ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ

ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ

Μεγάλο μυστήριο που
πεθαίνουν
τα δέντρα.

Κάτω απ’ τ’ απλωμένα  κλαδιά τους
σαν αναλαμπή βολιδοσκοπούν τον ορίζοντα
προοιωνίζοντας ένα δικό τους ξημέρωμα.

Τις νύχτες
κλείνουν πια τα βλέφαρά τους
εσωτερικεύονται  κι ενδοσκοπούν,
μιλούν με τα κομμάτια τους
κι αφουγκράζονται
τους ξύλινους σωλήνες τους να φουσκώνουν.

Μέσα στις φλέβες  τους ξαναζωντανεύουν
το θρόισμα  των φύλλων
τα τραγούδια των ανέμων.

Τα δέντρα  μοιάζουν κάπως με τις κοινωνίες
όπου άνθρωποι και δέντρα συνυπάρχουν
οι στιγμές τους αέναες
το πριν  και το μετά  τους
ελλοχεύουν
μες  στο μακρύ κι ακίνητο τώρα τους.

Αλλά
φτάνει το τέλος  κάποτε αναπόφευκτο.
Ανεβαίνει στα κλαδιά τους η  σιωπή
λυγίζουν οι κορμοί τους απ’ το φορτίο

κι απρόσμενα
μια σκοτεινή βραδιά
γονατίζουν
μ’ ένα βαθύ σπαραγμό  που αντηχεί.

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement