Kατηγορίες
ΕΡΩΤΙΚΟ

Μια Μέρα

Μια Μέρα


Κάποια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα που δε θα μιλάει για τον αέρα ή για τη νύχτα
Ένα ποίημα που δεν έχει λουλούδια ή γιασεμιά ή μαγνόλιες, ούτε τα ονόματά τους
Κάποια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα χωρίς πουλιά ούτε πηγές
Ένα ποίημα μακριά από τη θάλασσα και που δε θα κοιτάζει τ’ άστρα.
Μια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα που θα του φτάνει ν’ αγγίζει στο δέρμα σου τα δάχτυλα
Και θα μεταμορφώνει τη ματιά σου σε λέξεις
Χωρίς συγκρίσεις, χωρίς μεταφορές, μια μέρα θα γράψω ένα ποίημα που θα μυρίζει από σένα
Ένα ποίημα με το ρυθμό των παλμών στο αίμα σου, με τη δύναμή σου αυτήν που λιώνει όταν αγκαλιάζεις
Μια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα, το τραγούδι της άπιαστης χαράς μου.


Algun Dia~
Algun dia te escribire un poema que no mencione el aire ni la noche;
Un poema que omita los nombres de las floras, que no tenga jasmines o magnolias.
Algun dia te escribire un poema sin pajaros ni fuentes, un poema que eludo el mar
Y que no mire las estrellas.
Algun dia te escribire un poema que se limite a pasar los dedos por tu piel
Y que convierta en palabras tu mirada.
Sin comparaciones, sin metaforas, algun dia escribire un poema que huela a ti,
Un poema con el ritmo de tus pulsaciones, con la intensidad estrujada de tu abrazo.
Algun dia te escribire un poema, el canto de mi dicha.
Dario Jaramillo Agudello_
De «Poemas de Amor»
^Μετάφραση: Γιώργος Μαυρογιάννης
*photo: Henri Lebasque_ Le Cannet,
Le peignoir japonais^ 1926

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα και άτομα που στέκονται
Advertisement
Kατηγορίες
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ

Ένα καλοκαίρι

Ένα καλοκαίρι


Ήπιε βυσσινάδα στον «Ουράνιο κήπο»
(καλοκαίρι των 32 χρόνων του).
Άφησε στο γκαρσόνι 80 δραχμές
αντί για 5
(ο ίδιος ήξερε γιατί).
Φορούσε το καλό κουστούμι, το ψαθάκι του
(εκείνη αλλού, χωρίς σωτηρία).
Έκατσε κάτω από τον ευκάλυπτο
(να τη σκεφτόταν;).
Σκεφτόταν.
Είχε αποφασίσει.
Δεν μπόρεσε.
Αυτό ήταν όλο.
Δεν άντεχε πια άλλο.
Να νιώθει ότι τον πατούν.
(Γεια σου, λυπούμαι, γεια σου.
Γεια σας, λυπούμαι, γεια σας).
Έρμαιο τόσων δισταγμών
πάτησε τη σκανδάλη αδίστακτα.
«Βληθείς διά σφαίρας εις την κεφαλήν»
σκότωσε τη δειλία του
που ήταν η ζωή του.


[Στέλλα Τσιροπινά]
*photo: Κώστα Καρυωτάκης\Παλαιό Φάληρο_1925

Η εικόνα ίσως περιέχει: 2 άτομα, άτομα που κάθονται και υπαίθριες δραστηριότητες
Kατηγορίες
ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ

2 ποιήματα


Είναι ο έρωτας
εκείνος που φωτίζει τη ζωή.
Όλοι οι υπόλοιποι θεοί
σαν βοηθητικοί χαμάληδες
κυκλοφορούν ξοπίσω του
στους ώμους φορτωμένοι
μια μοναξιά απόμακρη κι απρόσιτη
μ΄ ένα ουδέτερο ημίφως
δίχως καμιά πρωτότυπη απάντηση
στην κλασσική ερώτηση
«πόσο πολύ με αγαπάς;».


Τα επαρχιώτικα όνειρα
κουράζονται εύκολα και παρατάνε τον αγώνα
Γεμάτες χώμα φθόνου οι γαλότσες τους
βυθίζονται σαν τροχοφόρα υπέρβαρα
στην άμμο των φαρμακερών ψιθύρων.
Κρύβουν την πίκρα τους και την οργή
στο πίσω μέρος της ψυχής
σηκώνουν το ένα χέρι τους ψηλά
κι ενημερώνουν τους κριτές ότι εγκαταλείπουν.


[Αντώνης Λάρδας_Από τη συλλογή ‘Ρανίδες Χρόνου’]
*photo: Study Of Jane Morris for ‘Mnemosyne’
_Dante Gabriel Rossetti^1876

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, κοντινό πλάνο
Kατηγορίες
ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ

Ο χρόνος κράτησε την ανάσα του ή Koyaanisqatsi vs το μετέωρο βήμα του πελαργού

Ο χρόνος κράτησε την ανάσα του
ή
Koyaanisqatsi vs το μετέωρο βήμα του πελαργού
Βήμα και ανάσα
Τα τακούνια μετρούν το χρόνο
αδιαφορώντας για τους νόμους της φύσης,
Κόκκινο εν εξελίξει χάνεται στη νύχτα
κόκκινο βασιλιάς στην ακμή του
οι κόρες των ματιών διαστέλλονται
κι από μέσα η Σαλώμη
πετάει τους χιτώνες της
εν αναμονή του πάθους
με προσπέρασε
ρυθμός ¾ σα σκυλί που κουτσαίνει
clochard στα σοκάκια σφυρίζοντας
σαν λεύτερος πολίτης και ο μόνος
στα λιόλουστα πρωινά χασμουριέται.
Σκυλίσια ζωή! Περπατάει και βγάζει
τη γλώσσα της στους καφέδες
που νόημα δεν έχουν
χαμόγελο κι ανάσα, παύση.
Ταχύτητα φωτός ..κίτρινο τετράγωγο ανοίγει
κι όλος ο κόσμος μια σκηνή
καραγκιόζης και θέατρο Νοh
ανταλλάσσουν φιλιά
κι ο έρωτας σέρνεται σε κοιλάδες
σπηλιές με νοήματα
Σιωπή κι όμως ακούγεται
Ανάσες κοφτές και γέλια πνιγμένα στον ύπνο τους.
Παιχνίδι αρχέγονο και θέατρο ατέρμονης χρήσης.
Αυτά τα παράθυρα τη νύχτα!
Ο χρόνος μετρά σε τσιγάρα
Σήματα καπνού, τενεκεδάκια
δεμένα σε λιμουζίνα του’60
Μυρίζει απαγορεύεται κι υπέρβαση
Θεός και θάνατος σεργιάνι
στο μουστάκι του φαντάρου.
Ασθμαίνοντας
Η εφηβεία προσπερνάει σκορπώντας
γέλια και ροζ χνούδια στον αέρα
Ποιός είπε πως ο θάνατος υπάρχει
Πως υπάρχουνε ρολόγια που μετρούν;
Χα!Η ζωή καβαλάει άσπρο άλογο
Και παίζει με καμτσίκι τον αέρα!
Του κόσμου όλα τα θαύματα υποκλίνονται.
[Ανατολή Βροχαρίδου]
*photo: The Apparition [Head of St. John the Baptist]
_Gustave Moreau^1876/1877

Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο, εσωτερικός χώρος
Kατηγορίες
ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ

Το μπόι της ύπαρξης μου

Το μπόι της ύπαρξής μου


Με πήρε χρόνια πολλά να το νιώσω,
σχεδόν μισόν αιώνα ζωής.
Μα τώρα πια, κάθε πρωί που ξυπνάω,
βγαίνω στο χωράφι, ανασαίνω αργά
και εισπνέω τις ευωδιές των φυτών, αφουγκράζομαι τους ήχους των ζουδιών
και των πετεινών τ’ ουρανού και σκέφτομαι
ότι είμαι μοναχά μια αναπνοή,
που βρίσκει κάθε νύχτα καταφύγιο
σ’ ένα μικρό καλύβι, χωμένο ανάμεσα στα δέντρα ενός μικρού αγρού,
καταμεσίς μίας μικρής κοιλάδας,
έξω από ένα μικρό χωριό,
στην άκρη ενός μικρού νησιού της υδρογείου, τίποτα παραπάνω.
Ένα πουλάκι δηλαδή στη φωλιά του.
Με πήρε χρόνια πολλά να το νιώσω
-δεν μπορούσε μάλλον να γίνει αλλιώς-
το παράδοξο τούτο της φύσης,
πώς όσο σου δίνει ζωή, όσο σε μεγαλώνει,
τόσο σε ταπεινώνει ταυτόχρονα.
Με πήρε πολλά χρόνια επίσης
-είκοσι ακριβώς από τότε που άκουσα πρώτη φορά μου τον ποιητή-
να έρθω επιτέλους στο μπόι της ύπαρξής μου,
να γίνω κι εγώ το μικρότερο αδερφάκι
των πουλιών και να ζω μαζί με τα δέντρα,
τα πιο σοφά και δοτικά πλάσματα του σύμπαντος κόσμου.
Τώρα πια, σαν πουλάκι που είμαι,
μόνο τα δέντρα μού δίνουν ζωή
και μόνο αυτά μου μετρούν τη ροή της.
Από τους πρώτους ψυχρούς φθινοπωρινούς αέρηδες που τα γδύνουν και ρίχνουν τα κιτρινωπά φύλλα τους ένα – ένα στο χώμα,
από τότε που το τοπίο τριγύρω ψυχραίνει και αδειάζει και απομένουν μονάχα ανάριες κλαδούρες σκελετωμένες ολόγυρα και φανερώνονται οι φωλιές των πουλιών στις μασκάλες τους, μέχρι τη μέρα εκείνη της επόμενης άνοιξης, παραμονές κάθε Πάσχα συνήθως, που ξυπνούνε, σαν να παίρνουνε μέρος στη μόνη ειρηνική έκρηξη,
όλα μαζί απ’ τον χειμέριο ύπνο τους
και σηκώνω ανυποψίαστος το κεφάλι μου
ένα απόγευμα προς τον ουρανό και αντικρίζω στο φως το ιλαρόν άξαφνα το θερίο,
τον δρυ από πάνω μου ντυμένον και φουντωτό, ολοπράσινο, να στέκει εκεί σοβαρός – σοβαρός, τόσων χρονών ύπαρξη και να υπομένει στωικά τα φτερωτά μου αδέρφια, που έρχονται ξανά μανά με λαχτάρα, να χτίσουνε τις καινούριες φωλιές τους απάνω στις φυλλωσιές
και να πάνε τη ζωή μας γενιά τη γενιά παρακάτω.
Γιάννης Μακριδάκης
Photo_ Autumn sun and trees,1912
Egon Schiele

Η εικόνα ίσως περιέχει: φαγητό
Kατηγορίες
ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ

Τρία χαϊκού για το φθινόπωρο

Αχιλλέας Φιστουρής | Τρία χαϊκού για το φθινόπωρο
Υγρό σύννεφο
διαγράφω πορείες,
στη θύμησή σου.

Να με λυτρώνεις
φθινοπωρινή αύρα,
άπονη νιότη.

Μες στα βότσαλα
γλίστρησε το όνειρο
πρωινής βροχής.

Ο Αχιλλέας Φιστουρής είναι δάσκαλος και ποιητής.

BOOKSITTING ιστότοπος για τα βιβλία, τις τέχνες και τις ιδέες

Kατηγορίες
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ


Σήμερα είναι η όγδοη και τελευταία μέρα συμμετοχής μου στον Διεθνή Μαραθώνιο Ποίησης, όπου με προσκάλεσε ο φίλος μου ποιητής Μιχάλης Μελαχρινούδης, τον οποίο ευχαριστώ θερμά. Θα πρέπει, λοιπόν, να δημοσιεύω μαζί με τη φωτογραφία μου κάθε μέρα και για 8 συνεχόμενες μέρες 1 ποίημά μου και να προσκαλέσω με τη σειρά μου έναν ή περισσότερους ποιητές για να συμμετάσχουν σε αυτήν την αλυσίδα της ποίησης #PeetMeNotLeave.
Με τη σειρά μου καλώ την ποιήτρια Βενετία Μακρυνώρη να συμμετάσχει, αν το επιθυμεί.
Τα ποιήματα όλων θα μεταφράζονται και στην Αγγλική γλώσσα ενώ θα δημοσιευθούν και στο Ρωσικό Ημερολόγιο Almanac.
Ευχαριστώ όλους κι όλες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μου, σ’ αυτό το ταξίδι, να είστε όλοι καλά με δημιουργική έμπνευση!
Ακολουθεί το όγδοο και τελευταίο ποίημά μου με τίτλο «ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ»:
ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ
Κεραμοσκεπή τριγωνική
δέντρα με υψωμένα χέρια,
των πιστών τα χέρια
σε καλούν σε προσευχή.


