Ημερολόγιο

Ημερολόγιο

Φεύγει ο χρόνος σημαίνει αλλάζουν οι καιροί

Το αγόρι που αγάπησα για πάντα’ βρήκε ταίρι
Και οι λίστες των ανέργων πολλαίνουν

Τα γεγονότα δια σχίζουν την καθημερινότητα
Τα μικρά, τα δικά μας
Τα μεγάλα, όλων των ανθρώπων

Βαραίνουν στο λαιμό μου οι πληγές όλου του κόσμου
Δε φταίω για τίποτα μα φταίω για όλα

Βρίσκει χίλιους τρόπους η σκουριά να οξυδώσει το σίδερο
Από την κορυφή μέχρι την τελευταία τάξη

Ξεχνάω από που έρχομαι σημαίνει υποτάσσομαι
Ξεχνάω τα γεγονότα σημαίνει χάνομαι

Τυφλώνομαι από έναν αλλόκοτο πολιτισμό που ξεπροβάλλει
Κρατώντας μία τερατώδη απαστράπτουσα τεχνολογία
Αγαπάει μόνο τον εαυτό του

Δεν καταναλώνω
Τώρα ήρθε ο καιρός του θέρους
Βία, μίσος, ακινητοποίηση έως πνιγμού, πόλεμος, σεισμοί
Τώρα ήρθε ο καιρός του θέρους

Θα έρθουν μέρες που θα περιπλανιώμαστε στους κήπους
Θα κάνουμε συντροφιά στα μεγάλα δέντρα
Ο ήλιος θα μπαίνει από τα ξέφωτα
Το χορτάρι θα φωτίζεται
Το νερό θα αντανακλά τον ουρανό

Τα ηλιοτρόπια θα στολίζουν όλη την ανθρωπότητα
Τα λουλούδια προτείνουν τέτοιους κόσμους

Έχω πίστη.

{ Μαρία Άννα Τσούχλη, 30.12.20 }
*photo:
West Java-Indonesia_ Iqbal Kusumadirezza ^2020

Advertisement

Η Μνήμη της Ποίησης

Η Μνήμη της Ποίησης

Η άγνοια γιγαντώνει το άγνωστο.
Τα κύματα που σου γνέφουν,
το άγνωστο που καραδοκεί.
Το σκοτάδι ανασταίνει τους ξεχασμένους.

Καθώς σε αφήνουν όλα,
απομεινάρια μιας ζωής σε καλούν.
Οι μνήμες του παρελθόντος
άφωνες σε συνοδεύουν.

Αυτό που έφυγε
δεν έχει λησμονηθεί.
Ποίηση που συνοδεύει,
αυτούς που δεν πρόλαβαν
της ζωής το ύστερο ταξίδι.

Όλα στη σκέψη μου
ανάκατα δοσμένα.
Μια χούφτα αρμύρας,
ξεπλυμένα όνειρα.
Αυτό δε μοιάζει με πρώιμο σκίρτημα,
δεν είναι σώμα ποίησης.

Καθώς ο χρόνος διαβαίνει
τα πρόσωπα σβήνονται,
Οι σκιές προχωρούν
Το ταξίδι συνεχίζεται.

