ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ

Στέγες  απρόσωπες κι απρόσιτες

όταν η μυρωδιά γύρω μας  γίνεται δυσωδία

και τα σπίτια ερμητικά κλειστά  μας οδηγούν

στο απόλυτο σκότος μιας νέας εποχής.

Δεν είναι όμως η απόκρυψη  των σπιτιών μόνο

τη στιγμή που τα συγκρατούμε κι ανοίγουν δειλά,

αλλά το χρέος που αναλάβαμε και μας γεμίζει,

όταν το συνειδητοποιούμε πως όλα αντιπαλεύουν

να προστατευτούν σε ασφαλή θέση,

που οι προτροπές  των λογικών αδιάλειπτα  προσφέρουν.

Είμαστε βέβαιοι κι ας μη γίνεται γνωστό

πως τίποτα δεν καταχτιέται με σπίτια  κλειστά

κι αν επιδιώκουμε τη συνεύρεση

είναι για να τα εκθέτουμε  συνέχεια στη λιακάδα.

Ανεξαρτήτως  πόσο τα σπίτια ακλόνητα

αντιστέκονται  στο ζοφερό τους  μέλλον

κι εφευρίσκουν στα άδυτά τους μορφές  αέρινες

στα πλαίσια  μιας εύρυθμης κοινωνίας

κι όχι αυτής που τα κατηγοριοποιεί.

Μπορεί  γιατί διαισθάνονται  αυτό που νοσεί

όσο κι εμείς μέσα μας κι αποστρέφονται

τη δυστυχία που μεταβιβάζουν καταπιεστικά,

όσοι γυρίζουν την πλάτη  αμετάκλητα  και δεν συνηγορούν.

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement