ΑΛΗΘΕΙΑ , ΤΡΟΜΑΖΕΙ
Αλήθεια, τρομάζει όταν λυγίζουν τα κλαδιά .
Διαφορετικά γιατί να καθυστερούσε η καταιγίδα ;
Διαφορετικά γιατί το κρυμμένο μας πάθος
να ελλοχεύει ναρκωμένο κάτω από τη χλόη ημιθανές;
Όντως όμως το κλαδί ήταν μαρμαρωμένο απ’ τον χιονιά.
Τι είναι αυτό το αλλόκοτο που στροβιλίζεται κι έτοιμο να ξεσπάσει;
Αλήθεια , τρομάζει όταν λυγίζουν τα κλαδιά ,τρομάζει γι αυτό που έρχεται και για το μετά που θα ακολουθήσει,
αλήθεια , τρομάζει όταν ζυγώνει η καταιγίδα;
Από ανασφάλεια τρίζουν κι αιωρούνται ακαθόριστα, γαντζώνονται από τον κορμό, σαν βδέλλες , τινάζονται , αλλά ξαναγυρίζουν και περιμένουν το επόμενο αγριοφύσημα.
Τρόμος είναι να είσαι αναποφάσιστος, αποθαρρυμένος και δίβουλος.
Τρόμος είναι να στέκεσαι στον γκρεμό να ατενίζεις το κενό ,να σε καλεί κι εσύ να διστάζεις. Τρόμος είναι να μην ξεχωρίζεις τον τόπο, τον χρόνο, τη διάσταση στο νου.
Αναπάντεχα, στου κύκλου τα γυρίσματα, που τίποτα δεν προμηνύει, ανασαλεύονται σαν σε τρελή χαρά όλα του δέντρου τα κλαδιά, καθώς η ανασφάλεια έχει πια νικηθεί.
Και αναλαμπές φωτίζουν το στερέωμα κι οι στάλες λούζουν τα κλαδιά, παραμερίζοντας τον τρόμο του σκοτεινού , της ζωής το ταξίδι αχνοφέγγοντας , κι έτσι στιγμιαία αισθάνονται ότι φτάνουν στον προορισμό.
Αφημένα μες στην εμπιστοσύνη των νόμων του σύμπαντος.
Αχιλλέας Φιστουρής
ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ apothalassia.com 