{ Αχιλλέας Φιστουρής }
*painting:
The Old Guitarist _Pablo Picasso ^1903-4

αντί- χριστουγεννιάτικο, φρέσκο, πρωινό

αντί- χριστουγεννιάτικο, φρέσκο, πρωινό

Με χόρτασε,
με χώνεψε
η μάνα γη
η μήτρα
που με γέννησε
κι ύστερα,
με μια απόστροφο οργή
με παρέδωσε
στις κρύες νύχτες
που άλλο δεν είχαν
από την παγωνιά
ενός ορμέμφυτου όρκου
με σκοπό να σβήσουν
από τον χάρτη
της βίας
τα σημάδια
από τον πόλεμο
μιας νύχτας καταδικασμένης
και ρημαγμένης
από την αμάθεια
Με χόρτασε,
με σπίλωσε
η μαύρη γη
των ονείρων η αποικία
του εφιάλτη,
που ραγίζει
τον νου
και τον συμμορφώνει αναίτια ίσα ίσα
για να πάρει
μια τελική
κι αυτόματη απόφαση
να σκοτώσει το παιδί
μιας ανήθικης πτώσης
Φύλαξε με,
από τα ασπόνδυλα μερόνυχτα
τα νύχια του Χρόνου
που έχουν κάνει
βασίλειο τους
την σπονδυλική στήλη
της φύσης μου
στα γενικευμένα
Χωρικά ύδατα
του κορμιού μου,
κι αποτελούν
ένα σκουριασμένο κονσερβοκούτι
βουτηγμένο στο αλάτι
της λύσσας
και της αρμύρας
που κρατιέται
στα βράγχια της ύπαρξης
Με χόρτασε,
με χώνεψε
και ξέρεις καλά
εσύ που κρατάς
το μαχαίρι
πως να το μπήγεις
μέχρι το κόκκαλο, ε;
{ Βασίλης Παχουνδάκης }
*photo:
Paharganj\24 hours in Delhi_ Damian King ^May 2019

Αναμνήσεις

Αναμνήσεις

Με κυνηγούν οι αναμνήσεις να με φάνε.
Και να ‘ταν όλες συναρπαστικές
να πεις θα φύγω ευτυχισμένος.
Μα είναι σμάρι οι ασήμαντες που λες
πώς διάολο πρωταγωνίστησα μαζί τους.
Μπότζι ~
Μου λείπει ένα σταθερό
σημείο της πορείας.
Είναι ολοφάνερο αυτό το ξέρουν όλοι.
Με βλέπουν διαρκώς να περιφέρομαι
στο μέλλον στο παρόν στο παρελθόν
κρατώντας στο ένα χέρι φαντασιώσεις
και στο άλλο χέρι το χαλκά του πεπρωμένου.

[ 2 ολιγόστιχα ποιήματα_Αντώνης Λάρδας ]
*photo:
Girls_Luo Yang^2017

{ Η αράχνη }

Αντώνης Φωστιέρης

{ Η αράχνη }

Καθόμουν ώρες μες στην πλήξη μου και χάζευα
Όπως το κάνουν όλοι αυτοί που κουραστήκανε
Από τα τόσα που ελπίζουν ότι ζήσανε
Στο χλιαρό κενό τού να μη σκέφτομαι καθόμουνα
Παρατηρώντας μιαν αράχνη που αιωρείτο.
Εκείνη κάτι θα σκεφτότανε φαντάζομαι
Γιατί όλο ανέβαινε το σιχαμένο ιστό της
Έμενε ακίνητη συσπώντας τις κεραίες κι έπειτα
Ακάθεκτη ορμούσε στο κενό.
Μύγα ή ζωύφιο δεν πέρασε, όσο είδα.
Όμως η θήρα προχωρούσε δίχως θήραμα
Με τη σοφία εκείνου που γνωρίζει πως το ανύπαρκτο
Θέλει δραστήρια τέχνη να το αδράξεις.
Σοφία ωραία λιλιπούτειου τέρατος
Που σε κλωστούλα σάλιου παραμόνευε
Να παγιδέψει το άπιαστο.
Και με χαψιές μεγάλες τέλος καταβρόχθισε
Τις ώρες μου, την πλήξη, το κενό.

^painting:
πορτραίτο από κάρβουνο Αντώνη Φωστιέρη
_Σωτήρης Σόρογκας*2000

Στεγνά πλέον τα μάτια
Αγκάθια μες στα χέρια
Και μήπως στην καρδιά
Ποιά βία, για ποιά λεία
Ποιά πρότερη εμπειρία
Να ρίξει κάποιο Φώς
«Εδώ και πάντα τα σκοτάδια
Δεν ζουν μόνο τα βράδια»
Φωνάζει ο τρελός
Στ’ ανόητο που ζεί και υπονομεύει.

{ Άννα Φιλίππου }
^photo:
Female torso_Aphrodite of Knidos type*Louvre