ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΩΡΑΙΑ

ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΩΡΑΙΑ

Ήσουν αναπάντεχα ωραία,

με χέρια αέρινες κινήσεις ακουμπούσες

τους χτύπους της καρδιάς.

Τους έκανες να ηχούν σαν μουσική

απόκοσμη, με δάχτυλα  μακριά,

που ψηλάφιζαν στο

μέρος  της πληγής μου,

σταγόνα σταγόνα  το αίμα.

Μα απάλυνες τον πόνο .

Η μορφή σου αντιφέγγιζε

στις ρημαγμένες μοναξιές

της σκέψης  μου.

Ανάμεσα στους ψιθύρους

των ερωτόλογων που τρεμόπαιζαν,

εσύ ικετικά , εμφάνιζες

αξιοθαύμαστες  υπομονές.

Ξεχασμένα  απομεινάρια

του είναι μου,

πάλευαν να ανασυνθέσουν

την ύπαρξη  μου.

Και μια αχτίδα, θαρρείς στο σκοτάδι,

χάραζε σε κάθε αγκομαχητό.

Το φως  των συναισθημάτων

θώπευε ταπεινά το πρώιμο ξημέρωμα.

Όλοι οι ορίζοντες τότε αναδύθηκαν

κουβαλούσαν μαζί τους, ταξιδιάρικα χελιδόνια,

που έπλεκαν χορταρένιες φωλιές,

να βρουν καταφύγιο μέσα τους

δυο τσακισμένες, ξανθές φτερούγες.

Ήσουν απρόσμενα ωραία .

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement