ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Συναντήθηκα απρόσμενα μ΄ εκείνες τις εικόνες,

τροπική καταιγίδα στο αλαφιασμένο σώμα μου,

καυτές ζώνες  τ΄ ακροδάχτυλά σου.

Να τις ακουμπώ και να φωτοβολούν

μέσα μου.

Όπως το βουητό των ρυακιών

όταν  ενώνονται σε μεγάλα ποτάμια.

Ένα με το κορμί κι αυτές να με διαπερνούν,

πελώρια φωτιά  να με κατακαίει.

Να σε στριφογυρίζουν και να σε λιώνουν μαζί μου,

τράνταγμα πρόσχαρο να κυλάς

στο αίμα μου.

Κάθε πτυχή στο δέρμα να αναζωογονείς

και σαν πολέμαρχος να κατακτάς

το μέσα μου.

Να υποτάσεις κάθε ρανίδα ,

κάθε δροσιστική ικμάδα,

άξαφνα να απογειώνεις

τα θέλω μου.

Και να ορθώνεις καταιγίδες

που ελλοχεύουν σε κόγχες βράχων,

καθώς τις δέρνει αυθάδικα το κύμα.

Να οριοθετούν όλα μαζί φλεγόμενα,

σαν διάτονες αστέρες

τα’ ανοιχτά παραθύρια του δικού μας στερεώματος

και τα καυτά αγκομαχητά καταρράχτες μουσικών

να σκορπούν.

Μια απόκοσμη μελωδία που σβήνει

τις άσχημες στιγμές,

που ομορφαίνει την απόλυτη σίγαση,

που κανακεύει  τα αραχνοΰφαντα πέπλα

της νύχτας,

ερωτόλογα και χάδι στο λαιμό

να γαληνεύουν στις επιταγές

του πόθου,

οι μύχιες επιθυμίες.

Καθώς εσωτερικές παρορμήσεις μας καλούν

Κι ένα φιλήδονο στόμα να κλείνει

λόγια για αγάπη  και έρωτα.

Ανάμεσα στα χείλη πίστη όρκου κι ηδονής.

Ανάμεσα στη σκέψη και το συναίσθημα ξεχασμένη

η λειτουργία της καθήλωσης.

Ένα τελευταίο αντιφέγγισμα

να φωτίζει  διάφανα ελπίδες ονείρου.

Μετά τα δάχτυλα να χορεύουν σε ξέφρενους ρυθμούς

και να σβήνουν στη θαλπωρή,

μιας απόμακρης ηρεμίας.

Η ματιά σβήνει στο αποκορύφωμα της ηδονής

που άναψε το τελευταίο τίναγμα.

Οι διαλογισμοί   ξεκινούν πάλι

τα δικά τους ονειροδρόμια.

Μέσα σε μια καρδιά  που παραδόθηκε

σε μυσταγωγική ιεροτελεστία,

έρωτας ανεμοστρόβιλος στη δύναμη

κι θωπευτικός  στο άγγιγμα της ψυχής,

δίμορφος κι ανίκητος.

Να καραδοκεί  για να κτυπήσει ξανά,

άκριτα μελιστάλαχτος και παρορμητικός.

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement