ΤΑΞΙΔΕΜΕΝΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

ΤΑΞΙΔΕΜΕΝΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

Ο ήλιος έγερνε κοντοστέκοντας στο δειλινό

και η θάλασσα  τα βιαστικά τα κύματα οδηγούσε.

Τα αφρισμένα κύματα, στις κόγχες των βράχων

αποκαμωμένα  έφταναν στη γαλήνια αμμουδιά.

Μοναχικός περιπατητής, κουβαλώντας τις αδυναμίες μου

αφήνοντας ίχνη στην άμμο, ανάμεσα στα κοχύλια,

που η σοροκάδα μανιασμένη ,ίδιο θεριό

σαν ξωτικό, μεταμφιεσμένο σε μέγαιρα,

με τις σκοτεινές κουρτίνες μαζί ανοιγοκλείνοντας,

με βουητό κι η μια την άλλη ψάχνουν, ξέβρασε.

Πάνω απ’ τα κύματα, μοναχικός περιπατητής

κουβαλώντας τις αδυναμίες μου και της καταχνιάς φάνηκε

το άχρωμο πέπλο, τις τελευταίες να σκεπάσει

του δειλινού ανταύγειες ,πάνω απ’ τα σύννεφα

και η θάλασσα, στις κόγχες των βράχων,

τ’ αφρισμένα κύματα οδηγούσε στη γαλήνια αμμουδιά.

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement