ΑΠΡΟΣΩΠΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

ΑΠΡΟΣΩΠΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Απρόσωπες στιγμές φέρνω στη μνήμη μου,
αχάραγο λυκαυγές έφυγες .
Ήλιος με πύρινες φλόγες , ρίχτηκες στη θάλασσα
και σηκώθηκε το κύμα .
Στο κατόπι σου ξέχασες τη σιωπή
κι αυτή σαν ξωτικό
τα καυτά όνειρα, αχαλίνωτη να πυρπολεί.
Η σκέψη θεόρατη πυρκαγιά,
που ακατάπαυστα δυναμώνει .
Η ερειπωμένη όψη ανέκφραστη ,
μέσα σε ακατάληπτες φράσεις , τη μορφή σου κρατώ
μήπως ενωθούν και γίνουν έκφραση.
Μπορεί ανάμεσα. σε κάποιες λέξεις ,
να σε διακρίνω.
Τα μάτια σου, γεμάτα σκοτεινό ουρανό ,
να ψάχνω μια λέξη στο πουθενά
και η ψυχή , γεμάτη ελπίδες καταπονημένες,
σημάδια πανικού, αναζητώντας απεγνωσμένα να νοσταλγεί.
Χωρίς σκέψη ,
κάπου η μακρινή σου αποχή ριγμένη αναθαρρεί,
ένα μαχαίρι οργής, οριστικά την έχει αποκόψει.
Μα έχει καταχνιά ,
η νύχτα θλιβερή κι άηχη
το πρόσωπό μου στο μέρος της στρέφω .
Αδύναμος το κρύβω, στην πρωινή ανταύγεια,
το φως να μην το δει,
καθώς σηκώνεται, άκεφα τιμωρητική.
Τη στιγμή που οι αχτίνες της ,
βρίσκουν τις ευαίσθητες χορδές του είναι,
έχεις την αίσθηση ότι ένα σπαθί ανελέητα αιωρείται .
Τι κι αν μεταμορφώνεται η φύση, με χρώματα αναρίθμητα.

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement