ΦΑΝΗΚΕΣ ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ
Φάνηκες απρόσμενα. Σαν άγονη γραμμή .Σβήνοντας τη λησμονιά μακρινών μνημών .Ανέκφραστες κινήσεις των στιγμών, μορφές ανάπλασης. Σε διαδρόμους στενούς, στην αγκαλιά του ονείρου.
Μακριά απ’ τους μοναχικούς δρόμους των ασκητών .Φάνηκες απρόσμενα. Σε μια ζωή αποκομμένη απ’ τη στιγμή . Ανεκπλήρωτο όνειρο στο ταξίδι ενός ξεχασμένου ουρανού χωρίς επιστροφή.
Σημαδεύοντας με χαρακιές τα πρόσωπά μας .Χείλη στεγνά που στερήθηκαν το νερό .Μάτια αχόρταγα στη ζέση της στιγμής ξεπροβοδίζοντας την πληρότητα. Αναίσθητοι .Σε νεκρό χρόνο μυστηριακής ύπαρξης.
Φάνηκες απρόσμενα. Σημείο απάθειας απρόσωπη, σαν τη σαϊτιά στο μακρινό στόχο. Νεκρική σιγή γιατί όλα γύρω πνίγονταν. Το μελίσσι άηχο.
Το αίμα που βράζει και φουσκώνει τις φλέβες. Υστερνή γνώση άναρχη. Αμετανόητος και μειλίχιος να εξορμώ . Να ρίχνομαι στα πεδία των μαχών . Τελειωμένος στην υπεροπλία των απέναντι.
Και να δίνεις πνοή με σπασμωδικές αναλαμπές . Πετώντας πάνω στους απόκρημνους βράχους . Γιατί αν είναι ξεχασμένες, ελπίδες ή όνειρα .Με τα γκρεμισμένα τείχη στον πηγαιμό ξεθεμελιώνοντας την πορεία .Εκ βάθρων, διαλύοντας τον τρόμο και τη θλίψη.
Και στα βουνά να σφυρίζουν οι διαβατάρηδες άνεμοι κόντρα στις κορφές. Κόντρα στη δυστυχία του κόσμου και του χιονιά .Σε μια στιγμή αποκομμένη από τη ζωή. Κι αυτή αμίληχτη, η στιγμή, διαμελίζοντας τη νιότη .Τα μακρόπνοα όνειρα και τις βιαστικές κινήσεις.
Οι αιώνιες αμφιβολίες, τα ξεχασμένα χαμόγελα. Φάνηκες απρόσμενα .Μη με προδώσεις . Εδώ δεν είναι οι δρόμοι που έχω διαβεί .Αυτές οι νεροσυρμές που διαβρώνουν τα άκρα ,δεν κουβαλάνε μέσα τους από τη δυσοσμία της ψυχής.
Χωρίς την αύρα των ξεχασμένων στη θλίψη μας ,αν κάτι απομένει . Μακριά από το πεπερασμένο, σήψη, θεωρία και πρακτική. Ανέπαφο στα γυρίσματα του χρόνου. Όπως κάθε ξημέρωμα τη θύμηση απώλειας
Μικρή κι ανέκφραστη απώλεια .Στοχασμοί κενοί κι ανεκπλήρωτοι.
Αχιλλέας Φιστουρής
ΑΠΟΘΑΛΑΣΣΙΑ apothalassia.com 