ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΞΕΝΥΧΤΟΥΣΕ ΚΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΔΕΝ ΕΦΕΥΓΕ

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΞΕΝΥΧΤΟΥΣΕ ΚΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΔΕΝ ΕΦΕΥΓΕ

Εκεί που το όνειρο ξενυχτούσε κι η ελπίδα δεν έφευγε
στα καθημερινά και μελλούμενα «θαύματα» της ζωής
και σε στολίδια  που φωνάζουν να τα φτιασιδώσεις
με τις δικές σου χάρες για να προχωρήσουν,
στις μεταπτώσεις των στιγμών.

Με τις σκιερές, απόκοσμες  ακτινοβολίες,
οι μορφές που πέρασαν πριν έρθουμε,
εκεί που το όνειρο ξενυχτούσε κι η ελπίδα δεν έφευγε
καθώς  αυτοστιγμεί , όλα μαζί έκαιγαν μέσα μας.

Της έκρηξης που λάβα γινόταν η ύπαρξη,
καθώς  το αίμα φούσκωνε στις φλέβες
μέχρι το πιο λεπτό κύτταρο,
ζούσαμε τις στιγμές σε τωρινό χρόνο
ανάσα , που δεν έχεις τελειωμό.

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement