ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ

Απομονωμένος στον πρόσφατο χωροχρόνο
καλυμμένος στην αντάρα της σιωπής
ρίχνεις τη ματιά σου στην ασημαντότητα

Στο μουντό τοπίο που αποπνέει
στη στέγη που χάσκει άφωνη
στο γερμένο παραθυρόφυλλο

Ανοίγεις τα μάτια στη σταγόνα που αιωρείται
στο γυάλινο κεραμίδι της οροφής
Στην τρεμάμενη φλόγα του κηροπήγιου

Ανοίγεις τα μάτια στους αφρούς των κυμάτων
φοράς το χρωματικό πίνακα της ανατολής
Κλείνεις μέσα σου τη μαγεία της στιγμής

Προετοιμασία αποδοχή της καθημερινότητας
συμβιβασμός στο νέο τρόπο ζωής
στο χέρι σου η αφή του απόλυτου κενού

Αχιλλέας Φιστουρής

Ο πίνακας που το συνοδεύει:
Μια άνοιξη (1941)
Έργο των Karl Bodek και Kurt Conrad Low

Advertisement

ΑΝΕΜΟΖΑΛΗ

Δείτε βουνά και μονοπάτια, δείτε θάλασσες σε νηνεμία,
δείτε λιβάδια , εγκλωβισμένα στο πέρασμα του χρόνου.
Δείτε ποτάμια γοργόφτερα που παρασύρουν πικροδάφνες,
στους διαδρόμους της συνείδησης που η ψυχή αγρυπνά.
Δείτε μια φλαμουριά που απλώνει το άρωμά της πάνω μου,
δείτε ένα κύμα που μου ψιθυρίζει κρυφά.
Ορμητικός ένας καταρράκτης αχολογά στην καρδιά μου,
ένας έναστρος ουρανός , απλώνεται στα μάτια μου.
Με συντροφεύει ανάμεσα σε χαρές και λύπες
τις στιγμές που θέλω να εξαφανιστώ σε απόμερο ακρογιάλι,
κάτω από την πολυταξιδεμένη χαίτη του λευκού αλόγου.

Απ’ τις σκοτεινές νύχτες που το μουντό βασιλεύει,
έως τη στιγμή της άνοιξης που ερωτοτροπεί το φως.
Και που μέσα μου φαίνεται ότι ακροβατεί σε παραμύθι,
η ζωή είναι μια παλαίστρα, όπου μονομαχούν φως κι άβυσσος.
Κι ανάμεσά τους εγώ που αλλάζω πορεία,
ένα μυροβόλο αγέρι που φυσάει από την εποχή του τυφλού ποιητή,
ψάχνοντας απάνεμο ακρογιάλι για να ζωντανέψουν χιλιετίες πριν.

Οι περασμένες εποχές ζωντανεύουν σαν ταινία , απλώνονται,
αφήνοντάς μας μια μουδιασμένη αίσθηση σε απόκοσμο φως.
Οι σκηνές όμως εξουθενώνονται ,κουβαλώντας το παρελθόν.
Η διαδρομή πολλές φορές αδιέξοδη δεν οδηγεί στο πλάτωμα,
που η ψυχή θυμάται ότι είχε ζήσει απλόχερα σε πρωτινούς δρόμους,
σαν φωτεινή αναλαμπή στις συμπληγάδες της σιωπής.
Κι αναπόφευκτα το τέλος αναφαίνεται στο πρώτο φύσημα του θανάτου.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ

Κεραμοσκεπή τριγωνική
δέντρα με υψωμένα χέρια,
των πιστών τα χέρια
σε καλούν σε προσευχή.

Γερμένη κουρτίνα
ίχνη φωτός στο μισοσκόταδο,
σφύριγμα αγέρα, στο στενό
σιγαλιά απόλυτη απλώνεται.

Στη γέφυρα γυροσκοπική πυξίδα
άυπνη, δείχνει το βορρά
ακτές μαύρες ,αφιλόξενες
χάρτες απλωμένοι, νεκροί.

