Κι αυτόν το χρόνο
στα γνωστά χώματα των χωραφιών μας
με τα μάτια σου
τις ανοιγμένες ανεμώνες
θα θαυμάσω

Άγγελος Ερατεινός
🎨Van Gogh

Advertisement

Να κοιμηθώ στα δάκτυλά σου

Να κοιμηθώ στα δάκτυλά σου
Με ρώτησες τι χρώμα βερνίκι να αφήσεις
να ζήσει στα νύχια σου
και σου είπα λευκό.
Ήθελα να δω πως είναι
τα μικρά Κυκλαδίτικα σπίτια
πάνω στα δάκτυλά σου.
Τι όμορφα σπιτάκια είναι.
Δεν ξέρω σε ποιο να διαλέξω
να κοιμηθώ απόψε.
Δεν τα άφησες όμως μόνα
τα μικρά σπιτάκια.
Έβαλες και κήπο.
Ίσως επειδή είμαι σπόρος.🌱
Βαγγέλης Ευαγγελίου , απο τη συλλογή «Μετά το Ωμέγα», Αθήνα 2021

Ζωγραφική :Ελύτης

Δύο ποιήματα

Δύο ποιήματα
3
Στο στήθος μου κελαϊδούνε τα φιλιά σου
την ώρα που ξυπνούνε τα πουλιά.
Ξαφνιάζονται από αυτή τη μουσική
τσιμπολογούν από τη ζήλια τους
τις τρυφερές του ήλιου πρωταχτίνες
κι ύστερα αρχίζουν τα τραγούδια τους.
Ανοίγει η φύση τα ματόκλαδα και χαίρεται
απ το μεθυστικό κελαϊδισμά τους.
Δεν ξέρει πως κι αυτά σε αντιγράφουν.
49
Κρατώ τα χέρια σου στα χέρια μου.
Έχω την αίσθηση πως συγκρατώ
τον άξονα της γης μη χάσει μοίρα
αν και για μένα είναι πιο πολύτιμα
αυτά τα αηδονάκια μες τις φούχτες μου
από τη γη
τις μοίρες της
από μεσημβρινούς και παραλλήλους.

[Αντώνης Λάρδας_από την συλλογή «Ρανίδες Χρόνου»]
*photo: Paul Gaugin_The seed of the Areoi^1892

«With eyes that know the darkness in your soul»

«With eyes that know
the darkness in your soul»

Όταν τη βρω, θα την αγκαλιάσω σφικτά.
Θα πιαστώ απ’ αυτή και θα αφεθώ.
Τη ψάχνω από έρωτα.
Φανερά την ημέρα, με μάτια ανοικτά,
κρυφά στο σκοτάδι, με μάτια κλειστά.
Μουδιάζω στην ιδέα ότι τη χάνω.
Ρωτάω αγνώστους πού θα τη βρω.
Τη ψάχνω από έρωτα.
Μέσα στο μπλε μιας άγριας θάλασσας,
μες τη σιωπή ενός φεγγαριού•
Κι αν ξαφνικά τη βρω σβηστή,
θα της παραδωθώ στα τυφλά.
Κι αν πάλι χαθώ μες τη δική μου φθορά,
να την προσέχεις εσύ.

Ειρήνη Καλλίτση, 7/2020
photo Francesca Woodman/selfportrait

Μια Μέρα

Μια Μέρα

Κάποια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα που δε θα μιλάει για τον αέρα ή για τη νύχτα
Ένα ποίημα που δεν έχει λουλούδια ή γιασεμιά ή μαγνόλιες, ούτε τα ονόματά τους
Κάποια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα χωρίς πουλιά ούτε πηγές
Ένα ποίημα μακριά από τη θάλασσα και που δε θα κοιτάζει τ’ άστρα.
Μια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα που θα του φτάνει ν’ αγγίζει στο δέρμα σου τα δάχτυλα
Και θα μεταμορφώνει τη ματιά σου σε λέξεις
Χωρίς συγκρίσεις, χωρίς μεταφορές, μια μέρα θα γράψω ένα ποίημα που θα μυρίζει από σένα
Ένα ποίημα με το ρυθμό των παλμών στο αίμα σου, με τη δύναμή σου αυτήν που λιώνει όταν αγκαλιάζεις
Μια μέρα θα σου γράψω ένα ποίημα, το τραγούδι της άπιαστης χαράς μου.

---

Algun Dia~
Algun dia te escribire un poema que no mencione el aire ni la noche;
Un poema que omita los nombres de las floras, que no tenga jasmines o magnolias.
Algun dia te escribire un poema sin pajaros ni fuentes, un poema que eludo el mar
Y que no mire las estrellas.
Algun dia te escribire un poema que se limite a pasar los dedos por tu piel
Y que convierta en palabras tu mirada.
Sin comparaciones, sin metaforas, algun dia escribire un poema que huela a ti,
Un poema con el ritmo de tus pulsaciones, con la intensidad estrujada de tu abrazo.
Algun dia te escribire un poema, el canto de mi dicha.
Dario Jaramillo Agudello_
De «Poemas de Amor»
^Μετάφραση: Γιώργος Μαυρογιάννης
*photo: Henri Lebasque_ Le Cannet,
Le peignoir japonais^ 1926

ΤΑ ΒΛΕΦΑΡΑ ΣΟΥ

ΤΑ ΒΛΕΦΑΡΑ ΣΟΥ

Στο άνοιγμα των βλεφάρων σου ξεχύνονται στα πόδια μου γαλαξίες μακρινοί κι αγεφύρωτοι, άπληστοι ,για το ξανάνιωμα της χαμένης νιότης.

Κάποιο σχίσιμο μυστηριακό που καθηλώνει τ’ αστέρια ,κάποιο μήνυμα ζωής από τα δάκρυα της βροχής ,αναφαίνεται.

Κάποιοι διάτονες που λαμποκοπούν και διασχίζουν το σύμπαν, με ρυθμούς κι αέρινα φιλιά και με σπιθοβόλα αγκαλιάσματα ,τις απόμακρες ηδονές .

Κάποια σύννεφα γοργά που τρεμοπαίζουν στο κενό κι αφουγκράζονται κοντά τα μελλούμενα, απόκοσμες φωνές ερωτοκαλέσματος .

Στο άνοιγμα των βλεφάρων σου απρόσμενη έλξη γεννιέται,
ένας ακαθόριστος ήχος με παραφυλάει στην αγκαλιά σου .

Εσύ Ιέρεια των θαυμάτων ,θαλασσοπούλι της ξεστρατισμένης αγάπης,
έλα και γείρε στην ελαφρότητα των λευκών δειλινών του ορίζοντά μου .

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΝΟΙΞΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ

ΑΝΟΙΞΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ

Άνοιξη της καρδιας μου ,

αφουγκράσου  πως βουίζουν

τα μανιασμένα κύματα.

Στον αφρό  τους, λικνιζεται  η περπατησιά σου

κι αυτά σβήνουν.

Δροσερές αρμύρες πλημμυρισμένες μανία

ταξιδεύουν τους ίσκιους των γλάρων,

σε μέρη  που κλείνουν  στα χέρια  φως.

Άνοιξη της καρδιας  μου ,

εκεί λαχταράς να λουστείς.

Το νερό  που αναδεύεις  έγινε ρηχό

κι αν ξεγυμνώθηκε  τη λήθη,

ζώστηκε  θάρρος και τόλμη

και άντεξε  τις στιγμές  που νέκρωσαν.

Άνοιξη της καρδιάς μου ,

για δες πως συρρικνώθηκαν  τα άλλα κύματα .

Επάνω στους αφρούς τους

η θάλασσα αλυκτά το ίδιο της το βουητό

και αποστερεί  το σώμα της

για άλλες απολαύσεις ανατρέποντας  την πλάση.

Άνοιξη της καρδιας μου ,

πόσο δυνατά συναισθήματα σου έβγαλε 

το φέρσιμο  της

κι αβίαστα , να το παρακολουθείς.

Αχιλλέας Φιστουρής

«ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ»

ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

Να συρθείς στην άκρη του ονείρου
Και να απλωθείς στα σύννεφα
Και να κρύψω το φως
Και να ρίξω τις σκιές
Και να πλαγιάσω πάνω σου ολονυχτίς
Και να σου χαϊδεύω το γλυκοχάραμα,
Της ψυχής σου…..

Αχιλλέας Φιστουρής

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΦΙΛΙ

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΦΙΛΙ

Γλυκιά θαλπωρή τα ακροδάχτυλά σου.

Πώς να τα αγγίξω αν βυθίζεσαι.

Το ταξίδι της επιστροφής αναπότρεπτο.

Φεύγεις με κάθε μέσο ανεμπόδιστη.

Ίχνη στο διάβα σου ανεξίτηλα.

Η παράξενη ηρεμία του προσώπου σου

και τα φιλήδονα χείλη σου

στο αποχαιρετιστήριο  φιλί ,

να ψελλίζουν  ανείπωτο,

γλυκόλαλο λόγο.

Να κυλήσει στο αίμα.

Να φουσκώσει τις φλέβες

και να εισχωρήσει σε κομμένες

ανάσες  αγκομαχητού.

Να ντυθούν πόθοι σαν ανάβουν φωτιές

και να ακουμπήσουν  ματιές,

σφιχταγκαλιασμένο ,στο βάθος του ορίζοντα.

Το ταξίδι αυτής της διαφυγής πότε αντικατοπτρίζεται

και πότε φεγγοβολά στα φωτεινά πατήματά σου

κι αυτά  παντοτινά θα σε θυμίζουν.

Αχιλλέας Φιστουρής

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

Αμυγδαλωτά μάτια , σπιθοβόλα και υγρά,
που το βλέμμα σκίζει σαν ανοιγοκλείνουν.

Κορμί, στο λίκνισμα σου
ατέλειωτες εικόνες αγαλλίασης.

Μια στάλα βροχής απρόσμενη η φυγή,
σαν αστροπελέκι χάραξε η άδεια
η αγκαλιά.

Τα χείλη σου ποθώ  ν’ ακουμπήσω τα φιλήδονα,
τα βλέφαρά σου να βαπτίσω στο φως.

Της νύχτας τα ασημικά το φεγγάρι γυαλίζει,
καθώς η φεγγαρόστρατα τη θάλασσα χαράζει.

Αχιλλέας Φιστουρής

(