ΑΥΓΗΣ ΑΝΤΑΥΓΕΙΕΣ

ΑΥΓΗΣ ΑΝΤΑΥΓΕΙΕΣ

Φόρεσα από της αυγής  τις  ανταύγειες,

τα μυστικά  που έκρυψα  για σένα,

ξανά τα συνάντησα  αφημένα κι άψυχα .

Ανάκατες μνήμες  σκοτεινές φυλαγμένες στο όνειρο,

αποπνικτική κι απρόσμενη ξανά η αυγή.

Πέταξα στη θύμηση, καρτερώντας  να την συναντήσω,

όμως  και πάλι μοναχικός οδοιπόρος.

Μόνο μια ελπίδα μελαγχολική  ξοπίσω

να απαλύνει κάθε στιγμή τα πατήματά  μου.

Μήτε σημάδι μήτε αναλαμπή, παρά μόνο απόλυτη σιγαλιά.

Ακόμα και το ξαπόσταμα

ελλοχεύει στις αντιστροφές  των γυρισμάτων,

διαυγή  στολίδια στο αντιφέγγισμα της φεγγαρόστρατας,

κι ένας ουρανός που τα συχνά θέλει να κλάψει.

Αστείρευτη δύναμη ,

μέχρι κι η έννοια  μου

λύγισε στο πέρασμά της

και μια ακατάσχετη φαντασία

προσωρινά κυριαρχούσε.

Ποτέ δε καταλαγιάζει  ο άνεμος

το σφύριγμά του,

με μάτια ορθάνοιχτα  ξεριζώνει από μέσα μου

τους μύχιους πόθους μου.

Χέρια που έσφιγγαν  πάντα τη συνόδευαν

κι αυτή, μ΄ ένα χάδι ματιού,

να ομορφαίνει κάθε αέρινη σκέψη  που λικνίζεται

και βάφει  τα μάγουλα με υγρά  αναφιλητά

και λαμπερές αποχρώσεις.

Την απελπισία  καταπνίγει στο βυθό της ψυχής

κι αφήνει μόνο

το θρόισμα των φύλλων

της θλίψης τα αγκομαχητά να απαλύνει.

Βρέχει στην ψυχή μου τόση αδιαφορία,

αφήκε η άνοιξη  χώρο

σ΄ ένα λουλούδι επάνω του να γείρει ,

κατόπιν μ΄ ένα άνθισμα ,

έστειλε τη μυρωδιά του, την ψυχή μου  να ομορφύνει

και λίγο από το γκρίζο της ,  να ρίξει στο γκρεμό.

Ιούλιος 2017

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement