Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ

Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ

Αστέρια  μακρινά των μορφών απ’ το αστροδάσος
με πνοές όπως σβήνουν σε παρέες μελωδιών,
όπου το κενό δεν έχει τόπο και φτάνει κυρίαρχος ο οδηγητής

τ’ αστέρια σαν πυγολαμπίδες  ονείρων,
αψηφώντας , να εδραιώνουν την αγωνία της άλλης μέρας.

Αστέρια διάτονες των ελπίδων νέα μορφή
εκστατική μπορεί να μεταλλάξει το είναι σας,
για να ψηλώσουν οι προσδοκίες από ηχοχρώματα
στο ύψος της καρδιάς  όταν μεσουρανώ και σας καλώ,
αψηφώντας να εδραιώνουν, την αγωνία της άλλης μέρας.

Αστέρια ψυχοφθόρα ,πνοές στο φέγγος απαράμιλλης νιότης
πως μορφοποιείται η μοναξιά της ψυχής,
και τα βουνά πέρα στην παρθένα πλαγιά κυλούν προσδοκίες
λάβρος μια ανεμώνη πικρή και την αναμονή,
αψηφώντας να εδραιώνουν, την αγωνία της άλλης μέρας.

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement