ΑΤΕΡΜΟΝΗ ΣΚΕΨΗ

ΑΤΕΡΜΟΝΗ ΣΚΕΨΗ

Συνοδοιπόρε του ονείρου

ψάχνω τα λόγια μου που έχω σκορπίσει

και  τα απομεινάρια τους, στη ροή του ανέμου

και στον παφλασμό των κυμάτων στις κόγχες των βράχων,

εκεί που ο γλάρος καραδοκεί.

Αναδιατάσσομαι

γι’  αυτό που θα ακολουθήσει,

συνδιαλέγομαι με τη θάλασσα

αποτραβηγμένος στη μοναξιά μου.

Δεν την διαπραγματεύομαι

Κι ας σβήσω εντός μου.

Αλλά κι η φύση γύρω μειονεκτεί,

τα πουλιά κελαηδούν στην άκρη του κλαδιού.

Προτιμώ να χαθεί η λαλιά τους

αδυνατώ  να μου χαϊδεύουν τ’ αυτιά,

βυθίζομαι  μέσα μου να αναπολήσω εικόνες.

Είναι τα λόγια μου που με αυλακώνουν

και το χέρι μου ορθώνεται γροθιά,

να συγκρουστεί ζητά.

Είναι η πνιγμένη φωνή στο στήθος

γι’ αυτά που έχασες,

που πάλεψες λυσσαλέα

κι απέμεινες μοναχικός περιπατητής

προσηλωμένος , συνεπαρμένος.

Σ’ αυτή την κοσμοπολίτικη  σύναξη στιγμής,

που αναβαπτίζεται η πλάση.

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement