Γυρισμός

Γυρισμός

Ο πρώτος γλάρος
κύμα του πελάγου
και τ’άσπρο περιστέρι
σ’αυτό που αφήνω την ψυχή
και στο στόμα του
δίνω τα λόγια μου
σε μυρωμένο σοκάκι
δένω την ματιά μου
σε σταυρωμένη πόρτα
ανοίγω το σώμα μου

Πάλι σε άσπρο φόρεμα
άφησα τα φιλιά μου
ξανά λυτά στους ώμους σου
έριξα τα μαλλιά μου

Νίκος Κουβίδης
Ζωγραφική : Zolo Palugyay

Τα έπιπλα

Στερέωσα το βλέμμα μου πάνω από το ντιβάνι.
Βελούδινο σομόν, ξύλο σκληρό με ακίδες σηκωμένες.
Σφιχτή αγκάλη.
Πίσω απ’ τη γωνιά στο έπιπλο, ακροβάτης ξεφτισμένη μπορντώ κουρτίνα.
Το σίδερο σαν τόξο να δείχνει προς τα πάνω.
Μια λάμπα γυάλινη μέσα σε μέδουσα φωτιστικό σβησμένο με ροζέτα.
Μια μυρωδιά παλιού κι οικείου απερίγραπτη, μόνο την ξέρεις δεν τη μαθαίνεις σε κανέναν.

Πού πήγαν όλοι οι άνθρωποι;

Έμεινα να κοιτάζω τα έπιπλα που μου διηγόντουσαν τις ιστορίες.
Απομεινάρια γεμάτη η ζωή,
ψάχνει καθημερνά για νέο ξεκίνημα.
Κι ύστερα στέκεται, ρεμβάζει τα παλιά.
Κάποτε νόμιζα πως τίποτα από εκείνα δεν αλλάζει
και βυθιζόμουνα σε σκέψεις πως δεν τα αγάπησα τάχα μου αρκετά,
γι’ αυτό δεν εξελίσσονταν.
Τώρα αποχαιρετώ τις εποχές κι εκείνους που δεν στάθηκαν λιγάκι παραπάνω.
Τα έπιπλα όμως, σκαριά γερά, ακόμη ευχάριστα μου στέκονται και συζητούν μαζί μου.

Δήμητρα Σκανδάλη
(ποίημα δημοσιευμένο στο ηλεκτρονικό περιοδικό Φρεαρ – frear.gr)
Ζωγραφική : Ειρήνη Ηλιοπούλου

Η Στιγμή

Η Στιγμή

Η στιγμή αιωρούνταν
ανάμεσα στα λιθόκτιστα
του ερειπωμένου μοναστηριού
φτάνοντας μέχρι τις όχθες
του παρακείμενου ποταμού.

Αχνόφεγγο το πρώτο φως
έσπρωχνε τις μνήμες
που αιωρούνταν ολόγυρα.
Μα το φως όσο κι αν δυνάμωνε
δεν έκρυβε τα ανεξίτηλα χνάρια
που άφησε ξέπνοα ατημέλητα
η αέρινη περιδιάβαση.

Αλλά όταν το σκοτάδι απλωθεί
και τ’ αστέρια ξεπροβάλλουν
μες στην απόλυτη σιγαλιά,
οι μνήμες ερωτοτροπούν
και μακρινές απόκοσμες φωνές
θυμίζουν ξεχασμένες μορφές.

Αχιλλέας Φιστουρής

Ζωγραφική : Γιώργος Θ. Μήτσης

Ηλιακή Ανατολή

Ηλιακή Ανατολή

Αόρατο φως
επιστρέφεις
από τις ελλειπτικές γιγάντων δυνάμεων
τροχιές
ματαιωμένο κι ανυπεράσπιστο σε προσωπικά σκοτάδια
ακτίνες ανερχόμενες από μακρινούς ορίζοντες
άνευ ονόματος αποστολές
άνευ νοήματος και νου
άνευ συννέφων
καθαρός ουρανός στο μέτωπο
πόδια στη γη
κανείς δε σε είδε για καιρό
ερειπωμένο
χωρίς όνομα
στην άκρη κάποιου γαλαξία
στην άγνωστη πορεία αστέρα
ξεχασμένο καθώς μη ειδόμενο
μοίρα για πάντα διαγεγραμμένη σε επαναλαμβανόμενες κοσμικές δύσεις
από τη γη
ένα μικρό μάτι σε παρατηρεί
μια ελπίδα που ανανεώνεται
ταπεινοί οργανισμοί περιοδικών πεπραγμένων
φαινομένων
παράλληλων βίων δύναμη ελκτική
από τις μικρές μας κοινότητες χαιρετίζουμε τον ορατό αστέρα
πότε σε βλέπω πότε σε χάνω
φωτεινή προοπτική παλεύεις με τα έσω τέρατα
σαν ψαρόβαρκα στη μέση ενός μανιασμένου πελάγους
τι σημασία θα είχε το ορατό χωρίς το αόρατο;
ο κατανυκτικός νους χωρίς το χάος;
αγαπημένο μου σκοτάδι
του φωτός μου το πιο φωτεινό άκρο
στις αλεπάλληλες μάχες του κοσμικού
στα πεδία των κρυφών πτυχών
δίνεις – παίρνεις
σκοτάδια
απελπισίες
αγωνίες
σφίγγεις τα πόδια στη γη
λίγο πιο πολύ
λίγο πιο σταθερά
γυμνά
αλέθεις
δυναμώνεις
χώμα στο πέλμα
χώμα στο σώμα
θυμάρι
δεντρολίβανο
βασιλικός
γυναίκας ευχή σε νέα κυκλική τροχιά
-θυμάστε;
σας φέρνω μήνυμα από τους παλιούς θεούς
ολόλευκο
σα νίκη
σα χαμόγελο
σαν ελπίδα που δε χάνεται
σαν πίστη
έναν ήλιο ανατέλλοντα
καρφωμένο ανάμεσα στα μάτια να ζεσταίνει
έναν καθαρό ουρανό στην όραση να λαμποκοπά’

[1.1.22 _Μαριάννα Ταφ]
φωτογραφία ^Ουρανός

Η Στιγμή

Η Στιγμή

Η στιγμή αιωρούνταν
ανάμεσα στα λιθόκτιστα
του ερειπωμένου μοναστηριού
φτάνοντας μέχρι τις όχθες
του παρακείμενου ποταμού.

Αχνόφεγγο το πρώτο φως
έσπρωχνε τις μνήμες
που αιωρούνταν ολόγυρα.
Μα το φως όσο κι αν δυνάμωνε
δεν έκρυβε τα ανεξίτηλα χνάρια
που άφησε ξέπνοα ατημέλητα
η αέρινη περιδιάβαση.

Αλλά όταν το σκοτάδι απλωθεί
και τ’ αστέρια ξεπροβάλλουν
μες στην απόλυτη σιγαλιά,
οι μνήμες ερωτοτροπούν
και μακρινές απόκοσμες φωνές
θυμίζουν ξεχασμένες μορφές.

Αχιλλέας Φιστουρής
Ζωγραφική : Γιώργος Θ. Μήτσης

Μια
δυο
στιγμές
μένουν
στο
υπογάστριο
της
λαιμαργίας…
Βλασταίνουν
εκεί
που δεν
σπάρθηκε
ποτέ
τίποτα…
Ίσα ίσα
για να
θυμίσουν
το πρώτο
θύμα
στην
Ιστορία
της φρίκης…
Αίμα
πηχτό
πνίγεται
στο
ίδιο του
το αίμα…
Και
χορταίνει
τα αόρατα
σύμπαντα
μιας
αλόγιστης
χίμαιρας…
Σε
περιμένω
σαν
το κενό
που
σκορπάει
χαρά
στα
πεθαμένα
παιδιά
της γης…
Βλέπω
την
τυφλότητα
της
ύπαρξης μου
σε μια
γυάλα
με
εξωτικά
ψάρια…
Κι
ύστερα
αναφιλητά
που
σ’ έχασα
μέσα
απ’ τα
χέρια μου…

{ Βασίλης Παχουνδάκης }

| painting; Saturn Devouring His Son _ Francisco Goya ^1819-23 |

Καίω τον κύκλο

Καίω τον κύκλο

( Τα αγάλματα θα πέφτουν,
μέχρι να μη χρειάζονται πια αγάλματα. )
Διελκυστίνδα
Ταλαντώνουν οι πολικές δυνάμεις το σημείο επ αφής
Το κεφάλι σου θα είναι πάντα δεμένο με τη λεκάνη μου
Από όψη μου
Είδα τα αστέρια
Το φεγγάρι να ξημερώνει τα πρωινά έξω από την πόρτα μου
Μαζί με τον ήλιο
Το χώμα σου έρημος τόπος
-Ευλογημένη η έρημος-
Κάποτε ένα λουλούδι προβάλλει στον ώμο του κάκτου
-Αναβλύζει θησαυρούς η σιωπή των αμμόλοφων-
Ξεγελάει τη δίψα μου
-Όταν πέφτει η νύχτα κανείς δε θέλει να κοιμάται με τα φίδια-
Από ένα ακαθόριστο ένστικτο
Τη νύχτα γυρεύουμε τα γιασεμιά
Είσαι μια ελιά, μα είμαι μια λεύκα
Το χώμα σου έρημος τόπος
Μα εγώ μπαινοβγαίνω σε κήπους.
{ Μαριάννα Ταφ _ 2021 }
| photo: Total Eclipse _NASA ^2017 |

Κάθε νύχτα… πριν κοιμηθώ

Κάθε νύχτα… πριν κοιμηθώ

Κάθε νύχτα, πριν κοιμηθώ
Κάθε νύχτα, σιωπηλά
Κάθε νύχτα, μόνη
Ντύνομαι τη σκληρή πραγματικότητα
Σε όνειρα
Κάθε νύχτα, γράφοντας
Κάθε νύχτα, με τον λόγο μου
Αγκαλιάζω τα όνειρά μου
Ξανακοιτάζω την ιστορία μου.
Κάθε νύχτα, πριν κοιμηθώ
Κάθε νύχτα, όταν όλοι κοιμούνται
Στη σιωπή μου, μόνη με τον εαυτό μου
Χτίζω με τον λόγο μου
Έναν νέο κόσμο.
Στον κόσμο μου, υπάρχει πατρίδα για όλους
Στον κόσμο μου, το σχολείο είναι δικαίωμα
Στον κόσμο μου, υπάρχει ειρήνη
Στον κόσμο μου, ο πόλεμος είναι απαγορευμένος
Στον κόσμο μου, ο κόσμος υπάρχει για όλους.
Ο ήλιος είναι η μάνα, το φεγγάρι ο πατέρας
Η μάνα γη είναι ένας πλανήτης για όλους.
Αλλά
Όταν κλείνω τα μάτια μου
Στα όνειρα, όπως και στην πραγματικότητα
Ζω εφιάλτες…..
[12 Σεπτεμβρίου 2020]
~•~
Λίγα λόγια για την Parwana Amiri~
Η Parwana Amiri είναι συγγραφέας, ποιήτρια και ακτιβίστρια από το Αφγανιστάν, η οποία ζει στην Ελλάδα από τον Σεπτέμβρη του 2019.
Η ποίηση της ίσως φαίνεται να διακατέχεται από ένα λεπτό και ήπιο ύφος, περιλαμβάνει ωστόσο κρυμμένες ιστορίες και πικρές αλήθειες.
Με τη δουλειά της προκαλεί τη δύναμη της τέχνης και της ποίησης, για να δηλώσει αυτές τις πικρές αλήθειες των καιρών.
~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~
Every night… before sleep~
Every night, before sleep
Every night, silently
Every night, lonely
I dress my harsh realities
In dreams
Every night, with my pen
Every night, with my words
I hug my dreams
I review my story
Every night, before sleep
Every night, when all sleep
In my silence, with myself
I build with my words
A new world
In my world, home is for all
in my world, school is a right
In my world, you have peace
In my world, war is banned
In my world, the world is for all
Sun is mom, moon dad
Mother earth is a planet for all
But
When I close my eyes
In dreams, as in reality,
I live nightmares ……
[September 12th, 2020]
~•~
Parwana Amiri is an author, poet and activist from Afghanistan who is living in Greece since September 2019. Her poetry may seem softly written, but it contains hidden stories and bitter truths. With her work, she challenges the power of art and poetry to convey these bitter truths of the times.
~Illustration by Alexandra Nikolova (Ål Nik)~
Μετάφραση και απόδοση στα ελληνικά_ Stamy Georgouli / συγκεντρωτικά η δουλειά της ποιήτριας εδώ: https://brushandbow.com/blog/
Ευχαριστούμε για την παραχώρηση του ποιήματός της

Ποιητές όλοι

Ποιητές όλοι

Αγριολούλουδα στα λιβάδια
πικροδάφνες στην εθνική
ροδαριά ακλάδευτη στο πάρκο
γλυσίνες στο μαντρότοιχο
βουκαμβίλιες αναρριχώμενες
κολεοί στις γλάστρες
γιασεμιά, γεράνια αφρόντιστα
κάκτος μοναχικός
ποιητές όλοι
φωνές που ανθίζουν
{ Άγγελος Ερατεινός }
| painting: The Sun _Edvard Munch ^1910-11 |

Πρώτο φιλί

Πρώτο φιλί

Είχε πιασμένα
τα μαλλιά
Το σώμα της φορούσε
Κρίνους πουλιά
Και κόκκινο φόρεμα
την κρατούσε
Χόρευε με
έναν άγγελο
Στην άκρη
της αβύσσου
Χωρίς φωνή
Με μια ματιά
και δυο ανάσες μόνο
Ένα φιλί
Στα χείλη της
Έγινε καλοκαίρι

Νίκος Κουβίδης
Φωτογραφία_ Κολλάζ του Οδυσσέα Ελύτη^