Σκατοσάκουλα

Σκατοσάκουλα

Σκατοσάκουλα είμαστε οι άνθρωποι, αυτοκινούμενα σκατοσάκουλα.
Κι ας παρφουμαριζόμαστε διαρκώς να μοιάζουμε με λουλούδια, η βρώμα ξεγλιστρά να υπενθυμίσει τη βρωμιά μας.
Αφήνουμε αθόρυβα να αναδυθεί ο πραγματικός αέρας που
φουσκώνει τ΄ άντερα μας και μας κάνει τόσο να ντρεπόμαστε.
Η λεκάνη της τουαλέτας είναι ο πιο βολικός μας θρόνος.
Ένα κρυμμένο νάιλον μασούρι με κουραδάκια που πίνει καφέ, που συζητά, που περπατά και φιλιέται.
Αυτό είμαστε και αυτό που φέρουμε μας χαρακτηρίζει.
Κι ας θέλουμε να φαινόμαστε όμορφοι και λαχταριστοί, είμαστε μια δαγκωματιά από σκατά στα δόντια του θανάτου.
Μονάχα κάτι πρωινά που ξύπνησα δίπλα σε τέτοιο σκατοσάκουλο, όσο κι αν το οσμίστηκα, αυτή η μυρωδιά του δέρματος του μου γέμισε τα ρουθούνια με άχνη ζάχαρη
ζεστή και καραμέλα.
{ Μαρουκλιώ Ζαννίκου }
^painting:
Untitled _Mark Rothko *1950-2

Advertisement