Γερμένη κουρτίνα
ίχνη φωτός στο μισοσκόταδο,
σφύριγμα αγέρα, στο στενό
σιγαλιά απόλυτη απλώνεται.

Στη γέφυρα γυροσκοπική πυξίδα
άυπνη, δείχνει το βορρά
ακτές μαύρες ,αφιλόξενες
χάρτες απλωμένοι, νεκροί.


Ο φάρος που αναβοσβήνει
ταξίδι στη νύχτα, όνειρο άπιαστο
τ’ αστέρια που ξαγρυπνούν,
μάτια σφαλιστά.


Αχιλλέας Φιστουρής
(Από την ανέκδοτη ποιητική μου συλλογή ΣΕΛΙΔΕΣ ΟΝΕΙΡΟΥ)

#PeetMeNotLeave

DAY 8

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα, ωκεανός, παπούτσια, ουρανός, υπαίθριες δραστηριότητες, νερό και φύση
Kατηγορίες
ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
Σήμερα είναι η έβδομη μέρα συμμετοχής μου στον Διεθνή Μαραθώνιο Ποίησης, όπου με προσκάλεσε ο φίλος μου ποιητής Μιχάλης Μελαχρινούδης, τον οποίο ευχαριστώ θερμά. Θα πρέπει, λοιπόν, να δημοσιεύω μαζί με τη φωτογραφία μου κάθε μέρα και για 8 συνεχόμενες μέρες 1 ποίημά μου και να προσκαλέσω με τη σειρά μου έναν ή περισσότερους ποιητές για να συμμετάσχουν σε αυτήν την αλυσίδα της ποίησης #PeetMeNotLeave.
Με τη σειρά μου καλώ την ποιητήτρια Steph Louise να συμμετάσχει, αν το επιθυμεί.
Τα ποιήματα όλων θα μεταφράζονται και στην Αγγλική γλώσσα ενώ θα δημοσιευθούν και στο Ρωσικό Ημερολόγιο Almanac.
Ακολουθεί το έβδομο ποίημά μου με τίτλο «ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ»:


ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ
Όλη η ομήγυρης ευδιάθετη το πρωινό
εσωτερική παρόρμηση ακατανίκητη.
Τα στοιχεία της φύσης σε εγρήγορση,
λαμπερά βότσαλα θρόισμα πεύκου,
άρωμα μνήμης διάσπαρτο.


Ξαφνικά φως, ένα δυνατό απόκοσμο φως
ξεπροβάλλει μα χάνεται στο βάθος.
Μια ηλιαχτίδα άνοιγε δρόμο να περάσουν
τα καθημερινά μας αβίαστα,
ένας δρόμος μ΄ αγκάθια να καραδοκούν.


Σαλτιμπάγκοι και τσαρλατάνοι
περιδιάβαιναν και χαζολογούσαν
κι η νύχτα κυλούσε την πραμάτειά της,
καυτές γωνίες ανάμεσα σε απόνερα
κι ο θάνατος να προσπερνά.


Όλη η ομήγυρης ευδιάθετη το πρωινό
το εσώψυχο εφτασφράγιστο μυστικό
κι ανάμεσά μας ο γοργοπόδαρος σάτυρος
να μας προκαλεί κι εμείς παραδομένοι.


Η κουρτίνα στον ορίζοντα άνοιξε
κι οι πρώτες σταγόνες φάνηκαν δειλά.
Μελαγχόλησες σαν ξάπλωσες στην ακροθαλασσιά
κι έβλεπες τις στιγμές να περνούν
αφήνοντας μια μυστηριακή ατμόσφαιρα να πλανάται.
Ασύλληπτο μουρμούρισες…
Το προδιαγεγραμμένο αντιστέκεται
κι ο νους φυλλορροεί.
Αχιλλέας Φιστουρής
(Από την ανέκδοτη ποιητική μου συλλογή ΕΝΑΛΙΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ)

#PeetMeNotLeave

DAY 7

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα, ουρανός, υπαίθριες δραστηριότητες και φύση