ΑΓΓΙΓΜΑ

ΑΓΓΙΓΜΑ

Αναθάρρησες και το βλέμμα σου
σφοδρός  άνεμος  αναρίγησε ,
καθώς μαζεύαμε τον άγιο καρπό
των πουλιών και των λουλουδιών
στην εύφορη κοιλάδα.

Στο λιομάζωμα  της ψυχής  μας.
Ο κορμός της νιότης  ορθός.
Η ματιά  σου απλωμένη στο λιβάδι.

Άπλετο φως
στη σφυρηλάτηση του ονείρου.

Ο αχός  του βήματος μας  στη σιγαλιά.

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement

ΚΩΠΗΛΑΤΩ ΤΗ ΒΑΡΚΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ ΜΟΥ

….Κωπηλατώ τη βάρκα των προσδοκιών μου, στα μεγάλα πλάτη να την ταξιδέψω επιθυμώ,
εκεί που απλώνεται το απέραντο γαλάζιο κι όλα ηρεμούν, σημείο μηδέν, απόλυτη νηνεμία, μόνο
οι φανοί αχνοφέγγουν προς αποφυγή σύγκρουσης… οι μόνοι που αγρυπνούν…, τα άλμπουρα
είναι λίγο γερμένα αλλά έχω συνηθίσει στη θέα τους, μια συμμετρία καθώς είναι τα πιο πολλά
γεγονότα στην καθημερινότητά μας, πράγματα που μπορείς κι εσύ να επιβεβαιώσεις, δένω πάνω
τους καμιά φορά ένα λεπτό σκοινί, ένα διακριτικό, κι άλλα που ενίοτε γίνονται χρηστικά και
τους δίνω μια άλλη διάσταση, το κατάστρωμα σχεδόν άθικτο, δεν έχω καθίσει πότε στην θέση
του τιμονιέρη, ακυβέρνητη ήταν η βάρκα μου και οι προσδοκίες μου ριγμένες κάτω στο αμπάρι
ήταν, σαν σκόρπιες σκέψεις αραδιασμένες σ’ ένα χαρτί ή σαν φορτίο που το μεταφέρεις από
λιμάνι σε λιμάνι και από τόπο σε τόπο με τις ετικέτες, ανέπαφες, νέος θαλασσοπόρος είμαι
όπως αντιλαμβάνεσαι, για καιρό παιδευόμουν, μπέρδευα τα σινιάλα, έδινα προτεραιότητα από
αριστερά εκεί που οι άλλοι μου ερχόταν από δεξιά, γι’ αυτό με κοιτάζεις τώρα ανορθόδοξα, να
θέλω να ανοίξω τα πρυμιά πανιά και να την αφήσω να ορθοδρομήσει στην κοσμοχαλασιά με
ταχύτητα τυφώνα…..

ΑΓΓΙΓΜΑ ΟΝΕΙΡΟΥ

ΑΓΓΙΓΜΑ ΟΝΕΙΡΟΥ

Διαβαίνει  λιβάδια , θάλασσες για να αγγίξει τ’ όνειρο.
Κι  έχει γεμίσει  φως , κύματα και βουνοπλαγιές.
Η θέρμη  της  ψυχής της τα αέρινα  ποτάμια.
Γιασεμί μυριστικό τα στήθη της.

Διαβαίνει  κορφές , ανεμοδαρμένα ύψη.
Με την άνοιξη  δοσμένη στο κορμί της.
Στο φευγιό της  θα της φορτώσω  κάθε αίσθηση.
Στην  επιστροφή της να συντροφεύει  την ανάσα μου.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Συναντήθηκα απρόσμενα μ΄ εκείνες τις εικόνες,

τροπική καταιγίδα στο αλαφιασμένο σώμα μου,

καυτές ζώνες  τ΄ ακροδάχτυλά σου.

Να τις ακουμπώ και να φωτοβολούν

μέσα  μου.

Όπως το βουητό των ρυακιών

όταν  ενώνονται σε μεγάλα ποτάμια.

Ένα με το κορμί κι αυτές να με διαπερνούν,

πελώρια φωτιά  να με κατακαίει.

Να σε στριφογυρίζουν και να σε λιώνουν μαζί μου,

τράνταγμα πρόσχαρο  να κυλάς

στο αίμα  μου.

Κάθε πτυχή στο δέρμα να αναζωογονείς

και σαν πολέμαρχος να κατακτάς

το μέσα μου.

Να υποτάσεις κάθε ρανίδα ,

κάθε δροσιστική ικμάδα,

άξαφνα να απογειώνεις

 τα θέλω μου.

 Και να ορθώνεις καταιγίδες

που ελλοχεύουν  σε κόγχες βράχων,

καθώς τις δέρνει αυθάδικα το κύμα.

Να οριοθετούν  όλα μαζί φλεγόμενα,

σαν διάτονες αστέρες

τα’ ανοιχτά παραθύρια του δικού μας στερεώματος

και τα καυτά αγκομαχητά καταρράχτες μουσικών

να σκορπούν.

Μια απόκοσμη μελωδία που σβήνει

τις άσχημες στιγμές,

που ομορφαίνει την απόλυτη σίγαση,

που κανακεύει  τα αραχνοΰφαντα πέπλα

της νύχτας,

ερωτόλογα  και χάδι στο λαιμό

να γαληνεύουν στις επιταγές

του πόθου,

οι μύχιες επιθυμίες .

Καθώς εσωτερικές παρορμήσεις μας καλούν

Κι ένα φιλήδονο στόμα να κλείνει

λόγια για αγάπη  και έρωτα.

Ανάμεσα στα χείλη  πίστη όρκου κι ηδονής.

Ανάμεσα στη σκέψη και το συναίσθημα ξεχασμένη

η λειτουργία της καθήλωσης.

Ένα τελευταίο αντιφέγγισμα

να φωτίζει  διάφανα ελπίδες ονείρου.

Μετά τα δάχτυλα να χορεύουν σε ξέφρενους ρυθμούς

και να σβήνουν στη θαλπωρή,

μιας απόμακρης ηρεμίας.

Η ματιά  σβήνει στο αποκορύφωμα της ηδονής

που άναψε το τελευταίο τίναγμα.

Οι διαλογισμοί   ξεκινούν πάλι

τα δικά τους ονειροδρόμια .

Μέσα σε μια καρδιά  που παραδόθηκε

σε μυσταγωγική ιεροτελεστία,

έρωτας ανεμοστρόβιλος στη δύναμη

κι θωπευτικός  στο άγγιγμα της ψυχής,

δίμορφος κι ανίκητος.

Να καραδοκεί  για να κτυπήσει ξανά,

άκριτα μελιστάλαχτος και παρορμητικός.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Πόσο λάμψη μπορεί να έχει αυτή η στιγμή χωρίς τη σπίθα των ματιών σου, πόσο μελωδικούς  στίχους  μπορεί να έχει χωρίς τη χροιά  της φωνής σου;

Πως η αγαλλίαση να καρποφορήσει χωρίς την ψυχή των ονείρων σου, πως η ηρεμία να ξεχυθεί χωρίς τη θάλασσα της καρδιάς σου;

Η αέρινη  αύρα της ανάτασης  σου είναι η ανατροφοδότηση  της ψυχής μου και διαγράφει την άνοιξη του κορμιού μου…

Φως  και θάλασσα  μαζί, συμφωνία της στιγμής  μυστική, κι η αρμύρα  κάθε σταγόνας που κυλά  στο κορμί, μου ξυπνά όλα τα σ’ αγαπώ που σου έχω πει και συνθέτει μουσική  εξωκοσμική, για να σου γράψω  όλα εκείνα που δεν σου έχω πει ακόμα…

1η μέρα της  Άνοιξης

Αχιλλέας Φιστουρής

Η ΖΩΗ

Η ΖΩΗ

Διδάσκεται  η ζωή,
διδάσκεται  εκ των ενόντων , λεπτομερειακά.

Ίδια  η λύπη, ίδιος ο ενθουσιασμός.

Τα πουλιά  δεν μαθητεύουν
 να μάθουν το κελάιδισμα,
την ουράνια μελωδία
ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων.

Τα ερωτευμένα περιστέρια  δεν εντρυφούν
σε λόγια αγάπης, δεν αποστηθίζουν
την προπαίδεια νοερά
στις επαφές  τους  οι λιβελούλες.

Μπορεί μόνο  οι ψυχές να ψηλαφίζουν
τόπους, ονομασίες, μισοτελειωμένα όνειρα,
αναζητώντας τη ζωή, τις εκδηλώσεις της

μες στην αιώνια γαλήνη.

Μπορεί να  βιώνουν έντονα την απουσία της ζωής ,
Τις μοναχικές στιγμές, τον ανεκπλήρωτο έρωτα .

Ζω τη μαγεία της έκφρασης, ζω την αρμονία της φύσης,
ζω την αίσθηση της αφής στα ακροδάχτυλά μου.

Τα ακροδάχτυλά μου, το βλέμμα μου,

Το φωτεινό πρόσωπο ,τα θέλω μου.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ

ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ

Ο δρόμος  μου κοντεύει

το τέρμα αχνοφαίνεται .

Συνεσταλμένος παραστέκω

στο χάραμα  που μου ανοίγει τη ζωή.

Θέλεις να πατήσεις στα βήματά μου

που σβήνουν στη στροφή,

σαν το φως που χάνεται στο σκοτάδι.

Το ταξίδι είναι ατέλειωτο.

Η διαδρομή τραχιά και μοναχική,

αφιλόξενη χωρίς θαλπωρή

και τους κινδύνους να καραδοκούν.

Την  ανηφορική διαδρομή  που φτάνει

στην αναζήτηση μην την ψάξεις αλλού,

είναι κρυμμένη βαθιά μέσα σου.

Αφουγκράσου τη σιωπή της

και δυνάμωσε την έκρηξή της.

Εκεί που τα όνειρα θα βρουν εκδίκηση,

στις γειτονιές του κόσμου.

Αχιλλέας Φιστουρής