Πρώτο φιλί

Πρώτο φιλί

Είχε πιασμένα
τα μαλλιά
Το σώμα της φορούσε
Κρίνους πουλιά
Και κόκκινο φόρεμα
την κρατούσε
Χόρευε με
έναν άγγελο
Στην άκρη
της αβύσσου
Χωρίς φωνή
Με μια ματιά
και δυο ανάσες μόνο
Ένα φιλί
Στα χείλη της
Έγινε καλοκαίρι

Νίκος Κουβίδης
Φωτογραφία_ Κολλάζ του Οδυσσέα Ελύτη^

Advertisement

Να επι(σ)τρέψουμε στα δέντρα

Να επι(σ)τρέψουμε στα δέντρα

Θα απαλύνουν οι τραχιές γωνίες
Θα λυγίσει και το πιο σκληρό υλικό
Οδεύουμε από τον ανταγωνισμό στη γλυκύτητα
Η ζωή εκκολάπτεται
Η ζωή αποφασίζει
Η βαρβαρότητα σήμερα ή αύριο πεθαίνει
Σκύλλες και Χάρυβδες έρχονται και φεύγουν
Ξεμακραίνουν οι διάφανες εποχές
Μα δεν χάνονται
Ανα λήπτονται στους ουρανούς
Ακτινοβολούν σαν διαμάντια ανάμεσα στα καθαρά σύννεφα
Εκεί περιμένουν
Η Μνήμη
Κι έπειτα η μνήμη του Σώματος
Θα μας πουν
Σε μία παύση του κόσμου θα αποκαλυφθεί η οδός
Μελαμψές κόρες του Σουδάν με τα ποταμικά μαλλιά και τα λευκά σπάργανα
Ακούω τον ήχο και την πνοή σας
Συχνότητες δελφινιών τραγούδια νεαρών φαλαινών
Αναβλύζει ο λόγος από τις υψωμένες άκρες των δαχτύλων σας
Όρθιες πάνω στις οροφές των σταματημένων αυτοκινήτων
Κηρύξτε τη μελωδία του αχανούς σύμπαντος
Θυμίστε την πρώτη ανάμνηση
Την πρώτη αίσθηση που ανα παύεται στον πυρήνα
Ας κατακλύσει η βλάστηση τις παροδικές ήττες
Τα δέντρα
Κι έπειτα το φωτισμένο από ήλιο πράσινο
Θα μας πουν
Σε μία παύση του νου θα αποκαλυφθεί η καρδιά
Ελευθερώνω κι εγώ αυτόν τον πόθο
Επιστρέφω στα αδέρφια μου με τα διάχυτα κλαδιά και τις πυκνές φυλλωσιές
Δια βαίνω τον μακρύ δρόμο που τον φυλάνε οι ιεροί Ευ κάλυπτοι
Ψηλοί και αγέρωχοι
Δυνατοί
Χαϊδεύουν τα κενά περάσματα
Φρουροί της αιώνιας ζωτικής σιωπής
Το στερεό σας φύλλωμα πλέει στο ποτάμι του αέρα
Δείκτης του έσω κόσμου
Δέντρα, εσείς, θεριστές των σοφών σπόρων
Ανα μένω με ανοιχτή πόρτα
Με σιτάρι και κρασί με ταχύ παλμό
Τα νέα έργα
Όσα θα ευαγγελίσουν τις νέες συν φωνίες
Γεννημένες από ήρεμα κύματα και δασικούς κορμούς
Αφιερωμένες στο απέραντο.

{ Μαρία Άννα Τσούχλη }
| artwork: Unknown artist |

Εξάρτηση (σαν πανοπλία)

Εξάρτηση (σαν πανοπλία)

Ο καθένας με τα ναρκωτικά του.
Άλλος το φαγητό,
άλλος τα νύχια του,
άλλος το γκόμενο του.
Για να έχεις μια μαμά να σε αγκαλιάζει,
μια πιπίλα να ηρεμείς,
ένα στήθος να βυζαίνεις.
Ένα μωρό αποστεωμένο, παγωμένο, με αναφιλητά,
που ονειρεύεται κουβερτούλες, γάλα εβαπορέ και δάκτυλα πιπιλημένα.
Που θέλει την δόση του,
μιας και δεν είχε μάνα να του δώσει.
Και βρίσκει τη μανούλα του μεσ’ την αυτοκαταστροφή του,
μιας και ποτέ δεν ένιωσε να ζει,
μα διαισθάνθηκε τον μέλλοντα θάνατό του.
Και δε μπορεί μονάχο του,
μιας και μονάχο του ψαχούλεψε κάθε παρηγοριά του σε στερημένα πρόσωπα,
μα δε συνήθισε ακόμα τόσα μονόδρομα στερητικά.

{ Μαρουκλιώ Ζαννίκου }
| photography: Ren Hang _photographer & poet:1987-2017 |

ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Ι
Παλιές φωτογραφίες σε ξύλινο ράφι,
ασπρόμαυρες και ξεφτισμένες στο χρόνο. Οι σκιές
στο σαλόνι σαν κυνηγημένες φωνές,
που σβήνουν στον άνεμο. Αλαφρό αεράκι
στο τέλειωμα του θέρους όταν μικραίνει το φως.
Ασπρόμαυρες και ξεφτισμένες , νοιάζεται κανείς
όσο πιο πολλές απ’ αυτές. Η στιγμή στο χρόνο
οριοθετείται, μια ασπρόμαυρη φωτογραφία,
ψυχρή, ξύλινο κάδρο , σαρακοφαγωμένο και οβάλ,
τονίζοντας μόνο τα πρόσωπα μέσα της.
ΙΙ
Ακόμα κι αν φανταστούμε ότι αυτή η άκαιρη στιγμή
αποτύπωνε σκηνή χρόνου, νεκρή συναισθημάτων,
απόντος του alter ego.
Το ωραιοποιούσε σ’ ένα περιβάλλον αγνότητας,
αμόλυντου χρόνου, μοναδικά ανέπαφου.
Κάποιος θα επιθυμούσε ακόμη πιότερα, θα χρειαζόταν
περισσότερα από έναν κόσμο λευκών και μαύρων
μνημών.
ΙΙΙ
Έχει όμως η σκέψη στωικότητα,
ώστε κάποιος να υπομένει, να καρτερεί
επιστροφή στην πρώτη συνύπαρξη.
Το ημιτελές είναι η παρακαταθήκη μας.
Επισήμανση, που κρύβει την προσμονή,
Αφού το ημιτελές τόσο μας εξάπτει,
ελλοχεύει στις μισοτελειωμένες σκέψεις
και στους εκρηκτικούς θορύβους.
Αχιλλέας Φιστουρής
πηγή εικόνας: http://www.pixael.com/en/pictures