Χειμερινό ηλιοστάσιο

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ
Το Ζενοβώ του Μπέργου πέθανε.
Κι η Σταυριανή.
Πρόσφατα, η Θοδωρούλα,
το Παγώνι.
Φαίνεται θα την καλούσε
όλα αυτά τα χρόνια
ο άντρας της, ο Γειαχαράς,
να του χαϊδέψει λίγο την κοιλίτσα.
Αλλά κι ο Σαλιαμπούκας.
Κι οι Τριχούδενες: οι πέντε αδελφές κι η μάνα.
Δεν ζούνε πια η Μαντολίνενα
και το Κλανέτο.
Η Αμερικάνα, ο Φρανσουά
και ο Ριρής.
Η Φαφιρέ, η Βερβελού,
η Γκρέις Κέλυ και η Τσιμεντίνα.
Ο Μισαπιθαμίτης ο ψωμάς
και το Λενάκι του Ντομάτα.
Το Στούκας, η Νταντέλα.
Η Νεραμπουλού.
Πάει ο Λάρτος, η Πατσού
κι ο Τσιμπουκλής.
Η γριά Ερωτίνα, ο Χειλάς,
το Πιτσικόλι.
Ο Γιάννικας δεν ζητιανεύει πια
από τους περαστικούς
ένα τσιγάρο
κι ο Ζούρλος του Λωλού δεν ξανακούστηκε.
Η Καντιλέρα; Πού ’ν’ την;
Και ο μπακάλης, ο Λαγός;
Το Καλουπάκι;
Η Κοριτσίνα, ο Κατσάφαρος
και το Τσαγκλί;
Ο Κάκος κι η Κουκλού;
Πού είναι το Δίχειλο,
η Καρκατσού,
ο Μπούρμπουλας, η Σκούνα,
το Ζαγκζώ;
Η Χρυσαλιώ του Κούβακα,
η θεια-Ασούντα;
Οι Μόσκενες, η Κάμπια,
το Ρορώ;
Στα Καλογέρικα
οι στέρνες έχουν ξεραθεί
και το καζαναριό του Τσαμαδόκωλου γκρεμίστηκε.
Μαζί τους
χάθηκαν κι αυτά
τα παρατσούκλια
που μοιάζουν πια
με φυσαλίδες μαγικές,
αστείο κομφετί ζωής
που διασκορπίστηκε
στους τέσσερις
-του κάτω κόσμου-

ανέμους.

• ποίημα – φωτ.: Στ. ΤΣ.

Advertisement