένος άνθρωπος που έχει αφήσει τα χιλιάδες κομμάτια του από δω και από κει σε δωμάτια, χωράφια, πλατείες και πεζούλια, μέχρι την στιγμή που ένα χέρι θα τον αρπάξει και θα του δώσει την πρώτη γουλιά νερό.

Ύστερα η βάρκα αυτή, η σανίδα , η σωσίβια λύτρωση του, θα μείνει εκεί διαλυμένη σαραβαλιασμένη να την παρασέρνουν τα κύματα βγάζοντας έναν επιθανάτιο βρόγχο σαν να λέει έκανα το καθήκον μου τον έφερα σώο,τώρα κάνε με κάτι άλλο να μην μείνω στις σκιές να λυτρώσω κι άλλους, αλλού, όπου με βγάλει ο δρόμος αυτού που εσείς αποκαλείται πρόσφυγα!

Βασίλης Παχνουδάκης
Εικόνα: Jovcho Savov, «Η Γκουέρνικα του Αιγαίου»

🌿 Από την εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα προσφύγων.

…Σε όλη τη διαδρομή ψαχούλευε με αγωνία τις τσέπες.
«Αυτό μονάχα πρόλαβα να πάρω…λίγο χώμα
από αυτό που πατούσα, κάποτε, ελεύθερος…».
Και ξάφνου, ανάβλυσαν μυρωδιές από τη γη των προγόνων.
«Θα καταφέρω να το κουβαλήσω σε μια άλλη γη?»
Σιγή. Το βλέμμα στραμμένο στον ήλιο. Χαμογέλασε. Δάκρυσε.
Ίσως οι αχτίδες που χόρευαν στο ατόφιο γαλάζιο
να του έδειξαν κάποιο σημάδι για έναν τόπο ελευθερίας,
αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.

Μαρία Θωμάδη
Εικόνα: Sergei Dykov, «Οικισμός αστεριών», 2017, ζωγραφική σε χαρτί. Φωτογραφία Andrzej Rozwadowski

ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ

🌿 Από την εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα προσφύγων.

‡ ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ
Σκαλώνει το φεγγάρι στο σύρμα απόψε
μόνος ανάμεσα σε τόσους, τίποτα δεν έχω
η θάλασσα τα ρούφηξε όλα στα μαύρα της νερά
αν άμποτε βγω από δω θα ξαναζήσω
αλήθεια, στη γλώσσα σου πώς με φωνάζεις;

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΕΛΑΧΡΟΙΝΟΥΔΗΣ
~Το ποίημα περιλαμβάνεται στη συλλογή Εν Αρχή ην ο Λόγος, εκδ. Παρατηρητής, σελ. 52.
Εικόνα: Alwy Fadhel, «To ταξίδι»

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

🌿 Από την εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα προσφύγων.

Ένα χαρτί , ένα στυλό
Και σκέψεις μπερδεμένες
Τι να γράψω;
Κοιτάζω σαστισμένη
Δεν θα κλάψω.
Μάτια υγρά, χείλη στεγνά
Και πεινασμένα
Απ του πολέμου την φωτιά ξεφύγανε
Εικόνες κι αναμνήσεις
Τα αγαπημένα τους τα πρόσωπα σκιές
Μες την καρδιά κρατήσανε,
Και σε ένα ψεύτικο όνειρο
Όλα τα βαφτίσανε
Σε ελπίδα γυρισμού.
Μα η πορεία προς το άγνωστο επώδυνη
Η επιβίωση σκληρή
Σε χώρες μακρινές
Πού ‘χαν κι αυτές ανάγκη
Και κρίση οικονομική
Κι ας ήταν σε ειρήνη

Με την αβεβαιότητα του μέλλοντος παρούσα.
Συνθήκες εξαθλίωσης
Και συγκυρίες πανομοιότυπες
Χάνει η ζωή το νόημα
Ψυχές που τριγυρνάνε
Χωρίς να ξέρουν τι ζητούν
Να ψάχνουν ουτοπίες
Και να μάχονται
Και ξαφνικά όλα ασήμαντα
Καράβι η ζωή σε καταιγίδα
Φουρτουνιασμένη θάλασσα
Με κύματα θεριά , και με ριπές ανέμων
Μαύρα νερά , σκοτάδι,
Κανείς δεν θα βγει ζωντανός
Από τον κυκεώνα.
Το πέρασμα στενό , μισόκλειστη η πόρτα
Κι όποιος διαβεί, το τι τον περιμένει άγνωστο
Θα γίνει ένας αριθμός ,
Στου ταξιδιού το δρόμο.
Στου χρόνου το κυνηγητό
Σαν έρμαια, πιόνια μελαγχολικά

Σε ενός ασπρόμαυρου σκακιού την βάση
Κανείς δεν νοιάζεται για αυτά
Που είναι απρόσωπα
Κάποιος θα κάνει ρουά ματ
Κάποιος θα χάσει.
Κοιτάζω από το παράθυρο
Φυσά , χιονίζει βρέχει
Μες στο κατακαλόκαιρο
Κανένας δεν αντέχει,
Με όλα που συμβαίνουν
Κι η φύση μπερδεμένη
Σε αλλοπρόσαλλους καιρούς
Αν θα έχει επιζώντες
Και ποιος ξέρει;

ΜΑΡΙΑ ΜΠΡΙΛΗ-ΚΑΛΟΥΤΑ
Εικόνα: Sandro del Prete, «Η στρεβλή σκακιέρα»

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ 2022 ΧΙΟΣ

Deus otiosus

Deus otiosus

Άγιες γαρδένιες
σε υγρούς κύκλους γυναικών
επιπλέουν
φλεγόμενες δονήσεις
ιεροί χοροί
ταλαντώσεις της ύλης
σε αφανή κενά

Λάμψη
σε σώματα σκόνης
στην παύση του χρόνου αιωρούνται
πύρινες γλώσσες χρωμάτων
επιβραδύνονται
εισχωρούν στο κρανίο
από αντεστραμμένα κάτοπτρα

Ορθώνομαι
καθώς μαγνητίζομαι
από σφαίρα μάγματος

Σήμερα δεν με καίνε
σε τηλε-πυρά
τα ενδελεχή προγράμματα

Με σώζουν
ανερχόμενοι από τη λάσπη
λωτοί

Είμαι το μάτι που μου χάρισε
το χέρι του Θεού
Μαριάννα Ταφ

Ζωγραφική : Paul Gauguin