ΑΧΝΟΦΕΓΓΗ ΚΑΤΑΧΝΙΑ

ΑΧΝΟΦΕΓΓΗ ΚΑΤΑΧΝΙΑ

Ανάλαφρο κύμα,

να φτάνει το στάχυ

της προσμονής.

Αχνόφεγγη καταχνιά,

πίσω απ’  την κουρτίνα

της  πρώτης  βροχής.

Στην άκρη του κλαδιού

Το πρόωρο μπουμπούκι,

μια καρδερίνα κελαηδεί.

Αιωνόβιος πλάτανος

ρίχνει τη σκιά του ,

παρέα τζιτζικιών.

Ξεχασμένη ανεμώνη,

σκορπάει το μύρο της

στην ανηφοριά του ονείρου.

Απαλό κοκκινάδι

στου μάγουλου το πλάι ,

έρωτας  φαντάζει.

Στη ρίζα του βράχου,

πλένει τα πόδια της

ξεχασμένη αρμύρα.

Ανοίγει το ρόδο,

και το χώμα αναβλύζει

ξεχασμένες μελωδίες.

Αυλάκια χαράσσει

το γοργόφτερο υνί,

στις πλαγιές.

Αναποφάσιστα θωρούν,

αφημένα και τα κλαδιά

μέσα στην καταιγίδα.

Χρυσαφένιος δίσκος,

σήμερα ο ήλιος

δέξου  το  χάδι του.

Στις κόγχες των βράχων,

ασφάλεια  απολαμβάνει

το άγουρο χταπόδι.

Αντικατοπτρισμοί γυαλίζουν

στης θάλασσας  το λείο

κάλεσμα για κολύμπι .

Αναθάρρημα καρδιάς

κι αδειάζει το φορτίο

της σκέψης σου.

Δεν αρκεί μόνο

το γαλάζιο της θάλασσας ,

να γευτώ δεν προφταίνω.

Η σκόνη

Σηκώθηκε ψηλά,

ή η ομίχλη πέφτει;

Δες το φτερό,

που μετεωρίζεται

σαν ελπίδα εφήμερη.

Σαν πεταλούδα,

στη σχίζα του φλοιού

αναθαρρεί η ψυχή.

Όπως σουρουπώνει

κυλούν   οι σκιές

πρόωρη  υγρασία.

Μουντός ουρανός,

να ανάψουν  τ’ αστέρια

με φωτεινές  φορεσιές.

Σαν θάλασσα

στάζουν  τα γένια,

αλάτι ποτισμένα.

Αναπάντεχα

χάραξε στο σκοτάδι ,

ριπές ευτυχίας.

Γερμένο στην άμμο,

τις λάμψεις  του  σβήνει

το δειλινό.

Ανέπαφη δημιουργία

σε δρόμο βρεγμένο,

ταξιδεύει το αέναο.

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement

ΑΥΓΗΣ ΑΝΤΑΥΓΕΙΕΣ

ΑΥΓΗΣ ΑΝΤΑΥΓΕΙΕΣ

Φόρεσα από της αυγής  τις  ανταύγειες,

τα μυστικά  που έκρυψα  για σένα,

ξανά τα συνάντησα  αφημένα κι άψυχα .

Ανάκατες μνήμες  σκοτεινές φυλαγμένες στο όνειρο,

αποπνικτική κι απρόσμενη ξανά η αυγή.

Πέταξα στη θύμηση, καρτερώντας  να την συναντήσω,

όμως  και πάλι μοναχικός οδοιπόρος.

Μόνο μια ελπίδα μελαγχολική  ξοπίσω

να απαλύνει κάθε στιγμή τα πατήματά  μου.

Μήτε σημάδι μήτε αναλαμπή, παρά μόνο απόλυτη σιγαλιά.

Ακόμα και το ξαπόσταμα

ελλοχεύει στις αντιστροφές  των γυρισμάτων,

διαυγή  στολίδια στο αντιφέγγισμα της φεγγαρόστρατας,

κι ένας ουρανός που τα συχνά θέλει να κλάψει.

Αστείρευτη δύναμη ,

μέχρι κι η έννοια  μου

λύγισε στο πέρασμά της

και μια ακατάσχετη φαντασία

προσωρινά κυριαρχούσε.

Ποτέ δε καταλαγιάζει  ο άνεμος

το σφύριγμά του,

με μάτια ορθάνοιχτα  ξεριζώνει από μέσα μου

τους μύχιους πόθους μου.

