Αμπασαδούρες

Αμπασαδούρες

Αργά μεσάνυχτα
παραχωμένα
στους κουρασμένους δείχτες του ρολογιού
Τρέμει το σπίτι και τραντάζεται
κόντρα στον άνεμο και στη βροχή
Αντάρα.
Πάνω στη στέγη
βήματα θαρρείς θανάτου
και η γοργόνα σου στον τοίχο
νέα ναυάγια πλέκει απόψε στα μαλλιά της.
Μα τι παράξενο φευγιό.
Χάνω το σώμα μου
Και ενδύομαι του ωκεανού το βένθος.
Νύξεις λευκού
στην ερημιά της τιμονιέρας σου,
ουρλιάζουν γύρω τα νερά
-βαθύκρημνα νερά στα μάτια σου-
άνοιξε άβυσσος συσκότεινη μπροστά σου
«κι όμως δε μ΄είδες»
διάφανη μες στη θαλερότητα του ονείρου
που ήρθα κι άγγιξα απαλά τα χέρια σου
που σκούπισα με τα μαλλιά μου
την αρμύρα σου απ’ τα χείλη
που ακούμπησα στο στήθος σου
να ακούσω πάλι τη ζωή
να αχολογά στα σωθικά μου.
Φεύγω ξανά κι αναχωρώ
για ανεξερεύνητες στεριές
για Εβρίδες στοιχειωμένες του χαμού σου.
Ενθύμιο απ΄τα μελλούμενα κρατώ
ανυπεράσπιστη την πίκρα του λυγμού σου.

*Συνομιλεί με το ποίημα «Πούσι» του Νίκου Καββαδία.
Αργυρώ Ψώρα-Θεοδωράτου
Ζωγραφική : Βασίλης Χατζής

Advertisement