ΧΑΪΚΟΥ

ΧΑΪΚΟΥ

Ο ανέφελος ουρανός συνοφρυώνεται
κι ανταριάζει και μελαγχολεί,
μέχρι που ξαναφαίνεται διστακτικά
η ματωμένη δύση.

Καλοκαιρινή κάψα συνδιαλέγονται
η ψάθινη ομπρέλα
κι η δροσερή αύρα.

Γιατί όταν έφυγε,
ο αέρας που είχε μέσα ξεθύμανε
το άρωμα του γιασεμιού.

Στα ριζά του σταχτιού βράχου,
ονειρεύεται το μικρό κυκλάμινο
αποσταμένο.

Όταν χαμογελά
το απόβροχο της καταιγίδας
βγαίνει το ουράνιο τόξο.

Ένα δελφίνι
Χορεύει στο φρύδι της φεγγαρόστρατας,
άρωμα της νύχτας.

Για το γλυκολάλημα τ’ αηδονιού
απλώθηκε το δειλινό.

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement