ΜΕΡΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ

ΜΕΡΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ

Οι έμποροι των εθνών έχουν πάντα την έξωθεν καλή μαρτυρία,
καθώς δρέπουν τους καρπούς τους στα ολάνθιστα περιβόλια της νιότης
και χρωματίζουν το τοπίο κόκκινο, πάντα απρόσκλητοι ξεπροβάλλουν
στα μέρη που δεν ορίζουν.
Δήθεν να προσφέρουν υπηρεσία στους ξωμάχοι της γης ,
για να βελτιώσουν τις καλλιέργειες και ν’ αυξήσουν την παραγωγή.

Οι έμποροι των εθνών έχουν πάντα την έξωθεν καλή μαρτυρία,
καθώς αιματοκυλούν την ανθρωπότητα στον οργασμό της ανοιξιάτικης φύσης
καθώς όλα ιερουργούν μυστηριακά, καθώς κόβουν το νήμα της ζωή
στους νιόφερτους πριν χαρούν, καθώς συνθλίβουν την ανάσα
πριν γίνει κραυγή, καθώς οι δρόμοι της προσφυγιάς
ακολουθούν το πεπρωμένο, τότε με την προβιά του λύκου συντρέχουν.

Οι έμποροι των εθνών έχουν πάντα την έξωθεν καλή μαρτυρία,
καθώς σέρνουν το χορό στα πολεμοκάπηλα σχέδιά τους,
καθώς κόβουν και ράβουν την εθνική υπερηφάνεια των λαών
κατά πως τους βολεύει.

Οι έμποροι των εθνών έχουν πάντα την έξωθεν καλή μαρτυρία,
αισθάνονται απρόσκλητοι σωτήρες κρυμμένοι στα κοστούμια τους,
καθώς διαφεντεύουν το αβέβαιο μέλλον.

Υποκριτικό χαμόγελο δήθεν συμπόνιας στις ρημαγμένες πληγές.
Οι έμποροι των εθνών έχουν πάντα την έξωθεν καλή μαρτυρία,
σε ξαναθυμούνται με χέρι φιλίας με ελαφρό χτύπημα στην πλάτη
για να ξεριζώσουν και το τελευταίο άνθος ζωής.

Αχιλλέας Φιστουρής
Πίνακας ζωγραφικής: «Το παιδί και το περιστέρι» Pablo Picasso
Δημοσιευμένο στο περιοδικό ΣΕΙΣΤΡΟ Άνοιξη 2020

Advertisement

Σε ένα χθες

Σε ένα χθες,
θυμάμαι τις σακούλες
μιας μασκοφορεμένης κυρίας να σκίζονται
και τα πορτοκαλομαντέρινα
να σκορπίζονται στο δρόμο.
Λίγο πιο πίσω,
θυμάμαι έναν μασκοφορεμένο
να τρέχει για να τα μαζέψει.
Θυμάμαι
την κυρία να χαμογελάει
πίσω από τη μάσκα -ναι, το θυμάμαι.
Και το θυμάμαι,
γιατί η σπίθα την ματιών
δε λέει ποτέ ψέματα.
🍊🌿
Ποίηση – φωτογραφία :
Μαρία Θωμάδη

Η Αθώα Κατσίκα

Η Αθώα Κατσίκα

Ένιωσα ένα άγγιγμα
πεταλούδα,
βουτυρώδης όμορφη.
Το φάντασμα ήταν ακόμα
κοιτάζοντας με.
Ένα φάντασμα μιας κατσίκας:
η κατσίκα που ήταν καταραμένη
και μετά μας έβρισε όλους
Για το καλό.
*
Shadow Girl ~
Το κορίτσι των σκιών.
Mundane;
Κάτω από τον γαλάζιο ουρανό
τίποτα δεν χρειάζεται να εξηγηθεί.
Είναι ίδια με εμένα.
Με διαφορετικό τρόπο
θα καταλάβει.

• Nick Jordan –
  Ζωγραφική _ Marc Chagall ^
  ′′ Το μπλε τσίρκο ′′ | 1950

Το περιστέρι

Το περιστέρι

Με την πρώτη ματιά το θυμήθηκε
Είναι το περιστέρι της ειρήνης
Με τρόμο το είχε δεί μικρός
σε μιά τεράστια αφίσα.
Αργότερα το σήκωσε κι ο ίδιος αψηλά
σκαρφαλωμένο σ’ ένα ξύλινο κοντάρι
σε μια πορεία ιαχών και συνθημάτων
για να φοβίζει τους πολέμους και να φεύγουν.
Τώρα γιατί πετά στο προσκεφάλι του
με τα φτερά του απλωμένα σαν δυό σύννεφα
βιγλάτορας παραμεθόριου ουρανού.
Λες να του κήρυξαν τον πόλεμο
τόσο νωρίς τα χρόνια…
[Αντώνης Λάρδας]
*photo: Agrarian Leader Zapata_
Diego Rivera^ 1931

Ιερουργία

Ιερουργία

Περνά το δειλινό δίπλα στα κύματα.
Στο ανθισμένο του καράβι σκαρφαλώνεις
μικρό κρινάκι εσύ και χώνεσαι μες τα άλλα
που έχει φορτωμένα στο κατάστρωμα.
Απλώνεις τα μαλλιά να τα στεγνώσει
ο άνεμος
που πλέκει με τα ίδια του τα χέρια
ένα κρεββάτι από φως θαλασσινό
καθάριο τρυφερό σαν την αγάπη
και ψιθυρίζει παραμύθια εξωτικά
να κοιμηθείς αγκαλιασμένο με άστρα
που έρχονται απ’το ναό του έρωτα
με τις πολύχρωμες θαλάσσιες πεταλούδες
να σε σκεπάζουνε τη νύχτα.
Την άλλη μέρα το ένα πίσω από το άλλο τρεχαντήρι
θα αλλάζει πλεύση για να βρει
σε ποιόν απόμερο ορμίσκο ξημερώματα
φουντάρισες την ασημένια άγκυρα του οίστρου σου
να έρθει και να καταθέσει στο κατώφλι σου
ξέχειλους αμφορείς λατρείας.

Αντώνης Λάρδας
Astarte Syriaca [1877] –
Dante Gabriel Rossetti^

Ρούχα αφόρετα

Ρούχα αφόρετα
ανοίγω την ντουλάπα
τόσοι μήνες
τόσα ρούχα αφόρετα
περίμεναν την σειρά τους
που δεν ήρθε
ό,τι συνδυασμό κι αν είχαν σκαρφιστεί
τίποτα
το φύλλο ερμητικά κλειστό
κι αν από τη χαραμάδα ξέφευγε καμιά ακτίνα φωτός
κι αυτή χλωμή·
χάθηκαν κατά σειρά
μέρες και νύχτες δροσερές
πρωινά με ψύχρα ζεστά μεσημέρια
πάει η εποχή τους πέρασε τώρα
πώς θα ταιριάξουν; με ποιο σώμα;
καθετί έχει την αξία του αν χρησιμοποιείται
αν όχι, την χάνει, νόμος·
ακόμα κι όσα φορέθηκαν
στη μίζερη έκθεση
στο έξω με τον άλλον
στα μανταλάκια γρήγορα
βιαστικά στα κάγκελα
στον ήλιο να εκτεθούν
να φύγει το κακό
τη γιαγιά στο μπαλκονάκι δεν τη μέλλει
τινάζει το τραπεζομάντηλο να πέσουν τα ψίχουλα
και του χαμογελά.
Μιχάλης Μελαχροινούδης
*photo: Rene Magritte_Boudoir Philosophy
^1947

Αλφάβητο

Αλφάβητο

Άνεμος
Βοριάς
Γινωμένος
Διαρκώς
Επιστρέφει
Ζωγραφίζει
Ήλιους
Θολούς
Ιουλιάτικους
Κάθεται
Λιμνάζοντας
Μουτρωμένος
Νάρκισσος
Ξαφνικά
Όρθιος
Παραδίδει
Σινιάλα
Τελικά
Υποκύπτει
Φαντάρος
Χαμένος
Ψεύτικα
Ωριμάζει.
[Κώστας Ζαφείρης]
*photo: Nan Goldin_First step on the Planet
^album: Eden & After

Ο ξύλινος Ίκαρος

Ο ξύλινος Ίκαρος

Το καλοκαίρι σιμώνει,
καμαρωτό.

Οι λεμονιές της αυλής αδημονούν
για τον καλλωπισμό που θα φέρει εφορία.
Τα παιδιά της γειτονιάς -άγρυπνοι φρουροί,
τον καρτερούν για να μαζέψουν
τα ξύλινα ραβδιά.
Τα τρυφερά χεράκια και η φαντασία
είναι έτοιμα να φτιάξουν
κάθε λογής αυτοσχέδιο παιχνίδι.
Ο μικρός Άγγελος έπλασε ήδη
στο μυαλό, το δικό του όνειρο·
έναν ξύλινο Ίκαρο…

Να ’τος!
Απ’ τους αιθέρες του Ανέμωνα
ξεκινά και φτάνει ως τον Κάμπο·
και πάλι πίσω.
Με περισσότερη ορμή
και δίψα για περιπέτεια,
απολαμβάνει το ακατάπαυστο ταξίδι.
Όλες οι ευωδιές και οι γεύσεις
των εσπεριδοειδών αγκαλιάζουν
τον γοργοτάξιδο αεροπόρο…

Κι ο Άγγελος συνεχίζει
να ονειρεύεται και να χαμογελά,
όσο ο ξύλινος Ίκαρος
ετοιμάζεται για την απογείωση.

Θωμάδη Μαρία
*photo: Vincent van Gogh_The Reaper^1889

Όταν μιαν άνοιξη

Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει
θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά
και θα `ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου
παλιέ μου φίλε
Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις
μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου
κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη, πικραμένη σου μνήμη
Κάποιο τρένο, τη νύχτα, σφυρίζοντας,
ή ένα πλοίο, μακρινό κι απροσδόκητο
θα σε φέρει μαζί με τη νιότη μας
και τα όνειρά μας
Κι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασες
μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περισσότερο
από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου
παλιέ μου φίλε
ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