ΕΜΠΕΙΡΙΑ

ΕΜΠΕΙΡΙΑ

Συνηθίζεται  η σιωπή,
Συνηθίζεται  στα σωθικά μας, αποκωδικοποιείται.

Σαν  τη λύπη, σαν το ένστικτο.

Τα απρόσωπα  σπίτια  δε μαθητεύουν
εντρυφούν  στην εξοικείωση με τη μοναξιά,
την απόκοσμη  μακρινή θλίψη
μες στων άστρων την μονοτονία.

Τα φανταχτερά λουλούδια δε ρουφούν
αρώματα γαλήνης, δε νοιάζονται
για το ταξίδι της γύρης
στο ξύπνημά  τους οι χρυσαλίδες.

Μπορεί μόνο οι υποχθόνιοι να ψελλίζουν
λόγια , νοήματα, μισοσβησμένες σκέψεις,
ψιθυρίζοντας  τις επιθυμίες τους  μες στην υπόγεια ησυχία.

Μπορεί  να νιώθουν έντονα τη σιωπή  της προσδοκίας,
την αίσθηση της  σιωπής, τον ανείπωτο  καημό των όντων.

Αυτό το τραγούδι ,αυτή τη μελωδία,

ψηλαφίζουν τα ακροδάχτυλά μου.

Τα χέρια μου , τα ρουθούνια  μου, τα ανήσυχα  μάτια.

Αχιλλέας Φιστουρής

.

Advertisement