ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ


Ξεμάκρυνε, απίθωσε  κάτι, παρακεί,
φορτισμένο, ανέκφραστο
σαν ένα μεγάλο κομμάτι μνήμης,
που εκποιήθηκε  σε ανύποπτο χρόνο
όταν ούρλιαζαν οι λύκοι ,στο κατώφλι της αυλόπορτας,
τελευταίος αποχαιρετισμός η μνήμη.

Σκιαγραφεί την απουσία ολόγιομη στην ίδια σκιά της  μνήμης,
ακίνητη ,να περιδιαβαίνει φωτεινή στην ασημόστρατα,
όταν απ’  την χαραμάδα  καμιά φορά
μπαίνει μέσα , στην  ίδια σκέψη,
που αναμοχλεύει  την οντότητά της
με αναμνήσεις και θύμησες .
Πόσες φτερωτές άδειες  μνήμες,
την ίδια στιγμή, στο ίδιο μέρος
θλιμμένη  άηχη
μοναχική.

Στο υποσυνείδητο αχνοφέγγει  το πέρασμα της ελπίδας
αέρινη, μεθυστική, ονειροπαρμένη,
απομεινάρια  τα ίχνη της
πατήματα στο αέναο .

Έρχονται ώρες , το χάραμα, όταν όλα σιγούν,
κι αργότερα , στις πρώτες ομιλίες του πεζοδρομίου,
ρυάκι ο ήχος ξεχύνεται βαρύς,
λυπημένος  και πολύβουος.

Σαν μια διάφανη κουρτίνα  να κάλυψε
κείνους τους διαδρόμους της συνείδησης,

ένα μεγάλο κομμάτι μνήμης .

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement