🌿 Από την εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα προσφύγων.
‡ Χωρίς εστίες
Χαμόγελα αμηχανίας τα χειμωνιάτικα μεσημέρια
Διωγμένοι από τις όποιες πατρίδες μας μαζευτήκαμε εδώ
Βλέποντας μαύρα σφραγισμένα τρένα στους σταθμούς
Βλέποντας λιμνιασμένα πράσινα νερά κάτω απ’ τα γεφύρια
Κι ανθρωποφύλακες σιδερόφραχτους να μας κοιτάνε
Αν τώρα που μιλάμε, κάποιος μας θυμάται;
Αυταπάτες
Σαν κρυμμένα στη χούφτα τσιγάρα.
Δεν έχουμε δικαίωμα στο όνομά μας, σωπαίνουμε.
Κι αν κάποιος μας φωνάζει στο δρόμο,έχοντας παραγνωρίσει μια ξένη φυσιογνωμία;
Αν κάποιος μας θυμήθηκε στην άκρη του ονείρου του;
Αν μια παλιά αγάπη ψηλάφησε την έσχατη ανάμνηση;
Παραμύθια
Αφού γνωρίζουμε καλά τους άδειους δρόμους της πατρίδας
Τα πεθαμένα μας σπίτια, την καταστροφή, τη σκόνη και τη λήθη
Αφού γνωρίζουμε ότι οι φίλοι δε βγαίνουν πια να μας ψάξουν
Δεν υπάρχουν πια φίλοι , δεν υπάρχουν εστίες
Κι η κάποτε γενναία ρίζα μας έχει νεκρωθεί
Κάπου μακριά φέγγουν κάποιες καθαρτήριες μα ξένες φλόγες
ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΦΕΙΡΗΣ, ΦΕΒ 2020
Φωτογραφία: Alice Aedy
ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ apothalassia.com 