ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΜΥΓΔΑΛΙΕΣ

ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΜΥΓΔΑΛΙΕΣ

Αγναντεύω τις ανθισμένες μυγδαλιές

που ασπροφορούν,

νεαρές  τις κοιτάζω, με ανάλαφρες  περπατησιές.

Τα αέρινα χάδια  τους, χαραγμένα

σε φλούδα  ανεμοδαρμένη,

τα ρουφούν απ´ τον ίσκιο τους

ερωτευμένοι.

Εναποθέτουν με φιλιά

τη ζέση

των χειλιών

από δάκρυα  και  λαχτάρα.

Η αφή απαλή  και βελούδινη

κι αυτές  λυγίζουν  φουσκωμένες

στα χέρια  ενός

ευωδιαστού  ανθόκαμπου.

Και κυκλοφορεί μεταξύ τους,

με έναν αγέρα μυρωμένο

μια απόκοσμη μουσική ,

τρατάρει  τότε κάθε μικρό

ανθόκλαρο για να γευτείς.

Και το νέκταρ  μεθυστικό,

που απ´ τη λάσπη

παλιών νεροσυρμών ,

ανασταίνει και τη θλίψη.

Εκεί που διασταυρώθηκα

με τα μάτια  σου

Κι εσύ θα ταξιδέψεις

από το χάος της αβύσσου

και θα αρμενίσεις

από το λευκό  για λίγο,

των ανθισμένων μπουμπουκιών,

που αστραποβολούν  στα σκοτάδια.

Μια αστραπή  είναι

άλλωστε η ζωή

που κάποτε γιγαντώνεται

κι άλλοτε ερωτοτροπεί,

μα βυθίζεται ες αεί,

πριν το λυκαυγές της ανατολής.

Άνοιξη

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement