ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΞΕΝΥΧΤΟΥΣΕ

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΞΕΝΥΧΤΟΥΣΕ

Κροτάλισμα βότσαλου

ηχητική σκίαση

στην απόμερη παραλία,

στις φλέβες του σώματος.

Αχολογούν γλάροι

στο φρύδι των κυμάτων

ξέπνοοι στο φύσημα

της άπνοιας.

Αναπάντεχα η ύπαρξή μου

ανυψώνεται  στην κορφή ενός βράχου

πέρα στο Αιγαίο.

Τότε σε αντικρίζω, μοναχική,

χωρίς  ένα κάλεσμα να φτάνει

στην οριοθέτηση του νου.

Μόνο δίπλα σου αφουγκράστηκα

τις ξεχασμένες επιθυμίες, τους λησμονημένους,

σμιλεμένους  σε ιωνικό κιονόκρανο.

Αναρωτιέσαι ,πού ζουν οι σκιές ;

Ίδιος  με την ύπαρξη ο κύκλος της ζωής,

χαράζει πορείες, η απόκοσμη μουσική

στο βάθος, στους  διάδρομους

με τις κουρτίνες της συνείδησης.

Ξαναθυμάται ο νους

συζητήσεις  με το κενό

με λέξεις  αμφίδρομες  που απλώνουν

το αέναο, στις αναζητήσεις  της σκιάς

ηθελημένα ή αθέλητα.

Δεν οδηγεί πουθενά  η αναπόληση,

ούτε στο τέρμα του κύκλου,

εκτός από τη χαραμάδα στο βάθος  της ζωής.

Αχιλλέας Φιστουρής

Advertisement