Προσφυγοπούλα

🍃 Προσφυγοπούλα :

Ποιο χώμα τρέχει να με βρει
Θάλασσα ν ‘αγκαλιάσει
Ήλιος στο σώμα μου να μπει
Το φόβο να γελάσει
Σε όνειρα περπάτησα
Άφησα το κορμί μου
Πηλός από τα δάκρυα
Έντυσε τη ψυχή μου
Κέντησε φόρεμα πλεκτό
Με πέτρινο στολίδι
Ελπίδα μονοφόρετη
Στης μάνας μου τα χείλη
Δεν έχει η μοίρα μου νερό
Να σκύψετε να πιείτε
Στόμα να το φιλήσετε
Γωνιά να κοιμηθείτε
Ξένη στα μάτια που κοιτώ
Άγνωστη στα δικά μου
Κι όλα τα ρόδα που ακουμπώ
Δικά σας και δικά τους
Θέλω να μείνω στη σκιά
του κόσμου που φυλάτε
Γυρτή αγάπη γνώρισα
Σε μαραμένο φύλλο
Σαν το’ σφιξα στα δάχτυλα
Έκλεισε τη ζωή μου

Νίκος Κουβίδης

Εικόνα: Graça Tirelli, «Βυθισμένη σειρά: προσφυγοπούλα»

Advertisement

» Ενδοχώρας αμάραντα «

» Ενδοχώρας αμάραντα «

Το φεγγάρι σου
σε τόπους γης και ουρανού
αλλάζει μεγέθη
με το περίμενέ με
πάντα στην ώρα του
Με σύμμαχο άνεμο
σύννεφα μάχομαι
στιγμή να μην το κρύψουν

Άγγελος Ερατεινός
Εικόνα: Πίνακας ζωγραφικής του Γεώργιου Σταθόπουλου

NO MERCY

NO MERCY

Αγορασμένα όνειρα σκορπισμένα στο κύμα
χλωμή η όψη του ψαρά
χέρια ξεπρόβαλλαν πριν φτάσουν στη στεριά
κι’ ένα χαμόγελο που πνίγηκε στο αίμα.
Σόδομα η ματιά σου
τα χείλη σου ξερά
παντού το σκοτάδι
ποτίζει τη λύπη.
Δυο γλάροι γνέφουν
κανείς δεν χαιρετά
ψυχρά τα αισθήματα
λαθραία κι η νίκη.

Φώτης Μαυρογιάννης
Ζωγραφική : Salvador Dali

Χωρίς εστίες

🌿 Από την εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα προσφύγων.

‡ Χωρίς εστίες

Χαμόγελα αμηχανίας τα χειμωνιάτικα μεσημέρια
Διωγμένοι από τις όποιες πατρίδες μας μαζευτήκαμε εδώ
Βλέποντας μαύρα σφραγισμένα τρένα στους σταθμούς
Βλέποντας λιμνιασμένα πράσινα νερά κάτω απ’ τα γεφύρια
Κι ανθρωποφύλακες σιδερόφραχτους να μας κοιτάνε
Αν τώρα που μιλάμε, κάποιος μας θυμάται;
Αυταπάτες
Σαν κρυμμένα στη χούφτα τσιγάρα.
Δεν έχουμε δικαίωμα στο όνομά μας, σωπαίνουμε.
Κι αν κάποιος μας φωνάζει στο δρόμο,έχοντας παραγνωρίσει μια ξένη φυσιογνωμία;
Αν κάποιος μας θυμήθηκε στην άκρη του ονείρου του;
Αν μια παλιά αγάπη ψηλάφησε την έσχατη ανάμνηση;
Παραμύθια
Αφού γνωρίζουμε καλά τους άδειους δρόμους της πατρίδας
Τα πεθαμένα μας σπίτια, την καταστροφή, τη σκόνη και τη λήθη
Αφού γνωρίζουμε ότι οι φίλοι δε βγαίνουν πια να μας ψάξουν
Δεν υπάρχουν πια φίλοι , δεν υπάρχουν εστίες
Κι η κάποτε γενναία ρίζα μας έχει νεκρωθεί
Κάπου μακριά φέγγουν κάποιες καθαρτήριες μα ξένες φλόγες

ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΦΕΙΡΗΣ, ΦΕΒ 2020
Φωτογραφία: Alice Aedy

Ζωές στην κόλαση

🌿 Από την εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα προσφύγων.

Το μάθαμε από μικρά παιδιά
Η ιστορία λέγαν επαναλαμβάνεται.
Δεν ξέραμε ακριβώς τι εννοούσαν
μέχρι που ήρθε η ώρα εμείς κι αυτή
μετωπικά να συγκρουσθούμε
όπως ερχόταν φορτωμένη θάνατο
από τα πέρατα της γης.
Ξερνούσε σε χωράφια και ακτές
άρρωστες μέρες ανθρωπόμορφα κουρέλια
με μάτια αμίλητα από τον τρόμο αδειανά
χωρίς σταλαγματιά κουράγιου
διωγμένα από ιδιόκτητο ουρανό
πανάρχαιη πατρώα στέγη.
Τα πρόσωπα μια τραγωδία ολοζώντανη
σπίτια ερείπια τα ίδια τα κορμιά τους.
Σέρναν μαζί ετοιμοθάνατα παιδιά
μια δυό φωτογραφίες ακατοίκητες
από την τόση οδύνη ξεβαμμένες.
Απελπισμένα σφάγια κρέμονταν
στα σουβλερά τσιγγέλια των φονιάδων
που μακελέψαν τη ζωή και την ειρήνη τους
Κανίβαλοι χορεύουν πάνω στα κουφάρια τους
κι από κοντά το βοηθητικό προσωπικό
οι ΜΚΟ κι οι επαγγελματίες της συμπόνοιας
γέμιζαν όλοι τα πιθάρια τους
τις τράπεζες τα εργοστάσια θανάτου
χρήμα που μίσος βρώμαγε απ τη μια
και απληστία απ την μεριά την άλλη.
Σε μια Καινή του μέλλοντος Διαθήκη
νέος προφήτης θα κομπάζει πάνσοφος
πως γίνεται κρασί το αίμα.
Εμείς τουλάχιστον να λέμε στα παιδιά
ολόκληρη τη φράση όχι μισόλογα
Η ιστορία θα ξανάρχεται και θάναι
πάντοτε βουτηγμένη μες το αίμα.

Αντώνης Λάρδας
Εικόνα: Amr Fahed

Αχιλλέας Φιστουρής | 5 χαϊκού για το καλοκαίρι

1
Όψη αμμουδιάς
το βλέμμα σου έμπλεο
ξανθό κι υγρό
2
Μια υγρασία
από το ροδάκινο
στα χείλη ωμή
3
Στο μακρύ δρόμο
η βουκαμβίλια ανθεί
τα μάτια γλαρά
4
Το καλοκαίρι
ο αντικατοπτρισμός
στα μάγουλά σου
5
Τα μάτια υγρά
να ρουφώ τη μορφή σου
να με χορταίνει

BOOKSITTING
 ιστότοπος για τα βιβλία, τις τέχνες και τις ιδέες

«Τα άγρια και τα ήμερα»

🌿 Από την εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα προσφύγων.
Συμμετοχή της Άννας Φιλίππου:
Απόσπασμα από «Τα άγρια και τα ήμερα» του Μιχάλη Γκανά.
IV
Πέτρα που φέγγει μέσα μου τις νύχτες. Εδώ ξαπόστασαν γυναίκες φορτωμένες, εδώ ραμφίσαν τα πουλιά σιωπές όταν συννέφιαζε, δεν έβρεχε κι όλοι κρατούσαν την ανάσα τους. Χαμήλωνε το σύννεφο, ώσπου ακουμπούσε τις σκεπές, έγλειφε ως τα θέμελα τους τοίχους, λαλούσαν οι σφαγμένοι πετεινοί κι αρμένιζε το κάθε σπίτι μοναχό του, ενώ ακινητούσε το χωριό.
Ξενιτεμένοι κουνούσαν τότε τα μαντίλια τους. Από πολύ μακριά. Μπορεί κι από τον κάτω κόσμο.

Εικόνα: «Μαύρο πλαίσιο», Wassily Kandinsky

Ποιήματα για τις λέξεις που αντιστέκονται, τη μοναξιάo της καθημερινότητας το θλιμμένο γύρω, τον έρωτα που διαφεύγει και τον χρόνο που γλιστράo τα παιδιά που μεγαλώνουν, και τον πρόσφυγα που ψάχνει να βρει το όνομά του στη γλώσσα μαςo τους φίλους, τη γειτονιά, το ποδήλατο, την ελευθερία, το καλοκαίρι, τις ρώγες σταφυλιούo τη μάνα, τη νοσταλγία, τα ερωτήματα της ύπαρξης, το άδηλο αύριοo με λοξό, απρόοπτο και πολύσημο λόγο -ποιητικό. (ΙΑΝΟΣ)