ΦΕΓΓΑΡΟΠΕΤΡΑ

ΦΕΓΓΑΡΟΠΕΤΡΑ

Επιστρέφω πάλι, γνώριμοι τόποι,

των στιγμών τις αναλαμπές αναπολώ

κι εμβαθύνω  τις υφές τους,

το πέρασμά τους ψηλαφώ, εκστασιάζομαι,

αχνοφαίνεσαι, ψάχνω τη μορφή σου.

Περιδιαβαίνω τα μονοπάτια της συνείδησης

στο φως του φεγγαριού άναρχα

κι εσύ κοντοστέκεσαι αλαφιασμένη,

σαν τη θάλασσα που φεύγει κι έρχεται.

Στα μάτια μου φαντάζεις  σαν το άνθος,

στα μάτια μου σαν κυπαρίσσι στητό,

όπως τον άνεμο ορμάς με βία.

Το κοίταγμά σου σπιθοβόλο, στα μάτια μου είναι

η οπτασία σου ένα αραχνοΰφαντο μυστικό,

η πλάση αναθαρρεί βλέποντάς σε

καθώς λικνίζεσαι ιεροτελεστικά ,

όλα μετουσιώνονται.

Κι όταν τα κορμιά  γείρουν στο χώμα

αστέρια στον ουρανό ερωτοτροπούν,

τα πουλιά γοργοπερνούν, το φεγγάρι είναι

φως μόνο και σιωπή, το φεγγάρι μονάχα

ασημένιο να ρίχνει τη φεγγαρόστρατα.

Φουρτουνιάζει το κύμα ,

ξανοίγεται στο πέλαγος ,η ψυχή ταξιδεύει,

γινόμαστε απρόσωποι, συγκυριακά.

Πλέουμε αντιπαλεύουμε στη χρήση των χρωμάτων,

ολόκληρη στιγμή  απόλυτο κενό,

μόνο το θρόισμα των φύλλων.

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement