Ζωές στην κόλαση

🌿 Από την εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα προσφύγων.

Το μάθαμε από μικρά παιδιά
Η ιστορία λέγαν επαναλαμβάνεται.
Δεν ξέραμε ακριβώς τι εννοούσαν
μέχρι που ήρθε η ώρα εμείς κι αυτή
μετωπικά να συγκρουσθούμε
όπως ερχόταν φορτωμένη θάνατο
από τα πέρατα της γης.
Ξερνούσε σε χωράφια και ακτές
άρρωστες μέρες ανθρωπόμορφα κουρέλια
με μάτια αμίλητα από τον τρόμο αδειανά
χωρίς σταλαγματιά κουράγιου
διωγμένα από ιδιόκτητο ουρανό
πανάρχαιη πατρώα στέγη.
Τα πρόσωπα μια τραγωδία ολοζώντανη
σπίτια ερείπια τα ίδια τα κορμιά τους.
Σέρναν μαζί ετοιμοθάνατα παιδιά
μια δυό φωτογραφίες ακατοίκητες
από την τόση οδύνη ξεβαμμένες.
Απελπισμένα σφάγια κρέμονταν
στα σουβλερά τσιγγέλια των φονιάδων
που μακελέψαν τη ζωή και την ειρήνη τους
Κανίβαλοι χορεύουν πάνω στα κουφάρια τους
κι από κοντά το βοηθητικό προσωπικό
οι ΜΚΟ κι οι επαγγελματίες της συμπόνοιας
γέμιζαν όλοι τα πιθάρια τους
τις τράπεζες τα εργοστάσια θανάτου
χρήμα που μίσος βρώμαγε απ τη μια
και απληστία απ την μεριά την άλλη.
Σε μια Καινή του μέλλοντος Διαθήκη
νέος προφήτης θα κομπάζει πάνσοφος
πως γίνεται κρασί το αίμα.
Εμείς τουλάχιστον να λέμε στα παιδιά
ολόκληρη τη φράση όχι μισόλογα
Η ιστορία θα ξανάρχεται και θάναι
πάντοτε βουτηγμένη μες το αίμα.

Αντώνης Λάρδας
Εικόνα: Amr Fahed