ΠΑΡΟΝΤΩΝ ΣΥΝΕΥΡΕΣΗ

ΠΑΡΟΝΤΩΝ ΣΥΝΕΥΡΕΣΗ

Στο διάβα της ζωής, συναντάμε τα πατήματα του προηγούμενου  «εαυτού » μας, καταγεγραμμένα στη συνείδηση των θνητών. Όλοι συμμέτοχοι σε μια ολιστική μνήμη από εντυπώσεις, χαραχτήρες και ύλη. Διαπιστευμένοι  και ενεργοί εξαιτίας αυτής και αέναα  ακολουθώντας το άπιαστο όνειρο ,του τι ήμασταν ή του τι θα γινόμασταν με όραμα αυτή. «Ιερουργώντας» ακόμα και μέσα στην ίδια την προσήλωση  μας, εκεί που το τώρα θα έπρεπε να μας εκστασιάζει σε μυστική συνεύρεση σώματος και νου  υπαρκτών  και όχι απουσιαζόντων …

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement

ΣΕ ΠΟΙΟ ΤΟΠΙΟ

ΣΕ ΠΟΙΟ ΤΟΠΙΟ

Σε ποιο τοπίο
Ποια  βροχή
Σ’ έχει λούσει

Τα μάτια σου κρυφοκοιτάζουν
Το ταξίδι του σύννεφου
Σαν τα αστέρια και σαν τα πουλιά

Το χέρια σου ηλιόφωτο
Τραγούδι  σαν του ποταμού
Σαν παιδικό  παραμυθένιο όνειρο

Η θέα της μορφής σου
Πανοραμική  στο βλέμμα σου
Υψώνεται στις κορφές   
Ευωδιές ασύμμετρων
Προσώπων

Ρίξε  τη σιωπή σου στην καταχνιά
Του αξημέρωτου πρωινού
Καθώς προβάλλει 
Στο χάραμα της μέρας

Αχιλλέας Φιστουρής

ΟΤΑΝ ΤΟ ΦΩΣ ΛΙΓΟΣΤΕΥΕΙ

ΟΤΑΝ ΤΟ ΦΩΣ ΛΙΓΟΣΤΕΥΕΙ

Νυχτώνει,
ορθός  κι αμφιταλαντευόμενος
αιωρούμαι  στο σύμπαν
αφημένος στο σκοτάδι.
Το «είναι» είχε ήδη ποντιστεί
σε άπατα νερά.
Τότε ένιωσα  ότι διαμελίζω  
την ατέλειωτη σκέψη
του υπερεγώ μου.
 Κι αφήνω ανέπαφη
μονάχα μια λέξη ,
«συντροφικότητα».

Αχιλλέας Φιστουρής

ΝΥΧΤΑ ΑΙΣΘΗΣΗΣ

ΝΥΧΤΑ ΑΙΣΘΗΣΗΣ

Ένα απόμακρο σκίρτημα καρδιάς δονεί  το στήθος σου
Αγαπημένη .

Το απόβραδο
Όταν το κορμί σου γέρνει στο μαλακό στρώμα.

Ένας απαλός φλοίσβος
γλείφει  τα παραδομένα βότσαλα.

Ένας  μαυριδερός όγκος  χάσκει.
Γέμισαν οι ρωγμές του, θαλασσοπούλια.

Στη γαλήνια θάλασσα
παιχνιδίζουν αντικατοπτρισμοί άστρων.

Νύχτωσε πέρα στον ορίζοντα

Κάτασπροι γλάροι
σβήνουν, στο ημίφως , τον ιδρώτα 
που  αυλακώνει το μάγουλό σου αγαπημένη.

Απτόητο υπνοβατεί
Σε σκοτεινούς βράχους  το χάιδεμα  της αύρας.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΜΝΗΜΗΣ ΞΥΠΝΗΜΑ

ΜΝΗΜΗΣ ΞΥΠΝΗΜΑ

Ο ήλιος έπεφτε στη δύση, λιγοστές ηλιαχτίδες

κι ο φλοίσβος  τις πράσινες πευκοβελόνες  θρόισε.

Οι ανοιχτές  κουκουνάρες, στις άκρες των κλαδιών

μοναχικά αντιφέγγιζαν ,στις αρυτίδωτες πτυχές του κύματος.

Μοναχικός περιπατητής, κουβαλώντας  το μέσα μου

ανάμεσα σε βλάστηση , με θέα το φέγγος της θάλασσας ,

που η φεγγαρόστρατα ακανόνιστη  διέσχιζε  το νερό

αργυρόχρωμη  σαν κλαδί  ελιάς , νωχελική ,

με τους φτερωτούς φίλους  μονολογώντας,

που τα φτερά ανοιγοκλείνουν  σε ερωτικό κάλεσμα.