Χέρια που έσφιγγαν  πάντα τη συνόδευαν

κι αυτή, μ΄ ένα χάδι ματιού,

να ομορφαίνει κάθε αέρινη σκέψη  που λικνίζεται

και βάφει  τα μάγουλα με υγρά  αναφιλητά

και λαμπερές αποχρώσεις.

Την απελπισία  καταπνίγει στο βυθό της ψυχής

κι αφήνει μόνο

το θρόισμα των φύλλων

της θλίψης τα αγκομαχητά να απαλύνει.

Βρέχει στην ψυχή μου τόση αδιαφορία,

αφήκε η άνοιξη  χώρο

σ΄ ένα λουλούδι επάνω του να γείρει ,

κατόπιν μ΄ ένα άνθισμα ,

έστειλε τη μυρωδιά του, την ψυχή μου  να ομορφύνει

και λίγο από το γκρίζο της ,  να ρίξει στο γκρεμό.

Ιούλιος 2017

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΠΟΚΟΣΜΗ ΗΡΕΜΙΑ

ΑΠΟΚΟΣΜΗ ΗΡΕΜΙΑ

Απόκοσμη η ηρεμία  του όμορφου  δειλινού
δίπλα στις ασημόχρωμες  πλάκες της θάλασσας
αχνοφαίνεσαι, οπτασία, γαλήνια  με ολόγιομα  χείλη.

Στο μενεξεδί  τους  λικνίζεται  ο χορός των  αγγέλων.
Στα βλέφαρά   σου
φυλακίστηκαν  οι μύχιοι πόθοι τους.

Το  απόβραδο  η θάλασσα σκούρυνε τα χρώματά της .
Ένα δροσερό αγέρι
φτάνει  ξέπνοο  στην ακροθαλασσιά.
Ω γλυκιά οπτασία , πόσο γεμάτες  είναι οι δικές σου στιγμές !

Σε κακοτράχαλα πλάγια  
σέρνεται  αθόρυβα η ασημένια  φεγγαρόπετρα της σελήνης.
Το νυχτερινό κρώξιμο ενός πουλιού  αργοσβήνει.

Λάμψη ουράνια
ταξιδεύει, οπτασία μου, η θωριά  σου μες στο απέραντο γαλάζιο.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ

ΑΠΟΚΡΥΦΗ  ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ

Απόκρυφη διαίσθηση και το τίναγμα του κορμιού σου

στην άκρη του κρεβατιού.

Είχες την αγωνία του ξυπνήματος μέσα στη νύχτα.

και στα μάτια σου κυκλοφορούσαν τα όνειρα ,

των αέναων επιθυμιών.

Και ήταν τα κορμιά μας προάγγελος συναισθημάτων

Και ήταν αγκομαχητό αγαλλίασης

Και καταποντισμός σταδιακά  όλων των προσδοκιών

Και κλαυθμός ασυγκράτητος των μελλούμενων.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΝΑΠΟΛΗΣΗ

ΑΝΑΠΟΛΗΣΗ

Με τη θάλασσα να καθρεφτίζει
κι έναν αφρό γυρισμένο στο κύμα
στην τρίαινα του Ποσειδώνα , να περπατώ..

Θα σου προσφέρω ταπεινά
το πιο ευωδιαστό γιασεμί
δεν το μύρισες  ξανά, το βαστώ..

Αναπότρεπτες  θύμισες
μιας  άλλης εποχής
στην υγρή σου παλάμη, νοσταλγώ..

Κι η νομοτέλεια της λησμονιάς
που μου απαλύνει τις πληγές κι
φρεσκάρει τις μνήμες  να αναπολώ..

Μαζί στο τέλος του κόσμου
σε αλαργινές πολιτείες να νιώσω
το χάραγμα των χειλιών σου, στο ζητώ..

Ο αφρός γυρισμένος στο κύμα
συγκλονίζει την ύπαρξη μου,
της αναπόλησης μου δημιούργημα, σε ποθώ..

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΓΓΙΞΕ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ

ΑΓΓΙΞΕ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ

Άγγιξε τη στιγμή, κάτι ακαθόριστο μυστικοπαθές,

Βαραίνει το κορμί μου κι ένας ασυγκράτητος πόθος,

Ελλοχεύει στου ήλιου τα απλωμένα αλώνια.

Άγγιξε τη στιγμή ,θα αφεθούμε στο χαρούμενο φως,

Κάτω από τη μαγεμένη αντηλιά των ονείρων

Θα  ενώσουμε σφικτά ,ανάερα τα δάχτυλα μας.

Και θα ανοίγεται μπροστά μας η γιορτινή λιόστρατα,

Καθώς  στο βάθος μακριά θα διακρίνουμε σκιές,

Πως παιχνιδίζουν οι ευωδιές το λιόγερμα!

Αγαπημένη ,ανατριχιάζει το άνομο κορμί,

Ο πόθος καίει τα χείλη στη γιορτή των φιλιών

Κι η ευτυχία της στιγμής σταλάζει στα στήθη.

Η καρδιά μου γεμίζει ανέσπερο έρωτα

Σαν το μυστικό κρασί της ηδονής,

Των ψυχικών ευφοριών και παραισθήσεων.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΙΑΧΥΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΙΑΧΥΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Ανάμεσα σε διάχυτες λέξεις
ενός κειμένου
βρήκα πτυχές της ύπαρξης μου.
Αποσυναρμολόγησης  εικόνες
της πορείας μου στο χρόνο.
Αυτές που θέλουν να χαθούν
Που κουβαλούν  όμως την αίσθηση,
της αναδημιουργίας .

Να συγκρούεσαι  με τις προκαταλήψεις  
και να ζεις.
Να αντιμάχεσαι  το μηδενισμό
και να τον κάνεις εξάρτηση.
Μέσα μου ανακάλυψα
μια νότα αισιοδοξίας
Τον ίδιο τον ξεχασμένο εαυτό .

Κι όλα μέσα μου να φωτοβολούν και
να με παροτρύνουν .
Να συνεχίσω ακάθεκτος
τις οριογραμμές των  στιγμών
Να καλπάσω στον αφρό των  κυμάτων .
Να βιώσω  τους ανεκπλήρωτους πόθους μου .
Κι αυτός να με επιβραβεύει
γιατί έτσι μετουσιώνεται τ’  όνειρο.

Για μύχιους  πόθους ασυγκράτητους
και για ξεγύμνωμα ψυχής η ηδονή.
Να εκπληρώνω τα θέλω μου.
Να ανασαίνω  κάθε στιγμή
τις ευωδιές του έρωτα
να με συνεπαίρνουν.
Μια κάψα να μου λύνει τα χέρια
και να κολυμπώ ανέλπιστα απελευθερωμένος.
Στην αγκαλιά του ονείρου μου.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΜΕ

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΜΕ

Ακολούθησέ με   στη μοναχική παραλία.
Θα σου δώσω ένα βράχο δίπλα στην αμμουδιά. Εκεί θα μας υποδεχτεί οικοδεσπότης  γελαστός ,ο χρυσαφένιος ήλιος αχτίνες  να μας δωρίσει. Στην άμμο θα χαράξουμε  μεγάλους  κύκλους  να περιχαρακώνουν τα θέλω μας , μικρούς για να προσδιορίζουν τις αδυναμίες. Ο γκριζωπός βράχος  θα μας χαρίσει απλόχερα τη σκιά του .Στις κόγχες του να κρύψουμε  τις αναπολήσεις μας μαζί με το ψάθινο καπέλο   και το δροσερό κανάτι. Τις αναπολήσεις  μας μες στις σχισμάδες  να τις βαφτίσουμε , διάφανες να φαίνονται  οι επιθυμίες μας . Ευωδιές  ν’ αποκτήσουν οι εσωτερικές μας παρορμήσεις , αναλαμπές φωτεινές  να καθίσουν στα γυμνά μας μάτια, στην αγάπη  να νιώσουμε αναστημένοι με νέες προσδοκίες.

Ακολούθησέ με στις αέρινες περιπλανήσεις μου

Να φαντάζουμε τριγύρω ολάνθιστοι πολύχρωμοι κήποι, να απλωθεί το μυστικό της γνωριμίας μας από ένα μυρωμένο αγέρι  ντυμένο με ευφάνταστα στολίδια. Στο αγαπημένο μας τραγούδι κοινωνοί να γίνουμε και χορωδοί. Στο χοροστάσι να ξεδιπλώσεις  τις ικανότητές σου, ανάμεσα σε ήχους και μελωδίες  να λικνίσεις το κορμί σου, ανάμεσα  στους φίλους να δεχτείς τις ακτίνες του ήλιου κι επαίνους να πάρεις ,διάσπαρτες συμβουλές  να θυμηθείς, Τα πρώτα της νιότης σου σκιρτήματα.