Ο φάρος που αναβοσβήνει
ταξίδι στη νύχτα, όνειρο άπιαστο
τ’ αστέρια που ξαγρυπνούν,
μάτια σφαλιστά.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης (10 Μαρτίοου 1925-23 Ιουνίου 2005) υπήρξε ένας από τους κορυφαίους ποιητές και δοκιμιογράφους της μεταπολεμικής γενιάς. Φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, ενώ χαρακτηρίστηκε ο «ποιητής της ήττας» αφού οι στίχοι του αποτύπωσαν τη διάψευση των οραμάτων της Αριστεράς. «Δεν είναι ποίηση της ήττας. Είναι μια αγωνία για την εποχή», έλεγε ο ίδιος.

«Κατά καιρούς μ’ έχουν χαρακτηρίσει καθαρά πολιτικό ποιητή. Προσωπικά δεν νομίζω ότι είμαι πολιτικός ποιητής. Είμαι ερωτικός και πολιτικός μαζί. Συνδυάζονται αυτά τα δύο. Είναι η εποχή που τα συνδύαζε αυτά τα δύο. Δηλαδή δεν μπορούσε να είναι κανείς ερωτικός ποιητής, ξεχνώντας το πολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής που ήταν φουντωμένα τα πολιτικά πάθη. Υπήρχε το πολιτικό στοιχείο μέσα, η έκφραση της πολιτικής, μέσα από μια ερωτική κατάσταση όμως. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνουμε αυτό το πράγμα εύκολα. Γι’ αυτό αρνούμαι όλα αυτά περί “ποίησης της ήττας’ και τα σχετικά. Δεν είναι ποίηση της ήττας. Είναι μια αγωνία για την εποχή, ένα άγχος για την εποχή. Όταν τελείωσε η εποχή, τελειώνει κι η ποίηση. Δεν μπορείς να γράφεις συνεχώς ποίηση. Δεν είμαι επαγγελματίας ποιητής. Αισθάνομαι την ποίηση σαν τρόπο έκφρασης επειδή δεν μπορούσα να εκφραστώ διαφορετικά. Δηλαδή ήταν η εποχή τόσο πιεσμένη, τόσο δύσκολη, που μόνο εκφράζοντας τον πόνο του μπορούσε κανείς να την αντέξει». Μανόλης Αναγνωστάκης

ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΜΑΤΙΑ

ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΜΑΤΙΑ

Τι έγινε το σύννεφο;
Τι έγινε ο κεραυνός;
Τι έγινε ο κεραυνός;
Τι έγινε ο πόνος;

Και τώρα πας χωρίς φωνή.
Εδώ στην άκρη του καιρού.
Εδώ στην άκρη του καιρού
και πίσω σου ο πόνος.

Θλιμμένη ματιά
θλιμμένη φωνή
η ζωή μου πεθαίνει
κάθε πρωί.

Εσύ ήσουν από όνειρο
εσύ ήσουν από άνοιξη
κι απ’ της ελπίδας το θυμό
για που πηγαίνεις μόνος;

Σε περιμένει η θάλασσα
σε περιμένει όλη η γη
σε περιμένουν τα νερά
κι όλα τα περιστέρια.

Δωσ’ τους λοιπόν παρηγοριά.
Δωσ’ τους ξανά την άνοιξη.
Δωσ’ τους ξανά την άνοιξη.
Δωσ’ τους ξανά τ’ αστέρια.

Στην μνήμη του Δημήτρη Χριστοδούλου που έφυγε σαν σήμερα από τη ζωή.
«…ο πανευφυής Θεοδωράκης συνέλαβε και αναγνώρισε μέσα του μια ιστορική αλήθεια, πως για να πάει η ποίηση στον κόσμο πρέπει να ανέβει και τα φτερά της μουσικής..», λέει μεταξύ άλλων ο Δημήτρης Χριστοδούλου.

Όταν μιαν άνοιξη

Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει
θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά
και θα `ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου
παλιέ μου φίλε
Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις
μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου
κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη, πικραμένη σου μνήμη
Κάποιο τρένο, τη νύχτα, σφυρίζοντας,
ή ένα πλοίο, μακρινό κι απροσδόκητο
θα σε φέρει μαζί με τη νιότη μας
και τα όνειρά μας
Κι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασες
μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περισσότερο
από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου
παλιέ μου φίλε
ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