Ανάμεσα στις σκιές , μοναχικός περπατητής κουβαλώντας

το μέσα μου και των βυθών το χρώμα,

τρεμάμενο  λυχνάρι , τις ύστερες  ανταύγειες  να πνίξει

της δύσης μες στα γκρίζα νερά του

και τις πράσινες πευκοβελόνες , στις άκρες των κλαδιών,

τις ανοιχτές  κουκουνάρες  στις αρυτίδωτες πτυχές του κύματος.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΕΜΠΡΟΣ

ΕΜΠΡΟΣ

Να ευτελίζουν  τα πιστεύω μου

απλοϊκά  και φυσιολογικά

δεν το επιτρέπω

Λάσπη να πετούν

σε προσδοκίες  κι οράματα

δεν το ανέχομαι

Επιδιώκουν  να με δουν γονυκλινή

να μην αντιστέκομαι

να συμπράττω

σ’ αυτόν τον ευτελισμό

Επιδιώκουν να κάνω εχθρούς

τους γύρω μου και ν’ αποσυρθώ

μόνος

σε διαδρομές απόμακρες

και να τους χρωστώ ευγνωμοσύνη

Επιδιώκουν…

Μα λησμονούν

το ψυχικό σθένος  της κοινωνικοποίησης

μιας ομήγυρης που πιστεύει και μπορεί

να  έχει  οράματα και θέλω

Ενωμένα  χέρια

Μέτωπο καθάριο

και φωνή στεντόρεια

Εμπρός

να φτάσω  στην άκρη του κλαδιού

εκεί που ανθίζει τ’ όνειρο

Εμπρός

Αχιλλέας Φιστουρής

ΕΙΚΟΝΑ

ΕΙΚΟΝΑ

Ονειρεύτηκα  το απομεσήμερο  το καθάριο σου πρόσωπο

πίνακας  ιμπρεσιονιστικός

ανάκατα αποτυπώματα στην ουρά του πινέλου

ρόδινες αποχρώσεις δειλινού  αγγέλων μελωδίες

φώτιζαν στα ματόκλαδα σου

κι αντιφέγγιζαν  γλυκές

των πόθων  αναλαμπές

Αχιλλέας Φιστουρής

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Αναλγησία και δυστυχία

γνώριμες καταστάσεις.

Ενδόμυχα και συνειδητά τις βίωσα.

Μ’ έχουν διαπεράσει σύγκορμα ανεξίτηλα.

Νύχτες αξημέρωτες  και πόνος

τα κουβαλάω στις διαδρομές  μου.

Τα ίχνη στα πατήματά μου, μαρτυρούν

το πέλαγος των προκλήσεων .

Δικαιούμαι , λοιπόν, να αλλάξω ρότα

και να πλεύσω  στα γιορτινά κι απάνεμα.

Η συγκατοίκηση , η σύμπλευση  στο όνειρο

που ομολογουμένως σπανίζει,

είναι επιβεβλημένη  και κατάκτηση ζωής.

Δε νιώθω τύψεις για το ξέσπασμα  χαράς.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΠΑΛΟ ΧΑΔΙ

ΑΠΑΛΟ ΧΑΔΙ

Καβάλα στ’ αφρισμένα
γαλάζια κύματα της θάλασσας
οι γλυκόλαλες  σειρήνες ολόγυμνες,
στα λευκά άτια,

αέναα ταξιδεύουν χορεύοντας
στο θαλασσινό μονοπάτι.

Στη χαραυγή  φάνηκε
ατημέλητα  κρεμασμένο
στου μπαλκονιού  το σκαλιστό  πρόβολο,
του έρωτα το  απαλό χάδι.

Σβησμένο, ξένο, θλιβερά αφημένο, να αιωρείται
μέσα στου πρωινού  τις θαλάσσιες αύρες.
Ξανά  διεγείροντας  απόμακρες  επιθυμίες,
που,  μετά του ονείρου  τη δόση,
 κανείς πια δεν αναζητά.
Γιατί για πάντα  μέσα  στη λησμονιά
αποστεώθηκαν.

Μα καθώς φαίνεται προκαλεί
νοερά τις  όμορφες Νηρηίδες
με το κορμί  το  θεϊκό  απρόσμενα,
να ερωτευτούν βαθιά κι εκ νέου
το ξαφνικό, το εφήμερο, κι ατελεύτητο.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΝΥΧΤΑ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΥ

ΝΥΧΤΑ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΥ

Αναπάντεχη η ώρα που φτάνει
θρόισμα ψιθύρων για ένα φιλί.

 Ένα φιλί λιγότερο πριν το ολόγιομο φεγγάρι
φανεί στον ορίζοντα με ανεκπλήρωτα φιλιά.
Η θάλασσα φωτίστηκε με φεγγαρόστρατες
περπάτησε πάνω τους ερωτοτροπώντας. 

Ένα φιλί λιγότερο άδεια η αγκαλιά,
νους και φως εκστασιασμένοι οδοιπόροι.
Αναμοχλεύει  η ψυχή με θύμησες,

βιώνοντας στιγμές σε άρωμα γιασεμιού.

Πανσέληνο στον έρωτα διάχυτη
η έλξη σύγκορμη με διαπερνά.

Αχιλλέας Φιστουρής