Ακολούθησέ με στους κύκλους των αφρών.
Σου χαρίζω ένα ταξίδι εκεί πάνω σε κάτασπρα άτια, έστρωσα  τις δερμάτινες σέλες του ονείρου  στην πλάτη . Δεν ξέχασα  και σχοινιά  να κρεμάσω, να γλιστράς  στις ανατολές   το καλωσόρισμα  σου να αποτυπώνεις στα υγρά βότσαλα της παραλίας. Χαϊμαλιά  στόλισα  με χάντρες να έχεις συμπαραστάτη τον ορίζοντα και τις Νηρηίδες.
Στα σύννεφα  ανάερα να πλαγιάζεις , με φιγούρες ανάστροφες ,ταξιδευτής κι οδοιπόρος μαζί ,στιβαρός οδηγητής των γήινων, να γίνεσαι επίγειος καβαλάρης να καλπάζεις στη ρότα  των κυμάτων.Όλη η θωριά σου ένα σύννεφο που βρέχει τα γιασεμιά με μυρωμένα δάκρυα. Όλο το σκοτάδι  σου μια στωική  τριανταφυλλιά μέσα στο άρωμα  της μνήμης.

Ακολούθησέ με  στα γοργόφτερα ποτάμια,
στα κρυστάλλινα  νερά με τις πανοπλίες των ιπποτών  να αναμετρηθούμε, στα μούσκλια  να τριγυρίσουμε περάσματα , ανάμεσα  στα  πανύψηλα καβάκια και τις ακακίες. Χρυσόδετες σου έχω φέρει ζώνες , ασημένιες πόρπες  και φκιασίδια, στα καλντερίμια να διαβαίνεις, σαν τον άνεμο να χάνεσαι, στην όψη σου  να ζωγραφίζεις  τα στεγνά βότσαλα ,στα χέρια σου να παίζεις τις χάντρες της ψυχής.
Να γυαλίζουν τα μάτια σου όπως αντικατοπτρίζεται η φεγγαρόπετρα  πάνω στα νερά, όπως στροβιλίζονται τα πάθη στη δίνη των ονείρων .
Ακολούθησε ! Μια διαδρομή να είναι το ταξίδι μας στην ομορφιά,
μια αέναη περιπλάνηση στα σοκάκια  της συνείδησης  προτού μας εξανδραποδίσουν  μας αφανίσουν, γι ασήμαντη αφορμή στου κύκλου τα γυρίσματα. Κοστίζει  η στιγμή την αδράνεια απίστευτα, κλείνουν  και οι δρόμοι  στις ανεπίστροφες διαδρομές.

Ακολούθησε ! Τρέξε  στου χρόνου να βγούμε το κατώφλι σαν μοναχικοί ταξιδιώτες   με ένα μόνο προορισμό.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΕΡΙΝΗ ΨΥΧΗ

ΑΕΡΙΝΗ ΨΥΧΗ

Αέρινη ψυχή,
η θύμησή σου
ξεθωριασμένη, εικόνα.

Βυθισμένος στο παρελθόν
μα η φεγγαρόστρατα,
καίει μέσα μου.

Στην αυλή μου
δροσοσταλίδες
γέρικων αναμνήσεων.

Στο ταξίδι μου
φύλαξε τη μνήμη
ακλόνητη.

Το φέγγος τ’ ουρανού,
απόμακρο στις ευωδιές
και τον πλούτο.

Θαλασσινή αύρα
ο φλοίσβος του κύματος
πελαγοδρομεί.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΓΓΙΓΜΑ

ΑΓΓΙΓΜΑ

Αναθάρρησες και το βλέμμα σου
σφοδρός  άνεμος  αναρίγησε ,
καθώς μαζεύαμε τον άγιο καρπό
των πουλιών και των λουλουδιών
στην εύφορη κοιλάδα.

Στο λιομάζωμα  της ψυχής  μας.
Ο κορμός της νιότης  ορθός.
Η ματιά  σου απλωμένη στο λιβάδι.

Άπλετο φως
στη σφυρηλάτηση του ονείρου.

Ο αχός  του βήματος μας  στη σιγαλιά.

Αχιλλέας Φιστουρής