« ΕΠΙ ΜΑΤΑΙΩ »

« ΕΠΙ ΜΑΤΑΙΩ »

Ουρανέ  μου δάκρυσες πάλι ερινύες

να μυρίζουν ψυχή .

Λάβρα η αναπνοή τους,

τα λόγια  μου στάχτη

και μια πύλη πυρωμένη,

να βρέχει  εγκατάλειψη.

Πόση απέραντη  σιγαλιά ,

διαλογισμοί ταξιδευτές , χωρίς αναστροφή,

μια δράκα  ελπίδες, διασκορπισμένες  σαν όνειρο ,

ένα αντιφέγγισμα από χνάρια .

Κανένα απ’ αυτά δεν κρύβει

της μέρας τα αστραφτερά ψηλώματα ,

παρά μόνο  ένας κόμπος που κάθεται στο λαιμό.

Κανένα σύννεφο  στην ανεμοζάλη δεν κυνηγιέται  με τόσο πάθος ,

υγρά  πατήματα  στην απόλυτη μοναξιά .

Κάθε καινούργιο πάτημα,

χνάρια  θυμωμένα πεταγμένα  στην αράδα ,

επάνω στου λυγμού

την δακρυσμένη  θύμηση.

Ουρανέ μου, δάκρυσες πάλι ερινύες μέσα μου να δηλητηριάζουν

και κάθε κρίνο   άνοιξης,

αδηφάγα  να καταπατούν.

Καλοκαίρι 2017

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement