Είναι ο έρωτας
εκείνος που φωτίζει τη ζωή.
Όλοι οι υπόλοιποι θεοί
σαν βοηθητικοί χαμάληδες
κυκλοφορούν ξοπίσω του
στους ώμους φορτωμένοι
μια μοναξιά απόμακρη κι απρόσιτη
μ΄ ένα ουδέτερο ημίφως
δίχως καμιά πρωτότυπη απάντηση
στην κλασσική ερώτηση
«πόσο πολύ με αγαπάς;».
Τα επαρχιώτικα όνειρα
κουράζονται εύκολα και παρατάνε τον αγώνα
Γεμάτες χώμα φθόνου οι γαλότσες τους
βυθίζονται σαν τροχοφόρα υπέρβαρα
στην άμμο των φαρμακερών ψιθύρων.
Κρύβουν την πίκρα τους και την οργή
στο πίσω μέρος της ψυχής
σηκώνουν το ένα χέρι τους ψηλά
κι ενημερώνουν τους κριτές ότι εγκαταλείπουν.
[Αντώνης Λάρδας_Από τη συλλογή ‘Ρανίδες Χρόνου’]
*photo: Study Of Jane Morris for ‘Mnemosyne’
_Dante Gabriel Rossetti^1876
ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ apothalassia.com 