ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΠΟΥ ΞΕΣΤΡΑΤΙΣΕΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΛΑΔΙΟΥ

ΓΙΑ ΣΕΝΑ, ΠΟΥ ΞΕΣΤΡΑΤΙΣΕΣ ΑΠ’  ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΚΛΑΔΙΟΥ

Για σένα, που ξεστράτισες απ’ την άκρη του κλαδιού
κι ακούμπησες το άνοιγμα των χειλιών μου,
θα φορέσω τα γιορτινά μου.
Για σένα, αύρα της ξεχασμένης ανατολής,
με άρωμα  κενού μυστικού  θα σφραγίσω τα θέλω μου.

Της  πρώτης άνοιξης ζωή που κρύφτηκες  στην αγκαλιά μου,
θα υψώσω  την πυγμή της λησμονιάς  και της ανδρείας,
τα μηνύματα σου  ν’ αποκρυπτογραφήσω, το βλέμμα σου  να ορθώσω.
Σταγόνα αισιοδοξίας  στο γύρισμα της πνοής,
ανάσα  δροσιάς  σε στεγνά χείλη να κυλήσω.

Κι  όταν στις φλέβες σου, της ομορφιάς οι φλόγες φουσκώσουν,
θα αφανίσω  αυτά τ’ άστρα,
θα διασκορπίσω  τη συνοχή της εξάρτησης,
για να νιώσω κι εγώ να αισθανθώ ψυχή  μου,
για να μπορεί ν’ ανθίσει τ’ όνειρο στην άκρη του κλαδιού.

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement